default-image

Μνημόνιο: Πολλοί το εμίσησαν, ουδείς το έσκισε

Απόψεις
Μνημόνιο: Πολλοί το εμίσησαν, ουδείς το έσκισε

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στα τέλη του 2009, το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας ήταν πλέον εμφανές. Η Ελλάδα το 2009 ήταν μια χώρα που εμφανίστηκε αδύναμη να καλύψει τις εσωτερικές δημοσιονομικές της ανάγκες. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας τότε, ο Γιώργος Παπανδρέου, έχοντας αντιληφθεί πως η πραγματική κατάσταση της χώρας δε συμβάδιζε με το προγραμματικό του λόγο (όπως ο ίδιος τον είχε θέσει το Σεπτέμβριο του 2009), αποφάσισε να απευθυνθεί στους Ευρωπαίους ομολόγους και στα ευρωπαϊκά όργανα.

Του Νίκου Κοσμαδάκη

Έτσι, λοιπόν, η ελληνική πλευρά συμφώνησε με τους Ευρωπαίους να συνάψουν μια συμφωνία, η οποία θα περιλαμβάνει τη δανειοδότηση του ποσού των 110 δισ., που θα προέρχονται τα 80 από τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και 30 δισ. από το ΔΝΤ. Η συμφωνία προήλθε εκ μέρους της ελληνικής πλευράς από τον Γεώργιο Παπακωνσταντίνου (υπουργό Οικονομικών) και τον Γεώργιο Προβόπουλο (διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας). Στην ουσία, η συμφωνία μεταξύ Ευρωπαίων και ελληνικής πλευράς πήρε το χαρακτηρισμό μνημόνιο από το δημοσιογραφικό λεξιλόγιο.

Η λέξη μνημόνιο δηλώνει μια σύμβαση, μια αναφορά που γίνεται από δύο συμβαλλόμενα μέρη, που το Α μέρος επιθυμεί να λάβει βοήθεια από το Β. Εάν δε λάβει βοήθεια, το Α είναι καταδικασμένο σε θάνατο.

Μνημόνιο 1

Το Μνημόνιο 1 παρήχθη, και εκπρόσωποι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Ταμείο έκτακτης ανάγκης για τις χώρες που βρίσκονται σε οικονομική κατάρρευση), της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ευρωπαϊκό όργανο που αποτελεί τον εγγυητή των κοινοτικών συμφερόντων) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (υπεύθυνη για τη συναλλαγματική και νομισματική πολιτική της Ευρωζώνης) ανέλαβαν την καθοδήγηση και την αξιολόγηση του προγράμματος ανά τρεις μήνες. Η Ελλάδα πλέον μπορεί να ζητήσει δανειοδότηση μόνο από τους Ευρωπαίους δανειστές.

Ο χρόνος περνούσε και το ΠΑΣΟΚ εμφανιζόταν εκλογικά αδύναμο στις δημοσκοπήσεις και ιστορικά του στελέχη είχαν πάρει το δρόμο της εξόδου.

Μη αντέχοντας την κοινωνική δυσαρέσκεια του ελληνικού λαού, και ύστερα από μία απόπειρα δημοψηφίσματος από τον Γ. Παπανδρέου, αποφασίστηκε η ανάληψη της κυβέρνησης της χώρας από μια μεταβατική κυβέρνηση.

Αν και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αντώνης Σαμαράς, ήταν ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές, εντούτοις, εξαιτίας της πίεσης των Ευρωπαίων νεοφιλελευθέρων και του κινδύνου χρεωκοπίας, αποφάσισε να βάλει την υπογραφή του σε μια κυβέρνηση, η οποία θα έχει περιορισμένο χρόνο και θα έχει ειδικό σκοπό.

Αξιοσημείωτη παραμένει η φράση του κ. Σαμαρά, πως δεν προσυπογράφει το λάθος στην ψήφιση μνημονιακών μέτρων, παρότι ο ίδιος έδωσε την κοινοβουλευτική του συναίνεση το Φεβρουάριο του 2012.

Όλα αυτά το Νοέμβριο του 2011. Πρωθυπουργός ορίστηκε ο τεχνοκράτης κ. Λουκάς Παπαδήμος (πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη και πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) με τη συγκατάθεση των ΛΑΟΣ, ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας.

Οι εκλογές του '12

Αφού εξασφαλίστηκε τους επόμενους μήνες η ομαλοποίηση της ανταλλαγής των κρατικών ομολόγων και η άμεση αποταμίευση της έκτης δόσης, οι εκλογές ήρθαν το Μάιο του 2012, οι οποίες αποδείχθηκαν άκαρπες, και επαναπροκήρυξη των εκλογών τον Ιούνιο του 2012.

