«Στο δημοψήφισμα της Κυριακής, ο ελληνικός λαός καλείται να πάρει στα χέρια του το μέλλον του τόπου, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα στα τελεσίγραφα των δανειστών και τους εγχώριους υποστηρικτές της καταστροφικής πολιτικής των μνημονίων». Αυτά... προ του δημοψηφίσματος, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ καλούσε τα πλήθη να βγουν στα «κάγκελα».
Της Κατερίνας Σαλαπάτα
«Θεωρώ ότι στο τραπέζι είναι η βίαιη βουλγαροποίηση της κοινωνίας, άλλως η απειλή της αποπομπής. Υπό αυτήν την έννοια θεωρώ ότι δύσκολα κράτος μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο σε περίοδο ειρήνης βρέθηκε σε αυτό το τραγικό, μάλλον θανάσιμα αξεπέραστο εθνικό δίλημμα. Ή θα επιλέξει την καταβύθιση του κοινωνικού επιπέδου σε κατώτερα επίπεδα, ή θα δεχτεί την αποπομπή από μια περιφερειακή ένωση που θα τάξει ως στόχο την αλληλεγγύη και τη βοήθεια ανάμεσα στα μέλη.
Είμαστε σε δεινή θέση, και βλέπω και δικά μας στελέχη σήμερα στις τηλεοράσεις που ή δεν έχουν συναισθανθεί την κρισιμότητα, την εκτακτότητα της κατάστασης ή προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους». Τάδε έφη χθες ο αντιπρόεδρος της Βουλής, Αλέξης Μητρόπουλος, ο οποίος χαρακτήρισε το μνημόνιο που έρχεται ως το σκληρότερο όλων των εποχών.
Επιχειρώντας να εντοπίσουμε έστω και λίγα ψήγματα λογικής σε όλη αυτή την ιστορία που βιώνουμε, πέφτουμε και πάλι πάνω σε τείχος. Δηλαδή: Το «όχι» της Κυριακής συνοδεύτηκε με το σύνθημα «όχι στη λιτότητα». Πολύ καλά μέχρι εδώ. Ωστόσο, ακολούθως και ενώ το 61,3% έχει ψηφίσει κατά της λιτότητας, ο πολιτικός εκφραστής αυτών των συγκεντρώσεων συζητά νέο πρόγραμμα λιτότητας και μάλιστα άμεσα, διότι αλλιώς ανοίγει ο δρόμος της χρεωκοπίας.
Νομίζω πως ζούμε στην εποχή του απόλυτου παραλογισμού. Μάλλον η κρίση των τελευταίων ετών όντως μας αποτρέλανε. Αλλιώς πώς μπορεί να περιγράψει κανείς το γεγονός πως μεγάλες κοινωνικές ομάδες χειραγωγούνται με τέτοιο τρόπο ώστε να στηρίζουν (και μάλιστα μερίδα κόσμου φανατικά) μια κυβέρνηση, η οποία αρχικά τους καλεί να πουν «όχι στη λιτότητα», το κάνουν, και έπειτα η ίδια κυβέρνηση που τους κάλεσε να πουν όχι τώρα ετοιμάζεται να τους φέρει νέο μνημόνιο!
Τι κι αν ο υπουργός ΠΑΠΕΝ Παναγιώτης Λαφαζάνης σηκώνει παντιέρα αντάρτικου λέγοντας πως δε θα γίνει το "όχι" στο μνημόνιο "ναι"; Πολύ αργά... Προηγήθηκε ήδη το «ναι» των πολιτικών αρχηγών μετά το «όχι» του λαού, που δεν ήταν «όχι» στην Ευρώπη, αλλά «όχι» στα μέτρα λιτότητας, που δεν ήταν «ναι» για επιστροφή στη δραχμή, αλλά «ναι» σε μια «επανάσταση» εντός της Ευρώπης, μια επανάσταση κόντρα στους «κακούς» Ευρωπαίους, τους οποίους εξακολουθούμε να παρακαλάμε - και μάλιστα σχεδόν γονυπετείς - να μας δανείσουν!
Αυτό που μένει για να με οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια μια ώρα αρχύτερα στον ψυχίατρο είναι στο τέλος να τον αποθεώσουν ως... ήρωα!
Η σκηνή του ποιητή «Τιμολέοντα Φανφάρα» (Γ. Μιχαλακόπουλου) και του «Βασιλάκη» (Γ. Κωνσταντίνου) από τη ταινία «Ξύπνα, Βασίλη», μου έχει «καρφωθεί» αυτές τις μέρες στο μυαλό και επαναλαμβάνεται χωρίς σταματημό. «Κικιρίιικου»!
