Θα θυμούνται οι λίγο πιο παλιοί, όπως εμείς, τις γνωστές στα γυμνασιακά χρόνια "τσουκάλες". Τα βοηθήματα δηλαδή που χρησιμοποιούσαν οι μαθητές στα Αρχαία Ελληνικά, τα οποία περιείχαν την ερμηνεία του κειμένου και πολύ χρήσιμες γραμματικές και συντακτικές επεξηγήσεις.
Του Δημήτρη Καρατζάνη
Ομολογώ ότι ένιωσα νοσταλγία γι' αυτές τις "τσουκάλες", διαβάζοντας τις χθεσινές δηλώσεις του κ. Λαφαζάνη, αμέσως μετά τη μεταμεσονύκτια επεισοδιακή ψηφοφορία στη Βουλή.
Γιατί, πώς αλλιώς να ερμηνεύσεις χωρίς τέτοιο "βοήθημα" τον "κορυφαίο" υπουργό, έμπειρο κοινοβουλευτικό ας σημειωθεί, ο οποίος στην ίδια δήλωση ισχυρίζεται ταυτόχρονα πως στηρίζει, πολύ δυνατά μάλιστα, τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, αλλά καταψηφίζει την κεντρική πολιτική τους επιλογή. Κάνει επίσης λόγο, χωρίς να κοκκινίζει, για τον "ενιαίο" ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο θα αγωνιστεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Αναρωτιόμαστε, μέσα σ' αυτόν τον αγώνα περιλαμβάνεται και η εξ εφόδου "άλωση" του Νομισματοκοπείου, που, όπως γράφτηκε στον Τύπο, αποφεύχθηκε στο παρά πέντε;
Το πρώτο λογικό συμπέρασμα που βγαίνει πάντως από τη δήλωση Λαφαζάνη είναι ότι ο "ιδεαλιστής" σημαιοφόρος του Αριστερισμού επιχειρεί μια δύσκολη επέμβαση.
Να διαχωρίσει χειρουργικά τις δύο συνιστώσες κάθε δημόσιου αξιώματος. Την εξουσία και την ευθύνη. Κρατάει δηλαδή την εξουσία με όλα τα "καλά" που τη συνοδεύουν, αλλά ξορκίζει την ευθύνη που συνεπάγονται τα σκληρά μέτρα, για τη σωτηρία της χώρας.
Γιατί βλέπεις, αυτά έχουν πολιτικό κόστος, που απαιτούν "πλάτες", όχι λόγια για να το σηκώσουν. Με άλλα λόγια, ισχύει αυτό που πολύ εύγλωττα εκφράζει ο λαός με την παροιμία: «Τα καλά του Γιάννη θέλω, μα τον Γιάννη δεν τον θέλω».
Είναι, πρέπει να πούμε, μια πρωτόγνωρη πρακτική στα κοινοβουλευτικά χρονικά, που δυναμιτίζει τα θεμέλια της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και τη λειτουργία της κυβέρνησης.
Και ο πρωθυπουργός οφείλει να την αντιμετωπίσει, όχι με τη γνωστή τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, «έλα μωρέ, και τι έγινε», αλλά άμεσα και αποφασιστικά.
Φτάνει που μέχρι τώρα έχομε γίνει πρωτοσέλιδα στον παγκόσμιο Τύπο για την οικονομία μας, ας μη γίνομε και για την ποιότητα της Δημοκρατίας. Και με την ευκαιρία, ο κ. Λαφαζάνης και οι... τρεις Σωματοφύλακές του (η Αριστερά της Αριστεράς) έχουν ακούσει τίποτα για τον πρώην συνάδελφό τους Κώστα Δαμαβολίτη;
