default-image

"O tempora, o mores"

Απόψεις
"O tempora, o mores"

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Θυμάμαι μια κλασική πια ταινία βασισμένη σε ένα επίσης κλασικό βιβλίο του μετρ του τρόμου, Στίβεν Κινγκ, τη "Νεκρή Ζώνη", όπου ένας άντρας πέφτει σε κώμα και ξυπνά μετά από χρόνια βλέποντας τα πάντα να έχουν αλλάξει. Στο βιβλίο και την ταινία ο ήρωας έχει επίσης υπερφυσικές ικανότητες, όμως αυτό είναι από άλλη ιστορία και δε μας αφορά επί του παρόντος.

Του Σταύρου Μουντουφάρη

Σκεφτόμουν λοιπόν ότι, αν κάποιος έπεφτε σε κώμα τη δεκαετία του '60 και ξυπνούσε ξαφνικά σήμερα, όπως η ζωή αλλά και η φαντασία έχουν αποδείξει σε αντίστοιχα περιστατικά, θα πάθαινε κυριολεκτικά σοκ, αν έβλεπε ένα και μόνο δελτίο ειδήσεων. Και θα είχε δίκιο.

Ποιος θα μπορούσε, εδώ που τα λέμε, να φανταστεί ποτέ ότι η αστερόεσσα θα κυμάτιζε στην Αβάνα και αντιστοίχως η σημαία της Κούβας στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ στην Ουάσινγκτον, ή ότι ο Φιντέλ Κάστρο δε θα ήταν πια στην εξουσία και ο νυν πρόεδρος Ραούλ θα έδινε τα χέρια με τον Μπάρακ Ομπάμα;

Φυσικά ο υποθετικός μας ήρωας, που θα έβλεπε το πρώτο του δελτίο ειδήσεων μετά από μισό και αιώνα, δε θα πίστευε στα αφτιά και στα μάτια του αν έβλεπε και τον ίδιο το χάρτη του κόσμου, με τη Σοβιετική Ένωση να είναι κομματάκια και από τα Βαλκάνια και τη βόρεια Ευρώπη να έχουν ξεπηδήσει νέα κράτη, τα κομμάτια της πρώην ΕΣΣΔ και της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Τα σοκ θα ήταν αλλεπάλληλα, καθώς βεβαίως θα ήταν αδύνατον να φανταστεί κανείς ότι θα βρισκόμασταν πια ένα βήμα πριν τη λύση του Κυπριακού, για το οποίο τόσα και τόσα ακούγαμε όλα αυτά τα χρόνια και τώρα που φαίνεται ότι τα πράγματα οδεύουν προς μια οριστική λύση, ουδείς ασχολείται. Γιατί υπάρχουν άλλα προβλήματα. Όπως το ευρώ και η Ελλάδα.

Ο ήρωάς μας βεβαίως και θα έτριβε τα μάτια του βλέποντας το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα και θα ήθελε καρέκλα να καθίσει για να μη σωριαστεί κάτω μαθαίνοντας ότι στο Μέγαρο Μαξίμου βρίσκεται αριστερός πρωθυπουργός. Αν δε κάποιος του είχε εξηγήσει ότι πριν από αυτόν είχαμε και συγκυβέρνηση Δεξιάς με σοσιαλιστές (λέμε τώρα), το σοκ θα ήταν ακόμα πολλαπλάσιο του επόμενου, αλλά και αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Οι καιροί άλλαξαν και μάλιστα δραματικά. Όπως άλλαξε και η ζωή μας. Αν λέγατε για παράδειγμα στη γιαγιά σας ότι σε μερικά χρόνια από την εποχή της θα μπορούσε κανείς με ένα τσίγκινο κουτί, όπως θα μπορούσε να περιγράψει το κινητό τηλέφωνο, να μιλήσει χωρίς καλώδια σε οποιονδήποτε άνθρωπο στον κόσμο, τι λέτε ότι θα έκανε; Θα χτυπιόταν πολύ απλά κάτω από τα γέλια.

«Ο tempora, o mores», όπως το είπαν οι Λατίνοι. Και σήμερα βρισκόμαστε στην εποχή όπου έχουν αλλάξει τα πάντα και ουδείς γνωρίζει τι του ξημερώνει πια το αύριο. Εδώ σε λίγο θα κοντεύουμε να ξεχάσουμε και από πού ξημερώνει, αλλά και αυτό είναι από άλλη ιστορία.

Τελικά, μ' αυτά και μ' αυτά ο υποθετικός πρωταγωνιστής αυτού του άρθρου θα νόμιζε ότι ζει μέσα σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας ή σε ένα όνειρο μέσα σε ένα... όνειρο. Σάμπως κι εμείς που ζούμε υποτίθεται στην πραγματικότητα ξέρουμε αν τη ζούμε; Ή τι είναι πια πραγματικότητα; Ή, για να το πούμε πιο απλά, ξέρουμε πια αν αυτά που θεωρούμε ως δεδομένα θα υπάρχουν αύριο; Και με ποια μορφή; Φυσικά και τα ερωτήματα είναι φιλοσοφικά. Όπως η φιλοσοφική λίθος που, αν και τώρα θα ήταν κάτι παραπάνω από χρήσιμη, είναι και αυτή από άλλη ιστορία.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News