Κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του '70, η Ελλάδα της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας είχε αρχίσει με χίλια βάσανα να ορθοποδεί σε ένα στοιχειωδώς εθνικά κυρίαρχο περιβάλλον, παρά τις βαθιές εξαρτήσεις και συμπλέγματα, ως συνέπεια της γεωπολιτικής της "ευλογίας και κατάρας". Η χώρα είχε ακόμη μία ισχυρή αγροτοκτηνοτροφική βάση, αλλά τότε ακριβώς ήταν που η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών οικογενειών σταμάτησε και το θηλασμό και την ανάπτυξη των απογόνων της με φρέσκο γάλα, παραδίδοντας την ευζωία γενιών και γενιών (ανάμεσά τους και εγώ) Ελληνόπουλων στα "εβαπορέ" γάλατα, κατά προτίμηση ολλανδικής προελεύσεως.
Του Γιώργου Σαχίνη
Εντελώς συμπτωματικά, δύο μέρες μετά τον εκλογικό θρίαμβο του ρεαλισμού αλά Τσίπρα, ένας άλλος Ολλανδός έρχεται να μας θυμίσει ότι και στην πολιτική το ουσιαστικό κουμάντο δε θα κάνει η επιλογή στην κάλπη από τους Έλληνες "αλλά το εβαπορέ της επιτροπείας".
Μπορεί η εκλογική αναμέτρηση να επιβεβαίωσε την κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Ωστόσο, υπάρχουν δύο δεδομένα επάνω στα οποία θα πρέπει να τοποθετηθεί ο εκλογικός θρίαμβος του Αλέξη Τσίπρα, αν επιθυμεί κάποιος να τον μετρήσει με ακρίβεια. Πρώτο δεδομένο είναι η αποχή. Το δεύτερο δεδομένο έχει ονοματεπώνυμο: Maarten Verwey, ο νέος Ολλανδός ανθύπατος στη χώρα.
Χωρίς ψευδαισθήσεις
Η απομάκρυνση από την κάλπη (αποχή) περισσότερων από 600.000 ψηφοφόρους σε σχέση με τις εκλογές του περασμένου Γενάρη μάς υποχρεώνει να υπογραμμίσουμε ότι το 45% - δηλαδή σχεδόν ο μισός πληθυσμός με δικαίωμα ψήφου - δεν τρέφει ψευδαισθήσεις από την εκλογική διαδικασία. Ίσως γιατί ολοένα και περισσότεροι γνωρίζουν και κατανοούν ποιος και πώς θα κυβερνήσει τη χώρα ανεξάρτητα του ποιος θα επικρατήσει στις εκλογές.
Αυτή η αποστράτευση θα πρέπει να σημειώσουμε διαμορφώνει επί των ψηφισάντων ένα ποσοστό της τάξης του 80%, το οποίο υποστηρίζει κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι-ΑΝ.ΕΛ.), τα οποία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν αποδεχτεί και ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο και ό,τι αυτό ορίζει. Τι ορίζει το τρίτο μνημόνιο είναι σαφές και ξεκάθαρο για όποιον έχει μπει στον κόπο να το διαβάσει.
Συνοπτικά: «Οι ελληνικές Αρχές "οφείλουν" να εξομαλύνουν πλήρως τις μεθόδους εργασίας με τους θεσμούς, συμπεριλαμβανομένων των αναγκαίων επιτόπιων εργασιών στην Αθήνα, ώστε να βελτιωθούν η υλοποίηση και η παρακολούθηση του προγράμματος». (Η κυβέρνηση) «οφείλει να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με τους θεσμούς όσον αφορά όλα τα νομοσχέδια στους σχετικούς τομείς, αρκετό χρόνο πριν από την υποβολή τους σε δημόσια διαβούλευση ή στη Βουλή». Για την επιτυχία απαιτείται ο ενστερνισμός του προγράμματος μεταρρυθμίσεων από τις ελληνικές Αρχές (...). Επομένως, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να λάβει οποιαδήποτε μέτρα ενδέχεται να κριθούν κατάλληλα για το σκοπό αυτόν, καθώς οι περιστάσεις μεταβάλλονται».
