Απόγευμα Τετάρτης, μπαίνουμε με το γιο μου σε μαγαζί με είδη αλιείας, για να αγοράσει σκουλήκια για ψάρεμα. Δόλωμα για το καλάμι του.
Της Ανδριανής Αγγελιδάκη
Και πιάσαμε λαυράκι! Σκουλήκια δεν είχε το κατάστημα και, όπως μας ενημέρωσε ο υπάλληλος, ούτε κανένα άλλο κατάστημα δε θα μπορούσε να μας προμηθεύσει.
Γιατί; Γιατί πολύ απλά τα σκουλήκια έπεσαν θύμα των capital controls.
Κυρίες, κύριοι και αγαπητά μου παιδιά, στην Ελλάδα τα σκουλήκια για δόλωμα τα εισάγουμε από την Κίνα. Αυτό το διάστημα, ως γνωστόν, υπάρχει φραγμός στις εισαγωγές και έτσι ξεμείναμε και από σκουλήκια!
Καλά καταλάβατε, ούτε σκουλήκια δεν παράγουμε! Είναι να γελάς, αλλά και να εκνευρίζεσαι από την αγανάκτηση.
Περιγράφω το περιστατικό σε φίλους και γνωστούς και όλοι κάνουν το ίδιο σχόλιο: «Μα, ούτε σκουλήκια δεν παράγουμε;».
Τα capital controls μας ξεγύμνωσαν. Φάνηκε όλη η δυναμική μας ως οικονομία. Μηδενική! Και αυτό είναι ένα τόσο δα μικρό παράδειγμα εισαγόμενου προϊόντος που, αν δεν κάνω λάθος, δε θα ήταν και τόσο δύσκολο να παράγουμε εγχώρια.
Εισάγουμε τα πάντα. Από σκουλήκια μέχρι οδοντογλυφίδες, λιπάσματα, χαρτί, σώβρακα, μαλλιά για πλέξιμο, τρίχες, φτερά, πούπουλα και σπίρτα.
Ακόμη και βασικά είδη διατροφής, όπως γάλα, αβγά, κρέας, ψάρια, μέλι, ζάχαρα, ακόμη και αλάτι! Αυτά κυρίως μας έρχονται από τη Γερμανία.
Εισάγουμε ακόμη και τα όσπριά μας. Δεκαετίες τώρα οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις σε συγκεκριμένα προϊόντα του πρωτογενούς τομέα, π.χ. βαμβάκι, οδήγησαν τους Έλληνες αγρότες να εγκαταλείψουν παραδοσιακές καλλιέργειες που άλλοτε ήταν σήμα κατατεθέν της χώρας μας. Θυμάστε που όλη η Κρήτη ξεπάτωσε τα αμπέλια της και από τότε εισάγουμε σταφύλια και σταφίδα από την Τουρκία. Φασόλια παίρνουμε από την Κίνα, μαυρομάτικα από το Περού και την εξωτική Μαδαγασκάρη, οι φακές μας έρχονται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, από τον παγωμένο Καναδά.
Δε φταίνε όμως μόνο οι επιδοτήσεις που οι Ευρωπαίοι έριξαν σαν δόλωμα και οι Έλληνες αγρότες τσίμπησαν και στράφηκαν μετά μανίας σε συγκεκριμένες παραγωγές, εγκαταλείποντας άλλες. Φταίνε κυρίως οι λανθασμένοι χειρισμοί εντός Ελλάδας και η διαχρονική έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού στον πρωτογενή τομέα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα λεμονοχώρια της βόρειας Πελοποννήσου. Ο λεμονόκηπος της Ελλάδας εξαφανίστηκε λόγω της άναρχης οικοπεδοποίησης και της εξάντλησης των υδάτινων πόρων. Και τώρα εισάγουμε τα λεμόνια μας από την Αργεντινή.
Αντιλαμβάνεστε το μέγεθος της εξάρτησής μας ως χώρα από τις εισαγωγές. Και τα παραπάνω είναι μόνο λίγα παραδείγματα εισαγόμενων προϊόντων, για να μην αναφερθώ σε άλλα, όπως πετρελαιοειδή, φάρμακα, αυτοκίνητα, μηχανήματα πάσης φύσεως, ρούχα, παπούτσια, καλλυντικά κ.λπ.
Η εξάρτησή μας είναι παθολογική. Χρήζει άμεσης και εντατικής θεραπείας.
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι ακόμη και να μηδένιζαν το χρέος μας, από το επόμενο λεπτό πάλι χρεωμένοι θα ξεκινούσαμε.
Επιστροφή λοιπόν στον πρωτογενή τομέα, όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη. Με κράτος οργανωμένο που θα χαράξει στρατηγικό σχεδιασμό για την πορεία του τομέα αυτού και έμψυχο δυναμικό που θα υλοποιήσει αυτό το σχεδιασμό με γνώση, συνέπεια και στόχο να κάνουμε βήματα μπροστά ως οικονομία και όχι να επαναπαυθούμε στο εύκολο χρήμα-δόλωμα.
