Ζήτημα πρώτον. Συμφωνία υπάρχει και παρα-υπάρχει. Διαφορετικά δε θα το ξημέρωναν τη Δευτέρα Μέρκελ και Ολάντ και δε θα έμπαιναν στον κόπο να τηλεφωνήσουν στον Αλέξη Τσίπρα το βράδυ της Τετάρτης πριν τη συνάντηση με Γιούνκερ για να συμφωνήσουν στο... πρωτογενές πλεόνασμα και να διαφωνήσουν σε όλα τα άλλα. Και βεβαίως δεν είναι χαζός ο Ολάντ να ρισκάρει μια πρόβλεψη ότι «η συμφωνία είναι θέμα ωρών ή ημερών» αν δεν ήξερε κάτι παραπάνω. Όπως και ο Γιούνκερ δε θα ρίσκαρε μια συνάντηση στις Βρυξέλλες για να χρεωθεί μια ρήξη. Βαρύ το κόστος και ειδικά για τον πρώην πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου. Και βέβαια, όταν έχεις κάνει τη ρήξη σου, δεν ξανασυναντιέσαι με την ίδια ομάδα μέσα σε λίγες μόνο ημέρες, όπως άφησε χθες να εννοηθεί η Κομισιόν. Επίσης, αν είναι να σπάσεις αβγά για να κάνεις ομελέτα, τα σπας αμέσως. Δεν περιμένεις να τα κλοσήσεις πρώτα. Σωστά; Ή τα βροντάς από την αρχή ή προσπαθείς να τη μαγειρέψεις (την ομελέτα πάντα) χωρίς να σου πέσει βαριά στο στομάχι ειδικά μετά από... νηστεία.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Αν έχετε δει λίγο παραπάνω κινηματογράφο, θα αναγνωρίζετε τις δύο κρίσιμες σκηνές σε ένα έργο, αρχή απαρέγκλιτη με βάση τους κανόνες της σεναριακής γραφής. Η πρώτη στο δεκάλεπτο από το ξεκίνημα του φιλμ για να τεντώσει τα νεύρα του κοινού και να το κρατήσει σε εγρήγορση. Η δεύτερη κρίσιμη σκηνή δέκα λεπτά πριν το τέλος ώστε να κυριαρχήσει η αδρεναλίνη και να έρθει η μεγάλη ανατροπή που θα οδηγήσει στο "γκραν φινάλε". Έτσι γυρίζονται οι ταινίες ώστε να φύγει με ικανοποίηση το κοινό από τη σκοτεινή αίθουσα. Σε πολύ απλά Ελληνικά, όλο αυτό που παρακολουθούμε είναι ένα υπέροχο θέατρο (Greek Tragedy) για το φιλοθεάμων κοινό ώστε να βρεθεί ο καλύτερος τρόπος για να σερβιριστεί το φιλμ (promo, τρέιλερ, "σπόιλερ" κ.λπ. όλα σε... άψογα Ελληνικά φυσικά, αλλά αυτό είναι από άλλη ιστορία και από άλλο άρθρο). Και μην ξεχνάτε ότι στην αρχαία Αθήνα στις μεγάλες γιορτές με θεατρικές παραστάσεις οι συγγραφείς όφειλαν να παρουσιάσουν δράμα και κωμωδία μαζί για να αποδείξουν το ταλέντο τους.
Ζήτημα δεύτερον. Μιλώντας για συμφωνία, αν υπάρχει μια απόδειξη για το ότι η όποια και αν είναι αυτή έχει προσωρινό χαρακτήρα μέχρι να περάσουν τα ζόρια του καλοκαιριού και να μπορέσουν να κάνουν με την ησυχία τους τα μπάνια όχι οι Έλληνες (ποιος σκοτίστηκε), αλλά οι Ευρωπαίοι ηγέτες και οι παράγοντες των περίφημων πια «θεσμών», αυτή είναι η απουσία πρόβλεψης για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Αυτό που γνωρίζουν και τα παιδιά πλέον είναι ότι ένα χρέος αυτού του μεγέθους σαν εκείνο που σηκώνει στις πλάτες της η Ελλάδα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με ασπιρίνες και απλά θα στριφογυρίζουμε γύρω από το πρόβλημα όπως ο σκύλος γύρω από την ουρά του. Είναι ίσως το μόνο σωστό πράγμα για το οποίο επέμενε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όλο αυτό τον καιρό.
Ο "κακός" της σειράς που βρίσκεται στον πέμπτο κύκλο επεισοδίων, ο κύριος Σόιμπλε, το ξαναείπε και χθες με ένα πολύ εύσχημο τρόπο: «Στην περίπτωση πιο φτωχών χωρών, όπως το Νεπάλ, θα μπορούσε να είναι πιθανή μια απομείωση του χρέους τους. Όμως στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα, χάρη στο αίσθημα αλληλεγγύης των άλλων χωρών-μελών, πληρώνει πολύ χαμηλότερα επιτόκια σε σχέση, για παράδειγμα, με τη Γερμανία. Γι' αυτό πρέπει να γίνουν σεβαστές οι δεσμεύσεις που έχει δώσει η Ελλάδα για μεταρρυθμίσεις». Καταλάβατε; Αν όχι ξαναδιαβάστε προσεκτικά το σενάριο. Πάρτε τα ποπκόρν σας και κατά προτίμηση γρανίτες, μια που καλοκαίρεψε, καθίστε στη βεραντούλα με φόντο το νυχτερινό ουρανό, απολαύστε το άρωμα γιασεμί, όπως στους παλιούς θερινούς κινηματογράφους, και χαλαρώστε βλέποντας την παράσταση. Αν μη τι άλλο είστε και εσείς, όπως όλοι, κομπάρσοι στο φιλμ.