«Η κυβέρνηση δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του Μνημονίου Συνεννόησης, πριν από την οριστικοποίηση και τη νομική έγκρισή τους».
Το Μαξίμου θέλει τον... Ολλανδό του
Είναι ήδη γνωστό (δημοσίευμα του Guardian) ποιος προορίζεται για επικεφαλής του μόνιμου επιτόπιου κλιμακίου εποπτείας της ελληνικής κυβέρνησης. Πρόκειται για τον Ολλανδό οικονομολόγο, Maarten Verwey με τον τίτλο του γενικού διευθυντή της Υπηρεσίας Υποστήριξης Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων της Κομισιόν.
Όπως συνάγεται από την ανάγνωση του τρίτου μνημονίου, ο Maarten Verwey και η ομάδα του θα πρέπει να εργαστούν σκληρά, καθώς πάνω από 100 (εφαρμοστικοί) νόμοι θα πρέπει να προωθηθούν προς ψήφιση από την ελληνική Βουλή. Θυμίζουμε ότι, σύμφωνα με το μνημόνιο, οι ελληνικές Αρχές «οφείλουν να εξομαλύνουν πλήρως τις μεθόδους εργασίας με τους θεσμούς, συμπεριλαμβανομένων των αναγκαίων επιτόπιων εργασιών στην Αθήνα» και επίσης (η κυβέρνηση) «οφείλει να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με τους θεσμούς όσον αφορά όλα τα νομοσχέδια στους σχετικούς τομείς, αρκετό χρόνο πριν από την υποβολή τους σε δημόσια διαβούλευση ή στη Βουλή».
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα επιβεβαίωσε την κυριαρχία σε μια εκλογική αναμέτρηση που ψήφισε το 55% των εγγεγραμμένων. Ωστόσο, με το μισό εκλογικό σώμα να απέχει από τη διαδικασία και τον Ολλανδό ανθύπατο να υπαγορεύει για λογαριασμό των δανειστών τις κινήσεις στην κυβέρνηση που θα σχηματιστεί, το βάθρο του θριάμβου μοιάζει μικρό και ίσως σύντομα να αποδειχτεί ασταθές...
Το φαινόμενο Τσίπρα
Τα μοντέλα μέτρησης εκλογικού ανταγωνισμού στην Ευρώπη λένε ότι όποιο κόμμα κατεβαίνει στις εκλογές χωρίς ισχυρό οργανωτικό μηχανισμό έχει χάσει, από την αφετηρία κιόλας και πριν καν φθάσει στην κάλπη, ένα ποσοστό 2% της δύναμής του. Εάν ισχύει αυτό και με τον κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ ντε φάκτο διαλυμένο μετά τη διάσπαση, ο Αλέξης Τσίπρας συνέτριψε εκτός από τις - πανταχόθεν αμφισβητούμενες και μετέωρες - δημοσκοπήσεις και όλους τους εκλογικούς οιωνούς, πολιτικούς και επιστημονικούς.
Μετά από επτά μήνες εθνικού δράματος, ένα νέο μνημόνιο, κλειστές τράπεζες και μια διάσπαση, ο Αλέξης Τσίπρας ό,τι ζήτησε το πήρε από τη χθεσινή εκλογική αναμέτρηση: Ζήτησε «καθαρή εντολή» και πήρε 7,5 μονάδες διαφορά. Ζήτησε να φτάσει «κοντά στην απόλυτη πλειοψηφία» και την έλαβε, με 145 έδρες - υπολογίστε ότι είχε χάσει, από τους 149, 34 διαφωνούντες βουλευτές που αποχώρησαν και άλλους 10 που δεν έβαλαν ξανά υποψηφιότητα. Ζήτησε να κάνει κυβέρνηση με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και το πέτυχε επίσης, με το άστρο πολιτικής επιβίωσης του Πάνου Καμμένου να θριαμβεύει για μια ακόμη φορά.
