default-image

Με το χέρι στην καρδιά

Απόψεις
Με το χέρι στην καρδιά

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νεαρόκοσμος πολύς χθες το πρωί στη λεωφόρο Δημοκρατίας, μπροστά από το 3ο Λύκειο. «Τι συμβαίνει, παιδιά;», ρώτησα δύο νεαρούς με κούρεμα... ινδιάνων "Σιού", που με ολοφάνερη βιασύνη έσπευδαν προς την κατεύθυνση του σχολείου.

Του Δημήτρη Καρατζάνη

«Βγήκαν τα αποτελέσματα και πάμε να τα δούμε», είπαν σχεδόν ταυτόχρονα και οι δυο. «Και τι λένε τα... προγνωστικά;», τους ρώτησα ξανά γελώντας. «Τα μόνα προγνωστικά που έχουν ενδιαφέρον για μας είναι να περάσομε εδώ στο Ηράκλειο, γιατί, αν είναι κάπου αλλού, το βλέπομε χλομό να πάμε να παρακολουθήσομε. Αν μπούμε στο Ηράκλειο και πιάσουμε και τους υπολογιστές που θέλουμε και που έχουμε δηλώσει, θα είναι τέλεια», συνέχισαν. «Αλλιώς»... άφησαν τη φράση τους ατέλειωτη, αλλά εύκολα κατανοήσιμη.

«Καλή επιτυχία, παιδιά, καλές σπουδές, καλό μέλλον», τους ευχήθηκα μέσα από την καρδιά μου, καθώς τους παρατηρούσα να απομακρύνονται γελαστοί κι αισιόδοξοι και να αφήνουν τον κεντρικό δρόμο κατευθυνόμενοι προς την αυλή του λυκείου.

Πάλι καλά που, παρά την κατάσταση, διατηρούν τον ενθουσιασμό και την αισιοδοξία της νιότης, σκέφτηκα. Γιατί τι "μέλλον" μπορεί να περιμένουν οι νέοι αυτοί άνθρωποι σ' αυτόν τον τόπο;

Σε μια χώρα με μισό περίπου τρισ. χρέος, με διαλυμένα πανεπιστήμια, με ανεργία που προσεγγίζει το 50% στις νεότερες ηλικίες και που την ανάπτυξη τη συναντάς μόνο στα λόγια των πολιτικών στις προεκλογικές τους εμφανίσεις, άντε και σε... καμιά μάζωξη με την ευκαιρία της Έκθεσης Θεσσαλονίκης...

Των ίδιων αυτών πολιτικών που υποτίθεται πως κόπτονται για τους νέους, δεν έχουν όμως τον παραμικρό δισταγμό να θέσουν το προσωπικό και το κομματικό τους συμφέρον πάνω από εκείνους, αλλά και από κάθε άλλη προτεραιότητα.

Είναι αυτοί που δε διστάζουν, για να λύσουν το κομματικό τους πρόβλημα, να οδηγήσουν τη χώρα για τρίτη φορά μέσα σε οκτώ μήνες σε εκλογές, δημιουργώντας πανευρωπαϊκό ίσως ρεκόρ συχνότητας εκλογικών αναμετρήσεων.

Και για ποια χώρα μιλάμε; Εκείνη που καταρρέει κάθε μέρα, με τα capital controls, την απουσία κάθε σοβαρής επένδυσης, τη φυγή των επιχειρήσεων και την εντεινόμενη διαρροή του επιστημονικού της κεφαλαίου στο εξωτερικό.

Αναρωτιόμαστε, αυτοί που έφεραν τη χώρα εδώ σκέφτονται καθόλου τη σημερινή κατάσταση των νέων και αναλογίζονται τις δικές τους ευθύνες απέναντί τους; Κι αν δεν το κάνουν εκείνοι, δεν πρέπει να το κάνομε εμείς; Δεν πρέπει στη μοναξιά της κάλπης μεθαύριο να βάλομε το χέρι στην καρδιά με παρρησία και υπευθυνότητα, αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι ή "αμείβοντας τον καθένα κατά τα έργα του", όπως επιτάσσει η Γραφή;

Αν δεν το κάνομε, αν δεν αξιολογήσομε σωστά το πολιτικό προσωπικό που θα εμπιστευτούμε τις τύχες των παιδιών μας, δεν είμαστε μόνο ανεύθυνοι πολίτες, αλλά παίρνομε κι επάνω μας μέρος τουλάχιστον της ευθύνης. Και εντέλει, ας μην ξεχνάμε τα λόγια του Σαίξπηρ: «Αυτοί δε θα ήταν λύκοι, αν εμείς δεν ήμασταν αρνιά» (Ριχάρδος ο Γ').

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News