Δε θύμιζε το γνωστό κ. Τσίπρα η προχθεσινή τηλεοπτική του εμφάνιση. Κουρασμένος, κατηφής, χωρίς λάμψη και πάθος στα μάτια και τη φωνή, ομολόγησε για πρώτη φορά «ναι, έκανα λάθη, αλλά ποτέ δεν ήταν στις προθέσεις μου η έξοδος από την Ευρωζώνη»... Κι ακόμα «ότι δεν είχα υπολογίσει πως θα έβρισκα απέναντί μου μια σκληρή και νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, που θα περιφρονούσε τόσο κατάφωρα τη δημοκρατικά εκπεφρασμένη βούληση ενός λαού».
Του Δημήτρη Καρατζάνη
Έχομε κάθε καλή πρόθεση να συμφωνήσομε με τον πρωθυπουργό. Ακόμα και να επικροτήσουμε την ειλικρίνειά του, που μας φέρνει στο μυαλό μια άλλη «εξομολόγηση». Εκείνο το περίφημο mea culpa του πολιτικού προτύπου του κ. Τσίπρα, του Ανδρέα Παπανδρέου.
Θα θέλαμε όμως να τον ρωτήσομε. Αυτή η ομολογία σε τι βοηθά σήμερα την κατάσταση της χώρας, κατά τι ελαφρύνει το σταυρό που έχει στους ώμους της η μέση ελληνική οικογένεια; Πόσο μπορεί να κάνει πιο αισιόδοξο το μέλλον των παιδιών μας; Φοβούμαστε, ούτε κατά κεραία.
Ανεξάρτητα λοιπόν από τις όποιες, καλές έστω, προθέσεις του, ο κ. Τσίπρας δεν κρίνεται από αυτές, αλλά από το αποτέλεσμα που έφερε στις αποσκευές του επιστρέφοντας από τις Βρυξέλλες. Κι αυτό είναι ένα αποτέλεσμα που συνοδεύεται από φόβο και προβληματισμό. Όχι μόνο ως προς την αυστηρότητά του, αλλά, κυρίως, ως προς τη δυνατότητα τήρησης των όρων του.
Γι' αυτό το δυσκολότερο κομμάτι της αποστολής του κ. Τσίπρα, από τώρα και στο εξής, δεν είναι η έγκριση της συμφωνίας από τη Βουλή, αλλά η εφαρμογή της, στα πλαίσια του Οδικού Χάρτη που τη συνοδεύει. Αυτό αποτελεί κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση, όχι μόνο γιατί θα έχει απέναντί του ένα μεγάλο κομμάτι, το πιο Ριζοσπαστικό, του ΣΥΡΙΖΑ, που θα τον πολεμήσει με το γνωστό φανατισμό του, καθώς και ακραία τμήματα του πολιτικού φάσματος, αλλά και γιατί ο ίδιος έχει αμφιβολίες για το εγχείρημα, αφού, όπως ομολόγησε χθες, δεν υιοθέτησε την πρόταση, επειδή δεν την πιστεύει.
Πώς όμως είναι δυνατόν να εφαρμόσεις μια από τη φύση της δυσχερή πρόταση, όταν εσύ ο ίδιος που την υπέγραψες δεν την πιστεύεις; Οφείλει λοιπόν ο κ. Τσίπρας, από σήμερα, που θεωρούμε ότι η συμφωνία θα περάσει από τη Βουλή, να την καταστήσει, ανεξάρτητα από τον όποιο ενδοιασμό είχε μέχρι τώρα, καθαρά δική του υπόθεση.
Να συγκροτήσει το συντομότερο μια κυβέρνηση από τολμηρούς και ικανούς να σηκώνουν «βάρη» ανθρώπους (καμικάζι), που θα πιστεύουν στον ίδιο, αλλά προπαντός στη δυνατότητα υλοποίησής της, και να μπει μπροστά.
Γιατί μπορεί να απογοήτευσε τον κόσμο αποτυγχάνοντας στους περισσότερους στόχους που μόλις πριν λίγους μήνες είχε θέσει, θεωρούμε όμως ότι διαθέτει επαρκές ακόμα πολιτικό κεφάλαιο. Ας το τολμήσει λοιπόν, χωρίς τακτικισμούς, χωρίς δισταγμούς και μεμψιμοιρίες, κρατώντας στο μυαλό του δύο «μότο»: «Η τύχη βοηθά τους τολμηρούς» και «Εν τω Άδη ουκ έστιν μετάνοια», και ούτε στην πολιτική βεβαίως...