Εν ολίγοις, ο Αλέξης Τσίπρας πήρε τη δεύτερη ευκαιρία που διεκδικούσε με τους δικούς του όρους. Χωρίς ομηρίες και εκβιαστικές δεσμεύσεις, χωρίς κυβερνητικούς εταίρους-βαρίδια και χωρίς εξ αριστερών Ερινύες, αφού το εγχείρημα του Παναγιώτη Λαφαζάνη παρέμεινε ημιτελές και εκτός Βουλής. Το δίλημμα νέου και παλιού λειτούργησε στο έπακρο, η επιστροφή των "ζόμπι" φόβισε περισσότερο κι από το νέο μνημόνιο και η εντιμότητα μιας μεγάλης χαμένης μάχης ξεπέρασε την, εξίσου μεγάλη, ασυνέπεια της αρχικής ελπίδας.
Ήταν μια καθαρή νίκη, αλλά δεν είναι λευκή επιταγή: Το ρεκόρ της αποχής και το, ανατριχιαστικά παγιωμένο, 7% της Χρυσής Αυγής υπενθυμίζουν ότι η δεύτερη ευκαιρία δε δίνεται άνευ όρων. Είναι μια ευκαιρία που, από σήμερα, κρίνεται σκληρά, πρωτίστως ως προς την αποτελεσματικότητά της.
Εντολή διακυβέρνησης
Κι εάν η πρώτη εντολή, εκείνη του Γενάρη, ήταν εντολή διαπραγμάτευσης, η σημερινή είναι εντολή διακυβέρνησης. Η οποία θα κριθεί στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην εξάντληση των δυνατοτήτων άμβλυνσης των μέτρων του μνημονίου, στα πρόσωπα που θα στελεχώσουν την κυβέρνηση, στα άμεσα και απτά δείγματα αντιμετώπισης της διαφθοράς και της διαπλοκής.
Μ' αυτή τη νίκη ο Αλέξης Τσίπρας αποκτά ηγετικό ρόλο στον εκκολαπτόμενο χάρτη της νέας αριστεράς και κεντροαριστεράς, στην πιο οδυνηρή κοινωνικά συγκυρία της μεταπολίτευσης. Αποκτά, όμως, και το βάρος να εξαντλήσει το ανάστημα αυτού του ρόλου. Χωρίς περιθώρια για μεγάλα λάθη πια.
Αυτό μοιάζει να είναι το... "print screen" της κάλπης της 20ής Σεπτεμβρίου: Έχρισε νικητή τη μέχρι πρότινος συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., επιβεβαίωσε το άκρως ανησυχητικό φαινόμενο της διατήρησης της Χρυσής Αυγής στην 3η θέση, επέτρεψε στη Ν.Δ. να διατηρήσει τις δυνάμεις της, ανακατέταξε το χώρο της λεγόμενης "κεντροαριστεράς" και ανέδειξε φαινόμενα χλεύης στο πολιτικό σύστημα μέσω της Ένωσης Κεντρώων. Όσον αφορά τον αποκαλούμενο αντιμνημονιακό χώρο, οι λίγοι ψηφοφόροι που δεν ξόδεψαν την ανοχή τους έδειξαν προτίμηση στο ξεκάθαρο αντί-Ε.Ε. λόγο, διευρύνοντας ελαφρώς την επιρροή του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΕΠΑΜ, ιδίως στην Κρήτη, ενώ δεν επιβεβαίωσαν τη θρυλούμενη δυναμική της Λαϊκής Ενότητας. Όσο για την αποχή, που άγγιξε το 45,2%, είναι προφανώς ένα στοιχείο κάθε άλλο παρά άσχετο με την κρίση του αντιμνημονιακού λόγου.
