Ναι, το ξέρω... θα γίνω κουραστικός, αλλά έτσι πρέπει... Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας είναι τρία.
Του Νίκου Κοσμαδάκη
Το πρώτο ήταν ότι ποτέ οι πολιτικές δυνάμεις δε συνεργάστηκαν για να φτιάξουν ένα υγιές πλαίσιο πάνω στο οποίο θα οικοδομηθεί η συνολική πορεία της χώρας. Ωραία, ξέσπασε η κρίση... Το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Να οδηγούμαστε σε εκλογές και από το 2009 να έχουμε πάει 8 φορές στις κάλπες για να ψηφίσουμε.
Η εθνική συνεννόηση δεν είναι κάτι εύκολο, γιατί θα υπάρχουν ανέκαθεν παράμετροι σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο που θα είναι εμπόδιο. Ποτέ δε φθάσαμε να συνεργαστούν οι πολιτικές δυνάμεις, επειδή θεωρούσαν πως σε περίπτωση συνεργασίας θα είχε εκλογικό αντίκτυπο.
Έχει υποστεί τόσα ο ελληνικός λαός και η συνεννόηση αιωρείται μεταξύ των κομματικών δυνάμεων που θέλουν να προτάξουν την κομματική τους επιβίωση.
Το δεύτερο είναι ο λαϊκισμός, ένα φαινόμενο που συμβαδίζει με τη μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας. Ο λαϊκισμός καταπολεμάται με τα λαϊκά λόγια μέσα από την αναζήτηση διεξόδων από την υφιστάμενη κατάσταση.
Μετά τη δικτατορία των Συνταγματαρχών, οι πολιτικές δυνάμεις έφτιαξαν ένα σπάταλο κράτος (πιο πολλά τα έξοδα από τα έσοδα), με μηδαμινή ανταγωνιστικότητα. Το ευρώ αποκάλυψε τις αδυναμίες του ευρωσυστήματος.
Η Εθνική Τράπεζα Ελλάδας αποδείχθηκε ο πιο αδύναμος παίκτης, με έλλειψη ρευστότητας στα ταμεία της. Η ΕΚΤ αποδείχθηκε ανίκανη να διαχειριστεί τη συναλλαγματική και νομισματική πολιτική των χωρών της Ευρωζώνης.
Εάν εξατομικεύσουμε το κάθε γεγονός, μπορούμε να γράψουμε σελίδες για την κατάσταση της Ελλάδας. Όλα όμως τα παραπάνω δεν τα είδαμε πριν την κρίση... Είχαμε, βλέπετε, την απτή αντίληψη ότι είμαστε ένα πανίσχυρο εθνικό κράτος μέσα στην Ευρώπη και τώρα είμαστε αναγκασμένοι να δανειστούμε από την Κύπρο.
Από ένα κράτος που το ΑΕΠ της δε φτάνει ούτε στο 1% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης. Η αντίληψη αυτή οικοδομήθηκε από ένα κεντρώο πολιτικό λόγο που συνεχώς ήθελε να χαλιναγωγεί συνειδήσεις.
Το τρίτο έχει την αφετηρία του στην έλλειψη ουσιαστικού ελέγχου της δημόσιας ζωής. Ποτέ, μα ποτέ δεν υπήρχε έλεγχος στη δημόσια σφαίρα. Δεν υπήρχε έλεγχος ούτε στο δημόσιο τομέα, ούτε στα επιδόματα που δίνονταν απλόχερα, αλλά ούτε και στην αξιολόγηση των δημόσιων λειτουργών.
Μάθαμε να ζούμε χωρίς έλεγχο. Αυτό είναι βασικό πρόβλημα, γιατί δημιουργείται μια σχέση εμπιστοσύνης που βασίζεται σε σαθρά θεμέλια και οδηγεί στην αποδιοργάνωση. Ο έλεγχος πρέπει να απαιτείται και να κινητοποιεί.
Αυτά είναι τρία βασικά προβλήματα του ελληνικού κατεστημένου. Η ευθύνη για την κατάσταση της χώρας μας πρέπει να βαραίνει ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο. Εάν υπάρχει απαξία στους δημόσιους θεσμούς από την Κοινωνία των Πολιτών, το κράτος είναι ο ηθικός αυτουργός.
Ας δούμε τη βάση του προβλήματος και ας ξεφύγουμε από τον πολιτικό λόγο που θέλει να λαϊκίζει. Φτάνει πια! Μπουχτίσαμε...
