Δημοψήφισμα λοιπόν την Κυριακή, με την κυβέρνηση να έχει θέσει το ερώτημα «ναι ή όχι στο πακέτο μέτρων των δανειστών» και τασσόμενη διά στόματος του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα αναφανδόν «υπέρ του όχι» στο αποκαλούμενο και «σκληρό μνημόνιο Γιούνκερ».
Του Γιώργου Παπαδάκη
Είναι έτσι; Και το πακέτο των 48 σελίδων Τσίπρα μνημόνιο 8,5 δισ. φόρων και μέτρων δεν είναι; Αλλά, για μία στιγμή, η πρόταση Γιούνκερ είναι αυτή που απορρίψαμε ή η άλλη η βελτιωμένη, που δεν ξέραμε πριν ανακοινώσουμε το δημοψήφισμα, και που μετά που τη μάθαμε την αποδεχτήκαμε, αλλά ήταν ήδη αργά;
Και που διαφωνούμε όταν στο 95% των μέτρων με τη μία ή την άλλη εκδοχή συμφωνούμε; Μήπως μία ώρα πριν εκπνεύσει η υπαγωγή μας στο πρόγραμμα προστασίας του EFSF και του Eurogroup το βράδυ της 30ής Ιουνίου δεν κατάπιαμε άρον-άρον με ένα δισέλιδο όλα τα μέτρα Γιούνκερ (για το ονόρε μας, είπαμε ότι έχουμε βάλει και τροποποιήσεις στο ΦΠΑ, το ΕΚΑΣ κ.λ.π.) και με υπογραφή Τσίπρα επιχειρήσαμε στο και ένα να σώσουμε ό,τι σωζόταν και ενώ ήδη η χώρα βυθιζόταν στις συνέπειες των ήδη κλειστών τραπεζών;
Εις μάτην, από το πρώτο λεπτό μετά τα μεσάνυχτα της 30ής Ιουνίου προς 1η Ιουλίου είχαμε βγει εκτός προγράμματος. Είχαμε βαρέσει «κανόνι» στο ΔΝΤ και είχαμε προσθέσει μέσα σε 4 μέρες επιπλέον αναγκαστικά μέτρα (όποτε υπάρξει συμφωνία) λόγω κενού, τουλάχιστον 3 δισ. ευρώ!
Εκτός προγράμματος, χωρίς καμία πρόταση πλέον πάνω στο τραπέζι, ανεπίσημη, επίσημη, βελτιωμένη, τροποποιημένη ή την ίδια και χειρότερη. Πολύ απλά, οι εταίροι και δανειστές μας ανακοίνωναν ότι το πρόγραμμα προστασίας ρευστότητας τέλος, προτάσεις από την πλευρά τους άκυρες δεν υπάρχουν, διαπραγμάτευση τέλος και όταν ανοίξει ξανά θέμα, όποτε αιτηθούμε, αν αιτηθούμε, νέα παροχή βοήθειας, όλα από την αρχή και εκ του μηδενός και προφανώς με καθημερινά χρηματοδοτικά κενά, ο λογαριασμός σε μέτρα θα ανεβαίνει διαρκώς.
Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται ο καθένας ποια ακριβώς πρόταση μας καλεί να απορρίψουμε με ένα ηχηρό «όχι» ο πρωθυπουργός την ερχόμενη Κυριακή. Αυτή που δεν υπάρχει και επισήμως πλέον από την πλευρά των δανειστών, ούσα η Ελλάδα εκτός προγράμματος;
Να καταψηφίσουμε κάτι που δεν υπάρχει και που κατόπιν εορτής αυτός που το έχει αποδεχτεί με επιστολή του προς τους εταίρους και δανειστές είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός; Δηλαδή να πούμε «όχι» σε κάτι που αποσύρθηκε εμείς, αλλά ο ίδιος έχει ήδη αποδεχτεί από την περασμένη Τετάρτη; Αυτό σε ποια ακριβώς σφαίρα ανάγεται; Της πολιτικής, της δημιουργικής ασάφειας, του αμοραλισμού ή της ψυχανάλυσης;
Εδώ που φτάσαμε όμως πρέπει να είναι καθαρό: Η θέση της Ελλάδας πρέπει να ενισχυθεί με κάθε τρόπο, για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Είμαστε στην Ευρώπη και στην ευρωζώνη. Ναι, αυτή έχει πολλά προβλήματα και στρεβλώσεις. Ναι, τα μέτρα είναι δυσβάστακτα, σκληρά και άδικα, διαφέρουν από αυτά που πρότεινε η κυβέρνησή μας κατά 500 εκατομμύρια ευρώ. Ποσό όχι ευκαταφρόνητο, αλλά αμελητέο μεταξύ τους, όταν το μνημόνιο Γιούνκερ ήταν 8,9 δισ. και το μνημόνιο Τσίπρα 8,4 δισ. ευρώ.
Τα κόμματα είναι πολλά, αλλά η Ελλάδα μία. Και δεν μπορούμε απλώς να προκαλέσουμε διχασμό μόνο και μόνο για να σώσουμε ιδεολογίες. Αυτό που πρέπει να παραμείνει στο τέλος της ημέρας και στο τέλος του δημοψηφίσματος είναι ο Ελληνισμός, γιατί αυτός και μόνο αυτός μπορεί να βοηθήσει την Ελλάδα και όχι τα κόμματα.
Η κατάσταση είναι δύσκολη κι έφτασαν στα όριά τους. Τώρα μας εξηγούν ότι πρέπει να πάρουμε μόνοι μας την απόφαση. Αλλά αυτό θα γίνει και δε θα τα παρατήσουμε τώρα. Ναι, θα πάρουμε την απόφαση, χωρίς να περιμένουμε καμιά κομματική βοήθεια ή γραμμή. Όλες οι γραμμές έχουν ειπωθεί και τώρα η ευθύνη είναι δική μας. Δεν πρόκειται να μπερδευτούμε με το κείμενο του ψηφοδελτίου. Ξέρουμε πια ότι έχει μόνο συμβολική αξία κι ότι πρόκειται για το μέλλον μας.
Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη από την αρχή. Η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη με τη θέλησή της. Κι είναι με τη θέλησή της και τις δυνάμεις της που θα συνεχίσει σ' αυτό το πλαίσιο. Αν δεν κάνουμε λάθος, ούτε η κυβέρνηση επισήμως θέτει τέτοιο θέμα. Εδώ δεν παίζουμε πόκερ ή τάβλι, δεν υπάρχουν χαρτιά ούτε ζάρια.
Δεν είναι αγώνας εντυπώσεων, αλλά αγώνας ουσίας για τον ελληνικό λαό. Εδώ θα σηκώσουμε ένα τεράστιο βάρος για να βοηθήσουμε την πατρίδα μας να ξεπεράσει τον - κυριολεκτικά - εθνικό κίνδυνο. Ξέρουμε ακριβώς τι κάνουμε για την Ελλάδα και το μέλλον της.
Είμαστε σε μια κρίσιμη κατάσταση. Και αυτή την ώρα η λεβεντιά είναι απαραίτητη. Ενωμένοι, χωρίς διχασμούς και κυρίως - προσοχή - χωρίς να ανοίξουμε την «πόρτα της τυφλής βίας» - θα δηλώσουμε σε όλους ότι ζούμε στην Ευρώπη εδώ και αιώνες, γιατί αυτός είναι ο ιστορικός μας χώρος και χρόνος.