Το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής απέδειξε ότι όλοι παρασύρθηκαν ερμηνεύοντας το 63% του "Όχι" με απλοϊκό, ή τουλάχιστον λιγότερο σύνθετο τρόπο. Η συντριπτική ήττα του αντιμνημονιακού μετώπου είναι θέμα που σηκώνει πολλή κουβέντα. Τα ποιοτικά στοιχεία δημοσκοπήσεων και Exit Poll δείχνουν ότι, παρόλο που υπάρχει στον πυρήνα των συζητήσεων, αυτό δεν εκφράστηκε στην κάλπη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ
Το βασικό κυβερνητικό κόμμα μπορεί σαφώς να επιχαίρει και να υποστηρίζει ότι, παρά το ότι το τελικό αποτέλεσμα στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές δεν ικανοποιεί ούτε το ίδιο, το εκλογικό σώμα εκτίμησε τις προθέσεις του. Δεν είναι μικρό πράγμα το να υπογράφεις μία συμφωνία όπως αυτή της 12ης Ιουλίου και οι απώλειες σε σχέση με το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Ιανουαρίου να είναι μικρότερες της μίας ποσοστιαίας μονάδας. Ο ΣΥΡΙΖΑ φλέρταρε με το ενδεχόμενο επίτευξης αυτοδυναμίας, ενώ βρίσκεται στη μάλλον ευχάριστη θέση να μη χρειάζεται κάποιον καινούργιο κυβερνητικό εταίρο. Μετά από 7 μήνες διαπραγμάτευσης που τον συγκλόνισε εσωτερικά βρίσκεται εκ νέου να κυβερνά, με μια οριακή μεν αλλά σαφώς πιο στιβαρή πλειοψηφία.
Το εκλογικό αποτέλεσμα εμφανώς δικαιώνει την προεκλογική τακτική που ακολούθησε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η εκλογική νίκη πιστώνεται στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα, αφού σε αυτόν βασίστηκε ουσιαστικά η προεκλογική του εκστρατεία. Ανάλογη φυσικά είναι και η ενίσχυση του πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό του κόμματος, αφού κερδίζει τη δεύτερη κατά σειρά εκλογική αναμέτρηση και μάλιστα με ευρεία διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία.
Η Νέα Δημοκρατία
Το ρόλο της στο δικομματικό σκηνικό που διαμορφώνει το εκλογικό αποτέλεσμα οφείλει να αναζητήσει πλέον η Νέα Δημοκρατία από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με αυτό ως δεδομένο, αλλά και τη σχετική διατήρηση της εκλογικής επιρροής της, μπορεί με την... ησυχία της να μπει πλέον σε ένα 4μηνο εσωτερικής ομφαλοσκόπησης εκλέγοντας την καινούργια της ηγεσία την άνοιξη. Ο πρόεδρός της, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, μπορεί με αξιώσεις να διεκδικήσει το ρόλο του αρχηγού του κόμματος, καθώς η συντηρητική παράταξη θα αναζητήσει το στίγμα της κάπου ανάμεσα στην κεντροδεξιά και τη σκληρή λαϊκή δεξιά. Οι αντιπολιτευτικές δυνατότητες είναι βέβαια εξαρχής περιορισμένες, εφόσον έχει ψηφίσει το 3ο μνημόνιο, πλην όμως ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αυτός που θα εισπράξει τη σχεδόν βέβαιη λαϊκή δυσαρέσκεια από τα μέτρα που πρόκειται άμεσα να εφαρμοστούν. Ήδη όμως και οι υπόλοιποι "δελφίνοι" ετοιμάζονται για την εσωκομματική μάχη.
Η "κεντροαριστερά"
Εσωτερικές ανακατατάξεις παρατηρήθηκαν στο χώρο που έχει αφήσει πίσω του το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη της Φώφης Γεννηματά κέρδισε σχεδόν 2 ποσοστιαίες μονάδες, όσες δηλαδή περίπου έχασε το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, που επίσης "αιμορράγησε" και προς τη Νέα Δημοκρατία. Ο συγκεκριμένος χώρος αναμένεται επίσης να αναλωθεί σε εσωτερικές διαδικασίες, ενώ απηχεί εκλογικά περίπου στο 10% του εκλογικού σώματος. Με δεδομένο ότι το ΠΑΣΟΚ έχει για ιστορικούς λόγους μεγαλύτερες δυνατότητες συνοχής η Γεννηματά διαθέτει σαφώς μεγάλες δυνατότητες διαμόρφωσης των εξελίξεων, αφού το Ποτάμι μοιάζει ολοένα και περισσότερο με πείραμα που δε δείχνει να πετυχαίνει.
