Ορκίστηκε τελικά χθες η υπηρεσιακή κυβέρνηση που θα κρατήσει το τιμόνι της χώρας ένα περίπου μήνα και θα φέρει σε πέρας το έργο των εκλογών. Θετικό το γεγονός πως οι περισσότεροι υπουργοί δεν είναι... αλεξιπτωτιστές, αλλά έχουν σχετική εμπειρία στον τομέα ευθύνης τους. Και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί σε ορισμένους τουλάχιστον τομείς του κυβερνητικού έργου οι υπουργοί δε θα περιοριστούν σε απλή διαχείριση, αλλά θα χρειαστεί να πάρουν ουσιαστικές αποφάσεις και πρωτοβουλίες.
Του Δημήτρη Καρατζάνη
Ένας τέτοιος τομέας είναι εκείνος της παιδείας. Κανονικά θα έπρεπε, με δεδομένο ότι τη μεθεπόμενη εβδομάδα ανοίγουν τα σχολεία, ο κ. Μπαλτάς να είχε ρυθμίσει τα πάντα, ώστε στις 11 του μήνα, που θα χτυπήσει το πρώτο κουδούνι, παιδιά και δάσκαλοι να είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν το ταξίδι της καινούργιας σχολικής χρονιάς.
Δυστυχώς, όμως, δεν είναι έτσι τα πράγματα, καθώς, όπως καταγγέλλεται από διάφορες κατευθύνσεις, υπάρχουν ανοιχτά πλείστα όσα προβλήματα, με κορυφαίο εκείνο των κενών θέσεων των εκπαιδευτικών, που ανέρχονται σε αρκετές χιλιάδες.
Δε γνωρίζουμε αν φταίνε γι' αυτό τα λάθη, οι παραλείψεις ή οι ιδεοληψίες του υπουργού σε σχέση με το ΕΣΠΑ. Εκείνο όμως που δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε είναι η καθυστέρηση και η αναβλητικότητά του, και τελικά η παραπομπή της επίλυσης του προβλήματος σε υπηρεσιακό υπουργό. Και ίσως είναι ευτύχημα ότι η κ. Κιάου, που παίρνει τη θέση του κ. Μπαλτά, γνωρίζει τα θέματα της παιδείας σε ικανό βαθμό, ώστε να μη χαθεί χρόνος σε βάρος των μαθητών και να υπάρξουν "αναταράξεις" στην έναρξη της σχολικής χρονιάς.
Αναρωτιόμαστε, όμως, πώς ο κ. Μπαλτάς, που γνώριζε την ένταση του προβλήματος, μόλις την προηγούμενη εβδομάδα - λίγο δηλαδή πριν απομακρυνθεί από τη θέση του - απέσπασε 1.800 άτομα από το διδακτικό προσωπικό για να καλύψει αντίστοιχες διοικητικές θέσεις. Αλήθεια, τι έχει προτεραιότητα γι' αυτόν; Οι διοικητικές θέσεις ή εκείνες του διδακτικού προσωπικού; Εκτός κι αν επρόκειτο για ένα ακόμα ρουσφετάκι λόγω... των ημερών.
Αδυνατούμε, πάντως, να καταλάβουμε αυτήν την πρακτική με τα "κενά", που έχει παγιωθεί εδώ και χρόνια. Μια τακτική που κρατά κάθε χρόνο σε αναστάτωση τα σχολεία σχεδόν μέχρι τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Εμείς πάντως οι παλιότεροι, σε μια πολύ πιο φτωχή Ελλάδα, δεν είχαμε στα μαθητικά μας χρόνια τέτοια προβλήματα. Και φοβούμαι ότι το φαινόμενο των κενών αποτελεί άλλη μια ελληνική μοναδικότητα. Γιατί τα τρία μου παιδιά, που, λόγω περιστάσεων, βρέθηκαν να παρακολουθούν στο εξωτερικό διαφορετικά σχολεία (βέλγικο, ευρωπαϊκό, αμερικάνικο), από την ημερομηνία που άρχιζε το σχολικό έτος ήταν αδιανόητο να χαθεί όχι μέρα ή ώρα, αλλά ούτε ένα λεπτό. Είναι πραγματικά αποκαρδιωτικό, εμείς - μετά από 33 χρόνια στην Ε.Ε. και τον πακτωλό των χρημάτων που εισέρρευσαν στη χώρα - να μην μπορούμε ακόμα να λειτουργήσουμε τα σχολεία μας στην ώρα τους και αξιοπρεπώς.
Ένας φίλος, Έλληνας της διασποράς, που κατοικεί μόνιμα στην Αγγλία, μου έλεγε ότι σε ένα λύκειο του Κεντ ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων, με χρήματα δικά του, των καθηγητών και μια επιδότηση από το κράτος, αγόρασε ένα απλό, αλλά μεγάλο σπίτι στη Νορμανδική Ακτή. Ο σκοπός αυτής της αγοράς ήταν οι μαθητές των τελευταίων τάξεων να περνούν ένα 15νθήμερο στη Γαλλία, κάνοντας πρακτική εξάσκηση στη γλώσσα και επισκεπτόμενοι τα κυριότερα πολιτιστικά μνημεία της.
Κι εμείς, δεκαετίες τώρα, ασχολούμαστε κάθε χρόνο με τα... κενά. Μήπως βρισκόμαστε σε λάθος ήπειρο ή μήπως σε λάθος... πλανήτη;
