Ο Αλέξης Τσίπρας στην "Ώρα του Πρωθυπουργού" παραπονέθηκε ότι διαθέτει το 70% του χρόνου του για τις διαπραγματεύσεις. Και μόνο το 30% για τη λοιπή κυβερνητική δραστηριότητα.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Αυτό δεν αποτελεί ελαφρυντικό. Ούτε για τον ίδιο. Ούτε για τους υπουργούς που δεν εμπλέκονται άμεσα με τη διαπραγμάτευση. Δυστυχώς γι' αυτόν και για μας, η κυβέρνηση στους περισσότερους τομείς δεν προχωράει με πρόγραμμα και με ορίζοντα. Κορυφαίο παράδειγμα ο χώρος της Παιδείας.
Το πρόσφατο νομοσχέδιο για την Παιδεία ανήκει στο ιστορικό φαινόμενο της αντιμεταρρύθμισης. Επαναφέρει ιδέες της δεκαετίας του '70 και νοοτροπίες της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Καμία νέα ιδέα, κανένα νέο όραμα. Και επιχειρεί την παλινόρθωση του πιο χυδαίου λαϊκισμού και της συνδιοίκησης με τους συνδικαλιστές. Ότι αμαύρωσε τη λαμπρή, κατά το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, εποχή της Μεταπολίτευσης.
Υπάρχει κάτι χειρότερο από ένα ασήμαντο και ανύπαρκτο νομοσχέδιο: Η επαναφορά του πιο σκοτεινού και φαύλου κομματισμού. Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας διόρισε πρόσφατα τους νέους περιφερειακούς διευθυντές. Τι σύμπτωση; Και τι τύχη; Και οι 15 είναι συνδικαλιστές των κομμάτων της συγκυβέρνησης. Η αρχική ενημέρωση προέβλεπε ότι ένας εκ των 15 ήταν ανεξάρτητος. Ο δυστυχής «ανεξάρτητος» έσπευσε να το διαψεύσει. Και αυτός ανήκει σε ένα από τα κόμματα της συγκυβέρνησης.
Οι δικαιολογίες που διατύπωσε η κυβέρνηση είναι περίπου γραφικές. Δε θα ασχοληθούμε με αυτές. Γνωρίζουμε όμως μία βασική αλήθεια: Ότι τουλάχιστον 14 από τους υποψηφίους για τη δική μας εκπαιδευτική περιφέρεια είχαν και έχουν μεταπτυχιακό τίτλο.
Αυτά προς το παρόν.