Αξίζει να σημειωθεί η μεγάλη ήττα του Ποταμιού και του Σταύρου Θεοδωράκη προσωπικά, αφού το κόμμα έχει στηθεί γύρω του. Ο ίδιος στις δηλώσεις του ανέλαβε την ευθύνη για την ήττα, αλλά ακόμα φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνει ότι το «φέρτε ένα μνημόνιο να το υπογράψω» είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο τον τιμώρησε το εκλογικό σώμα. Αντίθετα στις δηλώσεις του ο Σταύρος επέμεινε ότι η σταθερή στάση του Ποταμιού στις 12 Ιουλίου ήταν σημαντική και επέφερε τη σταθερότητα στη χώρα. Οι Έλληνες, πάντως, μέχρι στιγμής διαφωνούν.
Οι ΑΝ.ΕΛ.
Για πολλοστή φορά οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου "έσπασαν" τα προγνωστικά των δημοσκοπήσεων μπαίνοντας στη Βουλή. Μία εξέλιξη που σαφώς καθορίζει συνολικά το πολιτικό σκηνικό και όχι μόνον την πολιτική επιβίωση του συγκεκριμένου κόμματος. Κυρίως γιατί απαλλάσσει το ΣΥΡΙΖΑ από την υποχρέωση αναζήτησης νέου κυβερνητικού εταίρου.
Η υπόθεση των ΑΝ.ΕΛ. χρήζει προφανώς ιδιαίτερης ανάλυσης, αφού δέχθηκε σφοδρότατη προεκλογική επίθεση από τη Νέα Δημοκρατία, ανταπαντώντας όμως με την ίδια σφοδρότητα και καταγγέλλοντας τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη για συμμετοχή σε σκάνδαλα. Σε κάθε περίπτωση, ο Πάνος Καμμένος καταφέρνει για 3η φορά να διαψεύσει τις δημοσκοπήσεις. Οι ΑΝ.ΕΛ. γίνονται έτσι το πρώτο μικρό κόμμα που ψηφίζει μνημόνιο και παραμένει στη Βουλή.
Τα αντιμνημονιακά κόμματα
Αν και εμπεριέχει μία σχετική αυθαιρεσία η άθροιση των ποσοστών του ΚΚΕ, της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΕΠΑΜ, είναι σαφές ότι η αποτυχία της Λαϊκής Ενότητας αναδεικνύει ορισμένα χαρακτηριστικά των ψηφοφόρων που επιμένουν στην αντιμνημονιακή λογική και την ανατροπή των ανάλογων πολιτικών που εκφράζει περίπου το 10% του εκλογικού σώματος.
Η πλειοψηφία του εν λόγω πολιτικού χώρου δείχνει σαφή προτίμηση σε έναν σαφή αντί-Ε.Ε. πολιτικό λόγο με ξεκάθαρη θέση υπέρ της εξόδου από το ευρώ, αλλά και ξεκάθαρα στοιχεία άμεσης ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακριβώς δηλαδή το στοιχείο που έλειψε από την προεκλογική ρητορική της Λαϊκής Ενότητας.
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ψάρεψε σε θολά νερά προσπαθώντας να μαζέψει ψήφους και από τους απογοητευμένους του ΣΥΡΙΖΑ που φοβούνταν την έξοδο στο εθνικό νόμισμα. Το εκλογικό σώμα δεν του συγχώρησε προφανώς την περίεργη στάση των υπουργών της Αριστερής Πλατφόρμας που από τη μια καταψήφιζαν και από την άλλη δήλωναν ότι στηρίζουν την κυβέρνηση και ας λέει ο κύριος Στρατούλης ότι θυσίασαν τις θέσεις τους.
Το σχέδιο Β που έχει επεξεργαστεί ο Κώστας Λαπαβίτσας έπρεπε να έχει παρουσιαστεί αναλυτικά όχι στην προεκλογική περίοδο αλλά από την πρώτη μέρα των Capital Controls. Τότε που ο οικονομολόγος καθηγητής φώναζε ότι είχε ήδη γίνει η μισή δουλειά.
