Την αλήθεια τώρα, με το χέρι στην καρδιά. Και δε θέλω ψέματα. Δε σας λείπει ο Γέρουν; Ο Ντάισελμπλουμ, ντε! Δε νιώθετε ένα υπαρξιακό κενό όταν η μέρα σας περνάει άδεια, χωρίς μια δήλωση Σόιμπλε, ένα μαστιγωματάκι από τη φράου Άγκελα; Δε ζείτε ένα δράμα όταν περνούν αργά και βασανιστικά οι ώρες χωρίς να ακούσετε το Ζαν Κλοντ Γιούνκερ να κάνει μια βαρυσήμαντη δήλωση για την Ελλάδα;
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Δεν πάτε για ύπνο νιώθοντας ότι η ζωή σας κύλησε αδιάφορα και άσκοπα 24 ολόκληρες ώρες χωρίς μια μικρή δόση από Eurogroup, έστω από ένα Euroworking group; Δεν αισθάνεστε ότι μας ξέχασαν μόνους και έρμους μέσα στα capital controls μας, χωρίς να συνειδητοποιούν το δικό τους υπαρξιακό κενό μακριά από το φως του λίκνου του πολιτισμού, χωρίς τη λάμψη των αρχαίων μαρμάρων, άνευ των γεωπολιτικών και λοιπών αξεσουάρ που έκαναν τη ζωή μας να φαντάζει ως φάρος μέσα στη σκοτεινιά του μάταιου αυτού κόσμου;
Πώς μπορείτε να δειπνείτε χωρίς να βγάζετε ένα πιάτο για τον Βόλφι, αφού τον είχαμε κάθε βράδυ παρέα ή για να ακριβολογούμε από το πρωινό μέχρι και το βραδινό, για να μη σας πω και τη χαλαρωτική μπιρίτσα της θερινής νυκτός (που πήγαινε ασορτί με τα σχετικά όνειρα θερινής νυκτός, τα οποία έγιναν εφιάλτες).
Τώρα, τι θα γίνουμε χωρίς Βαρβάρους; Αυτοί οι Βάρβαροι (που ζούσαν σε σκηνές όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες) ήταν μια κάποια λύσις, που έλεγε και οι ποιητής. Δε σας λείπει που δεν είμαστε πια το κέντρο του κόσμου; Δε ζείτε με τη λαχτάρα μιας έκτακτης Συνόδου Κορυφής; Έστω μιας τετραμερούς ή τριμερούς; Μιας ολονυχτίας, βρε αδερφέ, στη Βουλή να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας.
Ένα σενάριο τρόμου από τα βαρύγδουπα στόματα των προφητών της Αποκάλυψης των βραδινών δελτίων των αθηναϊκών καναλιών; Μια προφητεία για το επερχόμενο τέλος των ημερών; Μια δήλωση από τη Ζωίτσα. Ένας καβγάς των προέδρων της Βουλής να δώσει νόημα και ολοκλήρωση στη μίζερη, καταπιεσμένη από το βάρος των φορολογικών δηλώσεων (βαρύ το μενού, ασήκωτο εδώ που τα λέμε) ύπαρξή μας.
Ένας εμπνευσμένος λόγος από το Γιανιό μας σε Οξφορδιανά Αγγλικά, μια ακόμη αποκάλυψη από τη νύχτα των Βρυξελλών, εκείνη τη μακρά των 17 ωρών, ένα γαργαλιστικό στιγμιότυπο ενός ακόμη Plan Β, C, D και όλης της αλφαβήτας; Κάτι, βρε παιδί μου, που να τονώσει λίγο τη λίμπιντό μας, που να μας ξαναθυμίσει ότι είμαστε ο ομφαλός του κόσμου, το κέντρο του πλανήτη, η πηγή της ανθρώπινης ύπαρξης, το νόημα των πάντων. Κάτι σαν το «η Ευρώπη δε νοείται χωρίς την Ελλάδα», «δε θα επιτρέψουμε να χάσουμε την Ελλάδα», «εμείς agapoume Ellanda» και τα σχετικά. Και δε χτυπάει και το ρημάδι το τηλέφωνο, που έλεγε και μια γνωστή τραγουδίστρια.
Να ακούσεις τη γλυκιά φωνή του Ομπάμα ή του Λιου να σιγοτραγουδά ψιθυριστά στο αφτί του Alexis «βρείτε μια τίμια λύση εδώ και τώρα». Μια πίεση, ένα σπρωξιματάκι σαν κούνημα σε... αιώρα μια νύχτα του Ιούλη στην ταράτσα. Του Φρανσουά έστω, με τα όλο ποίηση Γαλλικά, να μας θυμίζει το Ελλάς-Γαλλία Συμμαχία. Έστω του Μαθιού, του Ρέντζι ντε, που να επιπλήττει τη σκληρή αλλά δίκαια Βασίλισσα των Ούνων.
Πού πήγαν όλοι και μας άφησαν μόνους με την καταραμένη τρόικα; Σε ποια παραλία ξεροσταλιάζουν οι εκπρόσωποι των θεσμών; Και η άλλη παλιά αγαπημένη, η Κριστίν των μεγάλων νυκτών μας, ποια άστρα να κοιτάζει κάτω από το θερινό ουρανό; Ποια σκέψη να χαϊδεύει απαλά το κατάλευκο σαν χιόνι μαλλάκι της, που το περιποιούνται οι καλύτεροι κομμωτές της Νέας Υόρκης;
Αχ. Και πάλι αχ. Και λίγο βαχ. Αλλά μη μου αγχώνεστε. Θα ξανάρθουν. Από Σεπτέμβρη. Και θα ξαναπάρουμε τη δόση μας. Μόλις εκταμιευτεί η πρώτη δόση. Και θα αξιολογηθούμε. Και θα ξαναμπούμε στους ρυθμούς μας. Μην πολυχαλαρώσουμε. Και θα ξαναβεγγερίσουμε και με την Άγκελα και με τον Φρανσουά και με τον Ζαν Κλοντ και με την Κριστίν. Από Σεπτέμβρη. Προς το παρόν, βαθιές ανάσες. Σαν γιόγκα ένα πράμα. Και έχει ο Θεός. Αυτός βεβαίως έχει, εμείς δεν έχουμε, αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο, άλλη ιστορία και άλλο άρθρο. Την καλημέρα μου!
