"Ραντεβού κάθε Σεπτέμβρη" ήταν η ταινία του Ρόι Μάλιγκαν, αρχές της δεκαετίας του '60, στην οποία πρωταγωνιστούσαν ο Ροκ Χάτσον και η Τζίνα Λολομπριτζίτα. Δυο σπουδαίοι ηθοποιοί της εποχής. Όπως περίπου θυμάμαι, ήταν μια ερωτική κομεντί με διάφορα «ευτράπελα», που έβγαζαν αρκετό γέλιο.
Του Δημήτρη Καρατζάνη
Στο ραντεβού του φετινού Σεπτέμβρη, που κλείστηκε χθες ανάμεσα στον «Ευρώο» και το «Δραχμικό» ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να ρυθμίσουν τα του οίκου τους, γνωρίζουμε προς στιγμή μόνο τους πρωταγωνιστές, που είναι ο Αλέξης και ο Παναγιώτης. Εικάζουμε πάντως πως δε θα πρόκειται για κομεντί - αν και ποτέ δεν ξέρεις - αλλά για «δράμα», με λίγα δάκρυα ίσως και αρκετό σασπένς.
Αν βέβαια το ραντεβού πραγματοποιηθεί. Γιατί πολλοί, ανάμεσα στους οποίους και ο φίλος μου ο Τάσος, που έχει φάει την πολιτική με το κουτάλι, ισχυρίζονται πως το ραντεβού δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί.
«Και πώς θα γίνει αυτό, βρε Τάσο, αφού τα "κλείσανε, τα συμφωνήσανε", που λέει και το λαϊκό άσμα. Γιατί να τη "σπάσουν" τώρα;».
«Εγώ θα σου αντιστρέψω το ερώτημα», είπε. «Γιατί να πάει ο Παναγιώτης σε ένα ραντεβού, συνέδριο έστω, που ξέρει προκαταβολικά πως θα βγει συντριπτικά ηττημένος;».
«Και τι θα κάνει δηλαδή, θα συνεχίσει τη σημερινή παραδοξότητα τού "δύο κόμματα στη συσκευασία του ενός", με την αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση και τη συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση;», ρώτησα. «Όχι βέβαια, αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να πάει άλλο. Και ο Τσίπρας και ο Λαφαζάνης έχουν καταλήξει στην απόφαση του "διαζυγίου". Τα "διαδικαστικά" είναι που μένει να ρυθμιστούν. Κι αυτό δεν είναι εύκολο, γιατί ο καθένας θέλει να βγει το... διαζύγιο σε βάρος του άλλου».
«Δε μας τα κάνεις πιο λιανά, για να τα καταλάβουμε κι εμείς», τον διέκοψα, «μιας που δεν έχομε... μεταπτυχιακό στην πολιτική».
«Το θέμα είναι ποιος θα "φορτωθεί" την ευθύνη της διάσπασης», είπε. «Κάτι που για τους αριστερούς έχει πολύ μεγάλη σημασία. Είναι, ας πούμε, ένα "στίγμα" με ηθικές προεκτάσεις για το χώρο τους».
«Εκτιμώ όμως», συνέχισε, «πως τη μοιραία κίνηση θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να την κάνει ο Λαφαζάνης. Γιατί αλλιώς θα παίξει το παιχνίδι του Τσίπρα και, αν δεν τολμήσει, κινδυνεύει τελικά, αυτός και οι δικοί του, να βρεθούν εκτός ψηφοδελτίων... Ύστερα είναι και το άλλο, η χρηματοδότηση. Αν κάνει κόμμα ο Λαφαζάνης, θα είναι το τρίτο σε δύναμη κόμμα της Βουλής και δικαιούται άρα γενναία χρηματοδότηση».
«Έλα, βρε Τάσο, οι... Λαφαζαναίοι είναι πάνω από χρήματα», τον έκοψα. «Για ιδεολογία μάχονται. Δεν είδες προχθές συγκίνηση για το "Ίσκρα". Η "σπίθα", η πρώτη εφημερίδα του Λένιν, είπε, τρέμοντας σχεδόν από συγκίνηση ο Λαφαζάνης. Με άλλα λόγια, οι τράπεζες κλειστές, η αγορά σε κατάρρευση, η ανεργία στο... Θεό, η διαπραγμάτευση στον αέρα κι ο Λαφαζάνης το χαβά του, το τροπάρι του Λενινισμού...».
Έξυσε για λίγο το κεφάλι του ο Τάσος και κοιτώντας με πολύ σοβαρά, ρώτησε: «Το Στρατάρχη Αχρομέγιεφ τον έχεις ακούσει;». «Όχι», είπα, περιμένοντας τη συνέχεια. «Ήταν ο πιο παρασημοφορημένος στρατιωτικός της Σοβιετικής Ένωσης, ήρωας του Στάλινγκραντ και στρατιωτική ιδιοφυία», είπε σιγά, σαν να μιλούσε στον εαυτό του. «Ε, και λοιπόν», τον προκάλεσα.
«Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος με την κατάρρευση της Σοβιετίας αυτοκτόνησε, και στο σημείωμα που άφησε ζητούσε συγνώμη από τους συμπατριώτες του γιατί είχε πιστέψει σε ένα λάθος».
Να έχουν ακούσει άραγε το όνομα οι Λαφαζάνηδες;
