Ειλικρινά, γιατί απορείτε που ο κόσμος είναι τόσο αδιάφορος, οργισμένος και μπερδεμένος; Και για ποιον ακριβώς λόγο εκφράζεται τέτοιος προβληματισμός από τους πολιτικούς, λες και πέφτουν από τα σύννεφα; Δεν το ήξεραν; Φυσικά και η ερώτηση είναι εκ νέου ρητορική, όπως πολλές αντίστοιχες οι οποίες αφορούν στην πολιτική.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Τα μηνύματα από τους πολίτες που εκπέμπονται εδώ και καιρό ενέχουν μια μάλλον πρωτόγνωρη αγωνία και σκεπτικισμό. Αντί να ψηφίσουν κάποιο κόμμα για «χαβαλέ» ή να ρίξουν ψήφο διαμαρτυρίας «μαυρίζοντας» διά της ανάστροφης, ρίχνοντας δηλαδή στην κάλπη όποιο ψηφοδέλτιο βρουν μπροστά τους, πολλοί σκεπτόμενοι τουλάχιστον δηλώνουν ότι προτιμούν να επιλέξουν την οδό της αποχής ή έστω άκυρο ή λευκό. Και αν αμφιβάλλετε ότι αυτή είναι μέχρι στιγμής τουλάχιστον μια κυρίαρχη τάση, υπάρχει η έμμεση επιβεβαίωση.
Η νέα, πολλοστή τις τελευταίες μέρες, προτροπή του υπηρεσιακού υπουργού Εσωτερικών προς τους Έλληνες πολίτες να προσέλθουν μαζικά στις κάλπες, με την επισήμανση ότι αυτές οι εκλογές πιθανόν είναι οι κρισιμότερες της μεταπολίτευσης. Βέβαια, εδώ που τα λέμε πόσες και πόσες φορές τα τελευταία χρόνια δεν το έχουμε ακούσει αυτό! Η τάση αυτή δημιουργεί ένα νέο δεδομένο στην ελληνική πολιτική σκηνή. Πρώτα απ' όλα, βάζει την ταφόπλακα σε κάθε είδους πολιτική ιδεολογία και διαχωρισμούς τύπου δεξιάς, αριστεράς, σοσιαλισμού και άλλα εύπεπτα, πλην του ΚΚΕ, που αποτελεί μια σταθερά απαράλλακτη και μη... γενετικά μεταλλάξιμη.
Αυτό άλλωστε είχε γίνει εμφανές και στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, με το εκλογικό σώμα να μετατρέπεται σε απρόβλεπτο, κατευθύνοντας όμως την ψήφο του στην αντίδραση και όχι στην άρνηση. Μην ξεχνάτε ότι, όπως αποχαιρετήσαμε οριστικά κάθε έννοια του αυτονόητου στην καθημερινή μας ζωή, από την εργασία μέχρι την επιβίωση με απλούς ξεγυμνωμένους από εύκολα λόγια, όρους, έτσι και στην πολιτική το πάλαι ποτέ δεδομένο των κομμάτων εξουσίας και των δυο πόλων εγκαταλείφθηκε μπροστά στην κάλπη ραγδαία.
Κάπως έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ του 3% που ιδροκοπούσε από αγωνία κάθε βράδυ εκλογών για το αν θα μπει στη Βουλή βρέθηκε μέσα σε δυο αναμετρήσεις κυβέρνηση και με αντίστοιχο τρόπο η Χρυσή Αυγή έφτασε στο αδιανόητο του να αποτελεί τρίτο κόμμα. Για να μη μιλήσουμε για το ΠΑΣΟΚ που υπέστη... ΣΟΚ διαρκείας. Η τάση της άρνησης ψήφου υποκρύπτει όμως κάτι ακόμα. Εκτός από το λογικό της σύγχυσης του ελληνικού λαού απέναντι σε αυτό το μπαράζ πρωτοφανών καταστάσεων και της απόγνωσης ενώπιον του βομβαρδισμού από μέτρα για τα οποία έχει επί του παρόντος μια απλή υποψία τι περιλαμβάνουν.
Την άρνηση του Έλληνα να αναλάβει την οποιαδήποτε ευθύνη φέρει απέναντι στα όσα συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν. Κάτι μάλλον ίδιον για το λαό μας. Όταν κανένας δεν έχει κάνει την αυτοκριτική του, παρά την κλασική ρήση που ακούγεται «είμαστε άξιοι της τύχης μας», κανείς δεν έχει αναγνωρίσει το βαθμό της ευθύνης που φέρουμε όλοι για την τερατογένεση του ελληνικού κράτους, του ελληνικού Δημοσίου και του εν γένει πολιτικού - πελατειακού συστήματος.
Ο φαύλος κύκλος σχηματίστηκε, γιγαντώθηκε και φούσκωσε σαν σαπουνόφουσκα χάρη στην πελατειακή ψήφο μας, την ανοχή μας και την απουσία πραγματικής πολιτικής σκέψης. Ενδεικτικό το τραγελαφικό που αποτύπωναν εδώ και χρόνια οι δημοσκοπήσεις, άλλο κόμμα να προηγείται σε πρόθεση ψήφου και άλλος πολιτικός αρχηγός να θεωρείται ο καταλληλότερος πρωθυπουργός.
Τόσο απλά και τόσο σύνθετα παράλληλα το ίδιο μονοπάτι ακολούθησαν και οι κυβερνώντες πετώντας το μπαλάκι στο λαό (sic κυρίαρχο) είτε για τις τύχες της χώρας με τις εκλογές είτε για το οικονομικό μέλλον με το δημοψήφισμα. Εξ ου και δε μας σοκάρει το επίσης τραγελαφικό οι περισσότεροι να θέλουν να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ αλλά να ψηφίζουν όχι στο δημοψήφισμα. Ω, ναι. Θα ζήσουμε και αυτή την Κυριακή άλλο ένα θέατρο παραλόγου. Και θα δούμε ξανά πανηγύρια έξω από τα γραφεία του κόμματος που θα έχει στεφθεί Καίσαρ. Γιατί, θα αναρωτηθείτε; Μήπως γιατί τελικά είμαστε για τα πανηγύρια; Ή μήπως γιατί ποτέ ως τα σήμερα δεν τολμήσαμε να κοιτάξουμε κατάματα τον καθρέφτη; Διαλέξτε και πάρτε!