Όσον αφορά το ΚΚΕ διατηρεί την κυριαρχία του στη συγκεκριμένη "πολιτική περιοχή" χωρίς όμως να ενισχύει ιδιαίτερα τα ποσοστά του παρά τη συμφωνία για το 3ο μνημόνιο.
Ξεκάθαρα φυσικά αναμένεται να προβληματίσει το οφθαλμοφανές στοιχείο του ότι η συμπόρευση της Λαϊκής Ενότητας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΕΠΑΜ θα εξασφάλιζε την είσοδο μίας τέτοιας προεκλογικής σύμπραξης στη Βουλή. Προφανώς ο προβληματισμός "βαραίνει" περισσότερο στην πολιτική ηγεσία της Λαϊκής Ενότητας, που επέλεξε εξαρχής την απαίτηση για ένταξη στη Λαϊκή Ενότητα οποιουδήποτε επιθυμεί τη συνεργασία, χωρίς να προτάσσει μετωπικές λογικές. Το επόμενο διάστημα σαφώς αναμένονται εξελίξεις.
Η ρευστότητα των εξελίξεων κυρίαρχο στοιχείο
Το στοίχημα των εκλογών εξπρές κερδήθηκε από το ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Ο Paul Mason είπε ότι η τακτική του πρωθυπουργού θα διδάσκεται στο μέλλον στα πανεπιστήμια. Όμως, η ρευστότητα παραμένει το κυρίαρχο στοιχείο των πολιτικών εξελίξεων.
Η ελληνική κοινωνία θα συνεχίσει να διαμορφώνει τις πολιτικές της προτιμήσεις σε ένα σκοτεινό τοπίο μίας οικονομίας σε δυσχερή θέση. Θα συνεχίσει να πορεύεται στο τούνελ της ανεργίας, της βαριάς φορολογίας και της ανέχειας.
Όλα αυτά σε μία Ευρώπη όπου συνεχίζουν να ηγεμονεύουν οι νεοφιλελεύθερες λογικές, καθώς και ο κυνισμός της επιβολής τους στην περιφέρεια, την ίδια στιγμή όμως που αυτές αμφισβητούνται σε μία σειρά χώρες. Το μόνο σίγουρο είναι πως η κοινωνική ανοχή αλλά και η κοινωνική αντοχή θα δοκιμαστούν σοβαρά τους επόμενους μήνες.
Το τέλος της εικονικής πραγματικότητας
Το αποτέλεσμα λοιπόν των εκλογών στην Ελλάδα είναι αναμφισβήτητο ότι έδωσε μια καθαρή νίκη στον Αλέξη Τσίπρα.
Την ίδια στιγμή, με δεδομένο το τι θα γίνει από αύριο, αποτελεί το τέλος της διαβίωσης σε μια εικονική πραγματικότητα για μια χώρα και την κοινωνία της.
Είναι σαφές ότι ο Τσίπρας θα σχηματίσει αρχικά μία απόλυτα συμπαγή και ομοιογενή κυβέρνηση. 'Όπως είναι επίσης δεδομένο ότι τρίτο κόμμα στις προτιμήσεις αυτού του "σύγχρονου", "δυτικού" κράτους είναι μια εγκληματική-ναζιστική οργάνωση, η Χρυσή Αυγή. Την είσοδο του κ. Λεβέντη στη Βουλή ας μην τη συζητήσουμε καθόλου διότι θα εισέλθουμε στην ανάγκη κλινικής εξέτασης ενός μέρους του εκλογικού σώματος. Για να μπούμε λοιπόν στην ουσία, ο περιχαρής νικητής των εκλογών και εκ νέου πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, σχηματίζει μια κυβέρνηση που θα κληθεί πριν σχεδόν προλάβει να ορκιστεί να αρχίσει να ψηφίζει τα τρίτο δυσβάστακτο μνημόνιο, το οποίο ο ίδιος υπέγραψε με τους Ευρωπαίους εταίρους και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Τι σημαίνει αυτό; Νέες μειώσεις στις ήδη πενιχρές συντάξεις, ταχύτατες ιδιωτικοποιήσεις, σίγουρα μειώσεις μισθών και μια σειρά άλλων δυσβάστακτων μέτρων. Αλλά πάνω από όλα άμεση υλοποίηση μεταρρυθμίσεων που η εκλογική του δεξαμενή ακόμη ονειρεύεται ότι δε θα υλοποιήσει, και ο ίδιος έχει δεσμευτεί να κάνει.
