Γνωρίζοντας ότι οι πρόσφυγες από τη Συρία δεν έχουν καμία πρόθεση να παραμείνουν στην Ελλάδα και η πρόθεσή μας είναι η διευκόλυνση του ταξιδιού τους, πολύ λίγα βήματα έγιναν στην οργανωτική δομή των αρμόδιων φορέων για την υποδοχή των.
Του Μηνά Ρασούλη
Αν και η πιο πολυσύχναστη διαδρομή κατά μήκος της Νότιας Ευρώπης παραμένει το πέρασμα της Λιβύης προς την Ιταλία, ο αυξανόμενος καταγεγραμμένος αριθμός συνοριακών διελεύσεων, που πλησιάζει τον αριθμό 40.000 κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων ετών, θα έπρεπε να μας είχε προβληματίσει, για κοινή αποφασιστική ευρωπαϊκή δράση και όχι σε επίπεδο διαλέξεων και καταγραφής δεδομένων, από τη FRONTEX, επιδερμικής διαδικασίας. Ανησυχητικό δεδομένο είναι ο αριθμός των 3.279 διακινουμένων θανάτων κατά το 2014, αλλά και των πολλών φετινών περιστατικών, που σχετίζονται με αναποδογυρισμένες βάρκες, μεταξύ των οποίων μία τον Απρίλιο του 2015 , πνίγοντας πάνω από 800 ανθρώπους.
Εκτιμάται δε ότι ο αριθμός των πνιγμένων θα μπορούσε να φτάσει τις 30.000 μέχρι το τέλος του 2015. Σε όλο δε τον κόσμο είναι γνωστό ότι περί τα 12 εκατ. Σύριοι εκτοπισμένοι ευρίσκονται εντός της χώρας των και στα γειτονικά κράτη έως την Αίγυπτο, που η πλειοψηφία αυτών επιθυμεί να μεταβεί στην Ευρώπη και όχι στα ομόθρησκα αραβικά κράτη. Όλοι αυτοί ελπίζουν να ξεκινήσουν μία νέα ζωή σε χώρες της Ευρώπης, όπου επικρατεί η δικαιοσύνη, ανεκτικότητα και η έλλειψη της ανεργίας.
Η εικόνα όμως του μικρού πρόσφυγα στις τουρκικές ακτές του Αιγαίου συνέτριψε τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά και συνετέλεσε στη σκληρή παπική δήλωση για μία ευρωπαϊκή απάντηση στην προσφυγική κρίση.
Αν και πολλές ευρωπαϊκές κοινωνίες δεν έχουν ενσωματώσει ακόμα μετανάστες από τις αφρικοασιατικές χώρες, η μικροπολιτική εκμετάλλευσή των για εσωτερικούς λόγους καθιστά αρνητικό συντελεστή στην κοινή ευρωπαϊκή απόφαση. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον Ιούνιο του 2013 ψήφισε μεν υπέρ της δημιουργίας ενός πλαισίου για ένα κοινό ευρωπαϊκό σύστημα ασύλου, η εφαρμογή του όμως σε όλα τα κράτη (και τα 28) παραμένει μία πρόκληση, δηλώνοντας από πολλούς ηγέτες ότι το νομικό πλαίσιο στερείται σαφήνειας και εξακολουθεί να δίνει μεγάλη διακριτική ευχέρεια στα κράτη-μέλη.
Η μετανάστευση όμως είναι ένα θέμα που χτυπά την καρδιά της εθνικής κυριαρχίας, αλλοιώνοντας την εθνική ταυτότητα, την οικονομική ανταγωνιστικότητα, την ασφάλεια, με αποτέλεσμα τη μη αποδοχή των από πολλές κυβερνήσεις, αλλά και της επιλεκτικής διαλογής των, αναλόγως της καταγωγής των, αλλά και του θρησκεύματός των.
Μετά από ένα διάστημα απραξίας, οι γερμανικές και οι αγγλικές Αρχές αναγνωρίζουν το μέγεθος της κρίσης και αναλαμβάνουν την ευθύνη με αύξηση του αριθμού υποδοχής των προσφύγων , κατά μερικές χιλιάδες, ενώ αναμένεται πλημμυρίδα προσφύγων και μεταναστών, τη στιγμή που μόνο 30.000 είναι αυτή τη στιγμή στη Λέσβο, αλλά απέχοντας και κατά πολύ από την κατανόηση των πραγματικών διαστάσεων του προβλήματος. Όπως προτείνει από πλευράς της Γερμανίας κατά δήλωση του υπουργού Εσωτερικών, Τόμας ντε Μέζιερ, η Ε.Ε. θα πρέπει να δημιουργήσει στρατόπεδα προσφύγων στην Τουρκία που ήδη φιλοξενεί 2 εκατομμύρια. Πρακτικά δε και ενδιάμεσα κράτη καθυστερούν τη διαδρομή των, υφιστάμενα τεράστιες αναταραχές, αν και γνωρίζουν ότι ο τελικός προορισμός των είναι η Β. Ευρώπη.
Αν η Ευρώπη όμως δε θέλει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της κρίσης όταν θα είναι και πολύ αργά, θα πρέπει να έχει την ευθύνη και αποφασιστικότητα να συμβάλει στην πολιτική εξεύρεση της λύσης επιλύοντας τα τοπικά προβλήματα στην πηγή τους, εγκαθιστώντας εκείνο το πολιτικό κλίμα - είτε με πολιτικές αποφάσεις σε επίπεδο διεθνών οργανισμών, είτε με επιβολή της ειρήνης - που θα είναι καθοριστικό για τη σταθερότητα και την οικονομική ευημερία των λαών.
