Δεν μπορώ να πω... Αν μη τι άλλο, καταλάγιασε για λίγες ημέρες η ευρωπαϊκή "φουρτούνα", με τον Αλέξη τον Τσίπρα, όμως, να φαίνεται να κρατάει την τρίαινα, παλεύοντας σαν άλλος "θεός Ποσειδώνας"!
Του Λευτέρη Κουμαντάκη
Η αρχή έγινε την περασμένη Πέμπτη, με τη συμμετοχή του στην οκταμερή διαπραγμάτευση για το ελληνικό χρέος στις Βρυξέλλες, ενώ χθες ακολούθησε η αναγκαία - και αδιέξοδη για πολλούς - συνάντησή του με την Άνγκελα Μέρκελ στο Βερολίνο.
Το θετικό που αποκομίσαμε από την ελληνογερμανική συνάντηση - και που ήταν το περισσότερο εμφανές, αλλά και το μόνο για το οποίο είμαστε σίγουροι έστω και με τα έως τώρα δεδομένα - είναι πως δόθηκε το έναυσμα για τη δημιουργία προϋποθέσεων, να οικοδομηθούν νέες βάσεις στις ήδη διαταραγμένες σχέσεις μεταξύ ελληνικού και γερμανικού λαού, καθώς και μεταξύ Ευρωπαίων εταίρων και ελληνικής κυβέρνησης.
Σχέσεις που, θα με συγχωρέσετε, αλλά κλονίστηκαν, με το λάδι που έριχνε στη φωτιά με την ακλόνητη συμπεριφορά του ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που ούτε λίγο ούτε πολύ είναι ο άνθρωπος που βαστά τη μαριονέττα που λέγεται Eurogroup (μην ξαφνιάζεστε... κοινός παρονομαστής Σόιμπλε-Eurogroup ο αριθμός των τελευταίων από τις 25 Ιανουαρίου και έπειτα).
Και συνεχίζω… Αν υποθέσουμε ότι ο πρωθυπουργός επιλέξει να ακολουθήσει αυτή την κατεύθυνση, να κάνει δηλαδή "μισό βήμα" πίσω για χάρη της ευρωπαϊκής ιστορίας αλλά και προς όφελος του ελληνικού λαού, πρέπει να αλλαχτεί η ρότα τουλάχιστον επικοινωνιακά και σε κυβερνητικό επίπεδο.
Συνεπώς ορισμένοι εκ των κυβερνώντων των δύο κομμάτων επιβάλλεται να ξεχάσουν τις αριστεροσυντηρητικές τους απόψεις, και από την άλλη, από τη στιγμή, που - το ξαναλέω - μπαίνεις σε μια διαδικασία βελτιστοποίησης των σχέσεων μέσα στην Ε.Ε., να παραγκωνίσεις τις λεκτικές τουλάχιστον απειλές για άνοιγμα των συνόρων, καλωσορίζοντας μάλιστα τζιχαντιστικά ρεύματα, κάτι που δε θα λάβωνε μόνο το γείτονα αλλά και το σπιτικό σου.
Από την άλλη βέβαια, μπορεί να γίνεται λόγος για "μισό βήμα" πίσω από ελληνικής πλευράς, όμως στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα πρέπει να πέσει και το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Και εκεί το άλλο μισό βήμα επιβάλλεται να γίνει από τη μεριά της αντίπερα πολιτικής της γερμανικής Καγκελαρίας, που αν μη τι άλλο επηρεάζει την Ευρώπη (και ας κραυγάζει η Μέρκελ και οι λοιποί ότι σε αυτή την Ένωση υπάρχουν άλλοι 26). Γιατί, και μόνο ηθικά αν το λάβουμε, κατανοείτε γιατί η οικονομικοκοινωνική υπόσταση της χώρας δεν έχει ορθοποδήσει έως τα τώρα.
Και για να μη σε κουράζω, φίλε αναγνώστη, μετά και από τις τελευταίες σπίθες θετικής αύρας των τελευταίων ημερών, αν αποφασίσει η κυβέρνηση να ακολουθήσει αυτόν το δρόμο, τον οποίο δείχνει τουλάχιστον με τις κινήσεις του και ο Αλέξης Τσίπρας, προς μία αλληλέγγυα ευρωπαϊκή "γειτονιά", θα πρέπει ο ίδιος γυρνώντας πίσω στην Ελλάδα να βάλει νέα πλαίσια στην κυβερνητική πολιτική, βάζοντας φραγμούς στους ακραίους αντιπολιτευτικούς ελιγμούς του εσωτερικού. Διότι σε αντίθετη περίπτωση, οι συναντήσεις αυτές σα να μην έγιναν ποτέ.
Εκτός και αν, ακόμα και αυτές οι πρώτες δυναμικές συναναστροφές του Αλέξη Τσίπρα, είναι στα πλαίσια μιας διεθνούς διπλωματίας, κάτι που θα το δείξει ο χρόνος. Γιατί μην ξεχνάμε, έπεται και η προκαθορισμένη συνάντησή του πρωθυπουργού με τον Ρώσο Βλαντιμίρ στις 8 Απριλίου! Μια συνάντηση που σίγουρα οι Ευρωπαίοι αποδοκιμάζουν, έχοντας μάλιστα γουρλωμένους τους οφθαλμούς στις συνομιλίες εκείνης της ημέρας.
Το μόνο σίγουρο είναι πως η Ελλάδα, τουλάχιστον με βάση το πώς μας αγναντεύουν πλέον οι "γύρω-γύρω", κατά βάθος δε μας αντιμετωπίζουν πια ως μια χώρα που θα τρέξει στη γούρνα με την τροφή, αλλά αντιθέτως μας υπολογίζουν ακόμα περισσότερο και ίσως να έχουμε και το πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις.
