«Κι ίντα λες να ψηφίσουμε εδά, παιδί μου;», ρωτά η γιαγιά τον εγγονό, μπας και το κοπέλι που μεγάλωσε κι εσπούδαξε και δυο πράματα παραπάνω τα κατέχει τη βγάλει από το προεκλογικό αδιέξοδο. Όσο να το πεις, χατίρι δεν της χαλά. Στο πάνω-κάτω για γράψε-σβήσε φάρμακα και εξετάσεις ποτέ δε λείπει. Στην άκρη του κόσμου, που λέει ο λόγος, να του πει θα την πάει, μα τούτη τη σιωπή που της πέταξε κατάμουτρα δεν την περίμενε.
Της Στέλλας Τερζάκη
Όχι πως ήταν ποτέ από εκείνες που στα νιάτα και τα γηρατειά της περίμενε να της βάλουν το ψηφοδέλτιο σταυρωμένο στην τσέπη. Και άποψη είχε και τα πιστεύω της είχε και τις προσδοκίες της.
Πώς κουρελιάστηκαν όλα και "κατήντησε" στα στερνά αναποφάσιστη και σαστισμένη το φυσά και δεν κρυώνει. Και να 'χει και τον εγγονό να μη βάζει ο αθεόφοβος ένα χεράκι να της λύσει την εκλογική σπαζοκεφαλιά. «Κι αν δεν πάω σκιάς, θα μου κάμουνε πράμα;». Περνά ηττημένη στη δεύτερη ερώτηση, στην οποία απάντηση παίρνει, μα και πάλι φως δε βλέπει, αφού άλλα σου λέει ο νόμος, άλλα στην πράξη γίνονται.
Άσε που το μετάνιωσε κιόλας με το που το 'πε. Να μην ψηφίσει δεν το κάνε ποτέ της κι ας γνώρισε ελπίδες και προδοσίες, μικρές και μεγάλες. Ήττες και νίκες και χαρές και λύπες με φόντο μια κάλπη, μια κυβέρνηση, μια χώρα, μια ολόκληρη ζωή με τα καλά και τα κακά τους. Πώς δε θα πάει, θα πάει. Για το τι θα ψηφίσει έχει ακόμη μέρες, να τα βάλει κάτω και να τα ζυγίσει, έστω και αβοήθητη, μεγάλη γυναίκα. Κι είχε τα θάρρη της στον εγγονό που άχνα δεν έβγαλε παλεύοντας κι εκείνος με τα δικά του "θεριά".
Τρέχα γύρευε η συζήτηση, που συζήτηση δεν τη λες κιόλας, με τη γιαγιά να απορεί πως λίγο ακόμη και τελικά από "βοηθούμενη" θα βρεθεί και καθοδηγητής. Γύρευε τη δουλειά σου, ξανασκέφτηκε, και "τρίτωσε" το... μονόλογο με σιγουράκι. «Ο κόκκαλός μου πονεί και θα χαλάσει ο παντέρμος ο καιρός»... γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι κι η απόφαση ακόμη δυσκολότερη.
