Έχουν περάσει μόλις οχτώ μήνες και να που βρισκόμαστε πάλι - σε πέντε μέρες - μπροστά στις κάλπες, γεγονός εντελώς ασυνήθιστο ακόμα και για τα ελληνικά δεδομένα. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι και οι τρεις αυτές εκλογικές αναμετρήσεις, που έχουν γυρίσει τη χώρα στην αφετηρία της μεγάλης κρίσης, δεν υπήρχε λόγος να προκληθούν, αν ο κ. Τσίπρας δε βιαζόταν να γίνει πρωθυπουργός, και αν δεν τις χρησιμοποιούσε ως μέσον για να αντιμετωπίσει τα εσωκομματικά του προβλήματα, αδιαφορώντας πλήρως για τις συνέπειές τους στη χώρα και το λαό.
Του Δημήτρη Καρατζάνη
Τον περασμένο Γενάρη λοιπόν ο κ. Τσίπρας, με αφορμή την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας και με τη συνδρομή του μοιραίου κ. Κουβέλη, μας πήγε σε εκλογές επικαλούμενος την αναγκαιότητα απομάκρυνσης της "μνημονιακής" κυβέρνησης και την κατάργηση (σκίσιμο) του μνημονίου, προκειμένου να απαλλαγεί η χώρα «από τις καταστροφικές για τους πολίτες συνέπειές του».
Παρακολουθήσαμε όλοι στο διάστημα αυτό, όχι μόνο πως... έσκισε το μνημόνιο, αλλά και πως χειρίστηκε όλα τα σημαντικά θέματα της χώρας, από την οικονομία και το μεταναστευτικό, μέχρι τη Δικαιοσύνη και την παιδεία. Για να μην αναφερθούμε και στο περίφημο "ηθικό πλεονέκτημα", όπου ο νεποτισμός και η κομματοκρατία ξεπέρασαν - προκλητικά μάλιστα - κάθε προηγούμενη διακυβέρνηση.
Η ετυμηγορία
Προσπαθώντας πάντως να προσεγγίσομε τα γεγονότα αντικειμενικά, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η επιλογή Τσίπρα από τον ελληνικό λαό το Γενάρη είχε μια λογική δικαιολογητική βάση.
Από τη μια είχαμε μια άτολμη και αναποτελεσματική κυβέρνηση, που δεν μπορούσε να εμπνεύσει και να πείσει για το δρόμο που ακολουθούσε, και από την άλλη ένα νέο άνθρωπο, συμπαθή, επικοινωνιακό, με ελκυστικό λόγο και παρουσία, που διαβεβαίωνε ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος εκτός από τον καταστροφικό της λιτότητας, που διέλυε καθημερινά την ελληνική κοινωνία.
Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν η στροφή του ελληνικού λαού προς τον κ. Τσίπρα και την «ελπίδα που ερχόταν» μαζί του είχε λογική βάση και εντασσόταν στη φυσική τάση των ανθρώπων να αναζητούν βελτίωση των συνθηκών της ζωής τους.
Το φανταστικό "αφήγημα"
Μόλις 6-7 μήνες απαιτήθηκαν για να αποδειχθεί ότι όλα αυτά που πρέσβευε ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του ήταν ένα φανταστικό "αφήγημα", μια χονδροειδής εξαπάτηση του ελληνικού λαού, με αποκλειστικό σκοπό την κατάληψη και νομή της εξουσίας. Και ακόμα ότι δεν επρόκειτο για ένα κόμμα αλλά για ένα ετερόκλητο πλήθος από "ομαδούλες" με τη δική της "παντιέρα" η καθεμιά και με την ακλόνητη πεποίθηση ότι μόνο αυτές κατείχαν την απόλυτη αλήθεια για τη σωτηρία της χώρας.
Καθόλου περίεργο λοιπόν που αυτό το αναχρονιστικό και ιδεοληπτικό μείγμα, όπως έγινε γρήγορα αντιληπτό, εστερείτο κάθε προετοιμασίας, σχεδίου, ρεαλιστικού προγράμματος, γνώση του διεθνούς συσχετισμού ισχύος, αλλά και κάποιων σοβαρών ανθρώπων που θα μπορούσαν να διαπραγματευτούν με τους δανειστές.
Αποτέλεσμα το απόλυτο χάος, του οποίου γίναμε μάρτυρες όλους αυτούς τους μήνες και η παραλίγο κατάρρευση της χώρας, που απεφεύχθη τελικά, όχι χάρη στη γενναιότητα του Τσίπρα - όπως ισχυρίζεται - αλλά από τον πανικό του όταν βρέθηκε μπροστά στο απόλυτο "χάος" που τον είχε οδηγήσει η επιπολαιότητα Βαρουφάκη.