Οι εκλογές του Ιούνη του 2012 τιτλοφορούσαν με το δίλημμα: Μένουμε στο ευρώ ή ΟΧΙ;

Έτσι εμφανίστηκε η διακυβερνητική συνεργασία Νέας Δημοκρατίας (που συνιστούσε το βασικό κορμό της κυβέρνησης), ΠΑΣΟΚ και Δημοκρατικής Αριστεράς. Η Νέα Δημοκρατία αποδείχθηκε πιστή στο μνημονιακό όραμα και ξεκίνησε να εφαρμόζει ένα «πιο βαρύ πρόγραμμα». Στην κυβερνητική της θητεία αξίζει να σημειωθεί το κλείσιμο της ΕΡΤ, αυτού του σπάταλου και αντιπαραγωγικού τηλεοπτικού φορέα, όπως χαρακτηρίστηκε από τον τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο (Σίμο Κεδίκογλου). Το κλείσιμο της ΕΡΤ περιλαμβανόταν στο πρόγραμμα των αποκρατικοποιήσεων.

Το μνημόνιο εισχωρούσε στο μεδούλι της κοινωνίας και ο λαός πλέον δεν μπορούσε την περαιτέρω όξυνση της φορολογικής πολιτικής και κούρεμα σε μισθούς και σε συντάξεις.

Ο Αντ. Σαμαράς αποφάσισε να επισπεύσει την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας το Δεκέμβριο του περασμένου έτους. Ο Σταύρος Δήμας δεν εξελέγη με διευρυμένη πλειοψηφία (180 βουλευτών), με αποτέλεσμα την κυβερνητική πτώση.

Οι λόγοι επίσπευσης εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας παραμένει ένα ζητούμενο. Πολλοί ισχυρίζονται ότι ο κ. Σαμαράς ήθελε να δώσει την κυβερνητική εντολή στο κόμμα που ήταν στην ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης και άκουγε στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ.

Η ταυτότητα

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα με ρίζες κομμουνιστικές και τώρα θέλει να αποκτήσει ένα χαρακτήρα σοσιαλδημοκρατικό. Ήταν ένα κόμμα του 4%, αλλά με την ανάδειξη ενός λόγου που έθετε τέρμα στις μνημονιακές συμπληγάδες κατάφερε να γίνει κυρίαρχος κυβερνητικός πόλος σήμερα.

Ο αρχηγός του κόμματος είναι ο Αλέξης Τσίπρας, ένας νέος που είναι διαποτισμένος με το αίσθημα της Αλλαγής.

Έτσι λοιπόν, τον Ιανουάριο του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας έγινε ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός, ο οποίος έπρεπε να φέρει εις πέρας τόσο τις προεκλογικές του δεσμεύσεις (κατάργηση των μνημονίων), όσο και να αλλάξει την αντίληψη του συντηρητικού ευρωπαϊκού κατεστημένου, που δεν έβλεπαν με καλό μάτι την αριστερή πρωθυπουργία.

Ο Τσίπρας μαζί με τον υπουργό Οικονομικών (κ. Βαρουφάκη), που ο ίδιος είχε ορίσει, αποδείχθηκαν εμφανώς αδύναμοι σε θεσμικά πλαίσια να φέρουν μια συμφωνία σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Ο κ. Τσίπρας έφερε στον ελληνικό λαό ένα ακαθόριστο και απροσδιόριστο δημοψήφισμα και στήριξε ανοιχτά το ΌΧΙ. Το «Όχι» βγήκε, αλλά απ' ό,τι φάνηκε το δημοψήφισμα κατέστη το όχημά του για να επιβεβαιώσει την κυριαρχία του τόσο σε επίπεδο Κοινοβουλευτικής Ομάδας, όσο και σε επίπεδο κοινωνίας.

Το 3ο μνημόνιο

Ο Τσίπρας έσωσε την τελευταία στιγμή τη χώρα και έβαλε την υπογραφή του σε ένα τρίτο μνημόνιο. Ακύρωσε τις προεκλογικές του δεσμεύσεις και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με ενδοπαραταξιακές έριδες (εκπρόσωποι της δραχμής, που εκφράζονται από τα στελέχη του), όσο και με κατηγορίες που βαρύνουν τα στελέχη του (σύστημα διπλών πληρωμών και εισαγωγή νομίσματος με αυξητικές πληθωριστικές τάσεις), έχοντας χάσει το νομιμοποιητικό κρίκο που εγγυάται την Αριστερά.

Η υπογραφή του μνημονίου ήρθε μέσα από τρεις πολιτικούς άνδρες, που ακύρωσαν τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις. Αντιλήφθηκαν πως μια χώρα, όπως η Ελλάδα, με ελλιπείς παραγωγικές υποδομές, έχει ανάγκη από ανασυγκρότηση.

Η ανασυγκρότηση της χώρας χρειάζεται πρόγραμμα που θα είναι ριζοσπαστικό στη φιλοσοφία του. Αυτό που χρειαζόμαστε σαν λαός είναι ο ρεαλισμός, που δε θα εκμεταλλεύεται τον ανθρώπινο παράγοντα, δε θα χαλιναγωγεί τη δημοκρατία προς ίδιον όφελος, και προ πάντων θα οριοθετείται από στόχους με μακροπρόθεσμη στρατηγική.

Έτσι και μόνο έτσι μπορεί να διασφαλιστεί το καλό της κοινωνίας.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News