Όποιος πραγματικά έχει τα μάτια του ανοικτά, διαβάζοντας το διεθνή Τύπο και αυτά που αναφέρει για την επόμενη ημέρα, αντιλαμβάνεται ότι ο κ. Τσίπρας θα αναλάβει για μια ακόμη φορά σε διάστημα μικρότερο από ένα χρόνο τα ηνία της χώρας, πατώντας σε μια ψευδή εικόνα την οποία με εμμονή συνεχίζει να παρουσιάζει και την οποία με την ίδια εμμονή η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να στηρίζει.
Μόνο που δυστυχώς για τον ίδιο, αλλά και για την κοινωνία, αυτοί που δίνουν τα χρήματα για να ζει και να υπάρχει η χώρα της εικονικής πραγματικότητας, όχι απλά αναμένουν, αλλά θα απαιτήσουν την πλήρη εφαρμογή αυτών που ο κ. Τσίπρας υπέγραψε όταν για δεκαεπτά ώρες, όπως ο ίδιος δεν κουράστηκε να επαναλαμβάνει στην προεκλογική περίοδο, ίδρωσε να περάσει στους εταίρους.
Καλό είναι, επίσης, να μην ξεχνάμε και το θέμα του μεταναστευτικού. Για να μην μπούμε στον τομέα των εθνικών θεμάτων, γιατί εκεί είναι πραγματικά να κλαίει κανείς. Το Κυπριακό οδεύει σε λύση ερήμην της Ελλάδας. Στο Αιγαίο η Τουρκία λειτουργεί σαν ιδιοκτήτης, και για το Σκοπιανό ουδείς ασχολείται. Για το θέμα της ΑΟΖ; Μην μπαίνουμε σε πολυτέλειες. Μπορεί κανείς να γράψει ολόκληρο βιβλίο για το τι περιμένει τη χώρα από εδώ και στο εξής.
Παρ' όλα αυτά, εκείνο που πρέπει να κρατήσει κανείς, όσοι τουλάχιστον πραγματικά σκέφτονται με ρεαλισμό, είναι αυτό που πολύ εύστοχα επισήμανε με άρθρο του ο βρετανικός Guardian. Ο κ. Τσίπρας επανέρχεται θριαμβευτής στο Μαξίμου. Μόνο που ουσιαστικός πρωθυπουργός της χώρας θα είναι ο Ολλανδός Maarten Verwey, ο αξιωματούχος της Κομισιόν με τον τίτλο του διευθυντή της Υπηρεσίας Υποστήριξης Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων. Ο νεαρός Ολλανδός θα αποφασίζει ποια ποσά και εάν θα διατεθούν στην Ελλάδα. Δηλαδή, θα λέει στον Τσίπρα «δώσε νομοσχέδιο και εφαρμογή, πάρε ευρώ. Δεν έδωσες. Δε θα λάβεις». Έτσι απλά.
Καλωσορίσατε στο ιδιότυπο προτεκτοράτο των δανειστών, το οποίο από τις 20 Σεπτεμβρίου 2015 επισημοποιήσαμε με το αποτέλεσμα των εκλογών, ανεξαρτήτως νικητών και ηττημένων. Αν πρωθυπουργός ήταν κάποιος άλλος, ο κ. Τσίπρας και οι συνοδοιπόροι του θα τον χαρακτήριζαν υπάλληλο του Κουαρτέτου. Τώρα θα παίξει αυτός το ρόλο, για όσο αντέξει και με όποιους αντέξουν, διότι οι δανειστές - και το αναφέρω με λύπη - ορίζουν τις τύχες της χώρας. Το "εβαπορέ στη πολιτική" είναι εδώ και κατά μία διαβολική σύμπτωση όπως και το γάλα είναι ολλανδικής προελεύσεως.