Αποφύγαμε λοιπόν παρά τρίχα την ολική καταστροφή (Grexit), η οποία, έστω κι αν έφυγε προσωρινά από το τραπέζι, καραδοκεί σε κάθε στροφή του δύσβατου δρόμου που έχομε μπροστά μας. Χθες μάλιστα, με αφορμή προφανώς το νέο "αφήγημα" του ΣΥΡΙΖΑ για το "παράλληλο πρόγραμμα" που έχει τεθεί σε κυκλοφορία, οι κ. Γιούνκερ, Μοσκοβισί και Ντάισελμπλουμ έσπευσαν να διευκρινίσουν ότι αυτοί που κυκλοφορούν τέτοια σενάρια λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο.
Η νέα κάλπη
Την Κυριακή λοιπόν, όπως είπαμε και στην αρχή, ο ελληνικός λαός καλείται να επιλέξει την αυριανή του κυβέρνηση, σε μια από τις πιο κρίσιμες φάσεις της νεότερης ιστορίας του.
Τώρα όμως υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά από το Γενάρη. Τώρα "γνωρίζει" πολύ καλά ποιοι είναι απέναντί του, και δικαιολογίες του τύπου δεν ήξερα, δεν κατάλαβα, δεν το περίμενα, κ.λπ., δεν ευσταθούν.
Γιατί και είδε και άκουσε και ένιωσε στο πετσί του τις συνέπειες από την «πρώτη φορά Αριστερά» διακυβέρνηση. Και μπορεί, ως λαός, να έχει το δικαίωμα του λάθους. Η επανάληψή του όμως σε τόσο σύντομο χρόνο και με τέτοιες κρίσιμες συνθήκες δε συνιστά απλώς έλλειψη σοφίας, αλλά επικίνδυνη επιπολαιότητα.
Γιατί πρέπει να δεχτούμε ότι λάθη δεν κάνουν μόνο οι πολιτικοί, αλλά και οι λαοί, όσο κι αν ορισμένοι από τους πρώτους, για να τους κολακέψουν, επικαλούνται συχνά την υποτιθέμενη σοφία τους.
Εν έτει 1922
Αυτή την ευθύνη του λαού αναδεικνύει έντονα και γλαφυρά ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πατρίδα" (των Αθηνών) σε μια άλλη ταραγμένη εποχή, την 1η Νοεμβρίου 1922, από τον "Γάιο Γράκχο" (ψευδώνυμο του Πότη Τσιμπιδάρου). Γράφει λοιπόν ο διακεκριμένος εκείνος δημοσιογράφος, που έζησε όλα τα μεγάλα γεγονότα των αρχών του περασμένου αιώνα:
«... Αλλά θα είμεθα κόλακες του Λαού και υποστηρικταί των αδυναμιών του εάν εφθάναμε μέχρι του σημείου ώστε να τον θεωρήσωμεν ανεύθυνον δια τας συμφοράς. Τοιαύτη πολιτική προπαίδευσις θα ήτο η χειροτέρα πολιτική ανατροφή διά ένα λαόν. Όχι. Ο Ελληνικός λαός πρέπει να το εννοήση. Πρέπει να εννοήση ότι φέρει βαρυτάτην την ευθύνην διά όσα συνέβησαν. Πρέπει να εννοήση ότι ήνοιξε τον τάφον του με τας ιδίας του τας χείρας, ότι ηυτοκτόνησε. Δεν ήτο απονήρευτος παρθένος η οποία θα ηδύνατο να αποπλανηθεί από τον πρώτον ασελγή. Εγνώριζε και πρόσωπα και πράγματα και ιστορίαν - όχι παλαιάν ιστορίαν αλλά σύγχρονον, την οποίαν έζη εις την πραγματικότητα.
Είχεν ακριβές το μέτρον της συγκρίσεως μεταξύ των δυο πολιτικών κόσμων οι οποίοι διεξεδίκουν την ψήφον του. Εγνώριζε καλώς, έπρεπε να γνωρίζη καλώς πού οδηγεί ο ένας και πού ο άλλος δρόμος. Το ψεύδος και η αλήθεια είχαν χαράξει σαφή τα ορόσημα αυτών. Η αρετή και η κακία ελάλουν κάθε μία την ιδική των γλώσσαν. Η σωτηρία και η καταστροφή ενεφανίζοντο χωρίς μεταμφίεσιν. Κι όμως ο Ελληνικός λαός επροτίμησε να αποθάνει εθνικώς και ηθικώς και οικονομικώς. Η ευθύνη του είναι βαρύτατη...».
Ελπίζομε αυτή τη φορά ο ελληνικός λαός να αναλογιστεί τις ευθύνες του στο σωστό χρόνο και όχι "ποστ-μόρτεμ", όπως συνέβη το '22.
