Αν ο κ. Τσίπρας δεν ήταν πολιτικάντης-πολιτικός (politician), αλλά πολιτικός άνδρας που βάζει πάνω απ όλα τα συμφέροντα της χώρας(Statesman), αυτό που θα έκανε θα ήταν να προχωρήσει το συντομότερο σε μια κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας, με ό,τι ικανότερο και αποτελεσματικότερο διαθέτει ο τόπος, καθώς τα προβλήματα και οι προκλήσεις που έχει μπροστά του είναι από τα πιο δύσκολα που μπορεί να αντιμετωπίσει μια χώρα.
Του Δημήτρη Καρατζάνη
Κι επιπλέον, είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση αυτή, από πλευράς στελεχών, ικανότητας και αποτελεσματικότητας βρίσκεται σε αδυναμία να φέρει σε πέρας, όχι το πιο επαχθές μνημόνιο που είχε ποτέ η χώρα, αλλά να κάνει έστω απλή διαχείριση της εξουσίας. Και αυτό είναι παραπάνω από προφανές, καθώς, με όποιο θέμα έχει ασχοληθεί από τη διαπραγμάτευση και το μεταναστευτικό, μέχρι την Παιδεία και τη Δικαιοσύνη, στο επτάμηνο διάστημα που κυβερνά, μόνο ζημιές έχει προκαλέσει.
Ο κ. Τσίπρας, βλέπεις, δυστυχώς, στερείται στρατηγικής σκέψης. Είναι ένας τακτικιστής για τον οποίο απόλυτη προτεραιότητα έχει η ηγεμονία του στο κόμμα και στην πολιτική σκηνή της χώρας. Και αυτό δεν είναι ένα αυθαίρετο συμπέρασμα, αλλά τεκμηριώνεται απολύτως τόσο από τις εκλογές του Γενάρη ,όσο και από το δημοψήφισμα του Ιούνη, που χρησιμοποιήθηκαν και τα δυο για καθαρά εσωκομματικούς σκοπούς, αγνοώντας το γεγονός ότι η χώρα γύριζε δεκαετίες πίσω.
Ως τακτικιστής, λοιπόν, ο Τσίπρας δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα εκμεταλλευτεί τα πλεονεκτήματα της στιγμής και θα προχωρήσει σε εκλογές, ανεξάρτητα από το όποιο αποτέλεσμα θα έχει η επικείμενη διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης. Τέτοια πλεονεκτήματα θεωρεί τη μη επαρκή προετοιμασία των εσωκομματικών του αντιπάλων, την εκκαθάριση του εσωκομματικού τοπίου, που, όσο παρατείνεται τόσο μεγαλώνει τη ζημιά, και ίσως το σπουδαιότερο, να μην προφτάσουν τα καθ' οδόν ευρισκόμενα σκληρά μέτρα του μνημονίου να πλήξουν τις τσέπες των πολιτών.
Πέρα όμως από αυτά τα τακτικά πλεονεκτήματα ο Τσίπρας και οι μέντορές του πιστεύουν ότι οι εκλογές αποτελούν win-win λύση για τον ίδιο. Γιατί είτε του εξασφαλίζουν την αυτοδυναμία, οπότε αποκαθιστά την παντοδυναμία του στο πολιτικό σκηνικό, είτε εξασφαλίζει απλώς την πρωτιά, οπότε και πάλι μοιράζει εκείνος την τράπουλα, έχοντας μάλιστα τώρα και την αναγκαία δικαιολογία, να προχωρήσει σε συνεργασία με την αντιπολίτευση, στην οποία στην πρώτη "στραβή" θα φορτώσει όλα τα "κακά", βγάζοντας, όπως το συνηθίζει, την ουρά του απ' έξω.
Υπάρχει όμως κι ένα "μικρό" ερωτηματικό σε όλα αυτά. Με ποιο "αφήγημα" θα προσφύγει στις εκλογές ο κ. Τσίπρας; Γιατί τον περασμένο Γενάρη διέθετε δύο ακαταμάχητα "αφηγήματα": το "σκίσιμο" του μνημονίου και το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που "αγοράστηκαν" μαζικά από τους ψηφοφόρους.
Τώρα τι θα τους "πουλήσει"; Την απαρέγκλιτη εφαρμογή του πιο σκληρού από την έναρξη της κρίσης μνημονίου; Πόσοι όμως θα είναι διατεθειμένοι να "αγοράσουν" ξανά από έναν πωλητή που αποδεικνύεται κατά... συρροήν αναξιόπιστος;
Θα πείτε ότι ο ελληνικός λαός είναι εύπιστος και έχει κοντή μνήμη. Οψόμεθα... Ας μην ψάχνομε όμως αργότερα να βρούμε ποιος μας φταίει.
