Δεν είναι ότι επί αριστερής διακυβέρνησης έχει ευτελιστεί κάθε έννοια θεσμού, δεν είναι ότι παρακολουθούμε καθημερινά το θέατρο του παραλόγου με πρωταγωνίστρια την - χάμαι θωρώ και λέω το - πρόεδρο της Βουλής Ζωή, δεν είναι ότι διαλύεται η οικονομία με τα capital controls και την ομαδική φυγή των επιχειρήσεων... σε άλλη γη σε άλλα μέρη, ούτε γιατί στη στρατιά των ανέργων προστέθηκαν μόνο τον περασμένο μήνα ακόμα 20 χιλιάδες (χωρίς να υπολογιστούν οι κάποιες χιλιάδες από το κλείσιμο των Σκουριών).
Του Δημήτρη Καρατζάνη
Πιο ανησυχητικό απ' όλα είναι η διαπίστωση ότι, παρότι έχουν περάσει οκτώ μήνες από τότε που η παράταξη αυτή έγινε κυβέρνηση, εξακολουθεί να μην ξέρει τι... αλωνεύγει. Να μην έχει δηλαδή όχι ένα τελείως επεξεργασμένο, αλλά έστω ένα υποτυπώδες σχέδιο, για το πώς θα πορευτεί την επομένη των εκλογών.
Ακούσαμε για παράδειγμα χθες τον κ. Τσίπρα να δηλώνει με απόλυτα κατηγορηματικό τρόπο ότι αποκλείει οποιαδήποτε συνεργασία με τους "παλιούς", πλην του κ. Καμμένου βεβαίως, που οι περισσότερες όμως εκτιμήσεις τον φέρνουν να βλέπει τη Βουλή από... μακρινή απόσταση.
Και αφού αποκλείεται εκ προοιμίου η συνεργασία, ενώ η αυτοδυναμία βρίσκεται κατά τους πολιτικούς παρατηρητές στη σφαίρα του φανταστικού, το ερώτημα είναι τι θα γίνει η χώρα; θα συνεχίσει να κάνει εκλογές μέχρι να βγει ο Τσίπρας αυτοδύναμος;
«Γιατί όχι;», θα μπορούσε να πει κάποιος, μια και με τις τόσες εκλογές που έχει κάνει, έχει πια πάρει και το... κολάι τους.
Δεν είναι όμως μόνο η στάση του κ. Τσίπρα που δείχνει το αλαλούμ που κυριαρχεί στο κυβερνητικό σχήμα. Προχθές μόλις, ο πρώτος τη τάξει υπουργός, ο κ. Βούτσης, έκανε την εξής εκπληκτική δήλωση: «Αν δεν τύχουμε μιας νέας έγκρισης από το λαό, δεν είναι απαραίτητο να συμμετέχουμε στην υλοποίηση του προγράμματος που ψηφίσαμε, αλλά μπορούμε να ψηφίζομε συγκεκριμένα μέτρα κατά περίπτωση».
Δηλαδή, εδώ έχουμε το απολύτως πρωτοφανές.
Μια κυβέρνηση να υπογράφει και να φέρνει στη χώρα το πιο "ασήκωτο" από τα τρία μνημόνια των τελευταίων χρόνων κι επειδή ο λαός, που τον ξεγέλασε με αφηγήματα-παραμύθια πριν οκτώ μήνες, δε θα επαναλάβει το λάθος του να της ξαναδώσει την εξουσία, τον απειλεί ότι δε θα ψηφίζει τις συμφωνίες που η ίδια έχει συνάψει και που φέρουν από κάτω φαρδιά-πλατιά την υπογραφή της.
Αυτό, όπως και να το δει κανείς, αποτελεί την επιτομή της πολιτικής ασυνέπειας, της ανευθυνότητας και του αμοραλισμού, και είναι πραγματικά κρίμα που αποτελεί έργο μιας αριστερής διακυβέρνησης, που, μέχρι να έρθει στην εξουσία, είχε προμετωπίδα την πολιτική ηθική και το ηθικό της πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων της.
Εδώ πλέον γίνεται περισσότερο από φανερό το σοβαρό έλλειμμα ηγεσίας που ταλανίζει τον κυβερνητικό σχηματισμό και που καθίσταται όλο και πιο έντονο, όσο γίνονται πιο δύσκολες οι συνθήκες.
Γιατί ηγέτης δεν είναι αυτός που είναι νέος, έχει ωραίο χαμόγελο και καλή τηλεοπτική παρουσία. Απαιτούνται και πολλά άλλα προσόντα, με κορυφαία στη λίστα την ικανότητα επιλογής άξιων συνεργατών και το θάρρος της λήψης τολμηρών και έγκαιρων αποφάσεων.
Στοιχεία στα οποία ο κ. Τσίπρας είναι κραυγαλέα ανεπαρκής, όπως αποδεικνύεται από τις επιλογές του (Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου, Χριστοδουλοπούλου, Μαντάς, Παρασκευόπουλος, κ.λπ.), αλλά και την καταστροφική για τη χώρα αναβλητικότητά του να κλείσει έγκαιρα τη συμφωνία - για εσωκομματικούς λόγους - παρά το ότι η οικονομία αιμορραγούσε ακατάσχετα.
Μα ο άνθρωπος πήρε την πιο γενναία απόφαση να αποδεχτεί μια πολύ σκληρή συμφωνία, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος. Κατά την άποψή μας, δεν πρόκειται για γενναία απόφαση, αλλά για καθαρή κίνηση πανικού, όταν βρέθηκε μπροστά στην άβυσσο που τον οδήγησε ο Βαρουφάκης και συνειδητοποίησε και τις δικές του ευθύνες, που, ασφαλέστατα, δε θα ήταν μόνο πολιτικές.
Αν ήταν πραγματικός ηγέτης, θα έλεγε ένα μεγάλο "συγνώμη" στον ελληνικό λαό και θα υπέβαλλε την παραίτησή του. Δυστυχώς, όμως, πρόκειται για ένα ταλαντευόμενο εξουσιομανή (power addict) που δε βάζει τίποτα πιο πάνω από την καρέκλα του.
