Η Νέα Δημοκρατία ήταν και συνεχίζει να παραμένει ένα πολιτικό κόμμα με χαρακτηριστικά φιλελεύθερα και συντηρητικά. Η φιλελεύθερη εκδοχή της είχε πρόσημο το Κέντρο και η συντηρητική της τη Δεξιά Πτέρυγα.
Του Νίκου Κοσμαδάκη
Έχοντας τα ηνία της διακυβέρνησης από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι και το Δεκέμβριο του 2014, η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να ξαναβρεί την πολιτική ατζέντα της, μια ατζέντα που θα έχει την κοινωνική αποδοχή και τη λαϊκή συγκατάθεση.
Ποιο είναι, όμως, το βασικό πρόβλημα που δεν την αναδεικνύουν σε κυβερνητική δύναμη σε περίπτωση εκλογών, παρά την αποτυχία των προεκλογικών δεσμεύσεων του Τσίπρα;
Για να απαντηθεί το ερώτημα αυτό, πρέπει να μπούμε στον πυρήνα της Ευρώπης και συγκεκριμένα της Ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς. Η Ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά εκφράζεται με πολιτικά κόμματα τύπου Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, Χριστιανοδημοκράτες και Φιλελεύθερη Συμμαχία κτλ.
Η Ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά, από την εμφάνιση της κρίσης (το 2007 το φθινόπωρο, όπου η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδείχθηκε θεσμικά αδύναμη να την αντιμετωπίσει), υποστήριξε προγράμματα λιτότητας σε συνάρτηση με τη μείωση κρατικών κονδυλίων. Υποστήριξε, δηλαδή, πως η ανάπτυξη θα επέλθει μέσω αυτών των προγραμμάτων, υπερασπίζοντας το ευρώ και τις θεσμικές-οικονομικές ανωμαλίες που δημιούργησε το ακριβό αυτό νόμισμα.
Στο πλαίσιο αυτό, τοποθετείται η Νέα Δημοκρατία. Η Νέα Δημοκρατία δημιουργήθηκε ως πόλος ενάντια στην Αριστερά και στον κομμουνισμό. Όραμα του ιδρυτή της ήταν η Ελλάδα να αποτελέσει ισχυρό εθνικό κράτος εντός της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, που αργότερα μετεξελίχθηκε σε Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο λόγος της Νέας Δημοκρατίας είναι οραματικός, διανθισμένος με στοιχεία υπέρ της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας και πρωτοβουλίας και υπέρ μιας Ελλάδας που θα παίζει βασικό ρόλο στην ευρωπαϊκή πορεία.
Σε αντίθεση με το ιδεολογικό αντίπαλο της Νέας Δημοκρατίας, το ΠΑΣΟΚ, που ο ιδρυτής του οραματιζόταν ένα κράτος με ισχυρό κράτος δίκαιου, με προτεραιότητα τον πολίτη και τις ανάγκες του. Ο λόγος του ήταν καθαρά ενταγμένος στο κοινωνικό πλαίσιο της Ελλάδας και ήταν λόγος ριζοσπαστικός.
Έτσι, λοιπόν, η Νέα Δημοκρατία προσπάθησε να υποστηρίξει τις θεσμικές αδυναμίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε επίπεδο πολιτικών και όντως της στοίχισε σε πολιτικό κόστος.
Μα, δεν είναι μόνο αυτό. Η Νέα Δημοκρατία είχε πρόβλημα να διαχειριστεί τη Δεξιά Πλατφόρμα της. Και ο κ. Καρατζαφέρης (πρόεδρος του ΛΑΟΣ) όσο και ο κ. Καμμένος αποτελούν παιδιά της γαλάζιας παράταξης.
Η Νέα Δημοκρατία αποτελούσε πόλο έλξης τόσο για φιλελεύθερους όσο και για συντηρητικούς. Η συντηρητική πτέρυγά της συνιστούσε ένα ενδοπαραταξιακό αγκάθι, που δε διευκόλυνε εσωκομματικά αυτού του είδους τη συγκατοίκηση. Αποτέλεσμα: η άμεση φυγή τους, η δημιουργία πολιτικού φορέα και η απομάκρυνση ψήφων.
Σήμερα, η Νέα Δημοκρατία θεωρεί πως η πτώση των ποσοστών της οφείλεται στον αρχηγό της παράταξης και είναι πεπεισμένοι οι ψηφοφόροι πως η αλλαγή αρχηγού θα σηματοδοτήσει μια νέα πορεία της νεοφιλελεύθερης παράταξης και στο πολιτικό σύστημα και στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Η λέξη ανάπτυξη (πολυφορεμένη έννοια, που υιοθετείται και από το αριστερό λεξιλόγιο) δε βρήκε ανταπόκριση στα χρόνια μεταξύ 2012-2014. Η Νέα Δημοκρατία οφείλει να ανασυντάξει την πολιτική της δράση και με κοινωνικές ζυμώσεις να δημιουργήσει μια ατζέντα προτάσεων που θα στοχεύουν σε μια ανανέωση των αρχών και των αξιών του οραματικού της λόγου.
