Βαγγέλη, έχεις αγγίξει όλη την Ελλάδα με τη δική σου μοναδική διαδρομή. Έγινες το παιδί όλων των Κρητικών και από τη μέρα που βρέθηκες νεκρός θρηνούν. Άραγε αυτή η έκρηξη αγάπης θα θέσει τις βάσεις για να είναι ο Βαγγέλης ο τελευταίος νέος που φεύγει με αυτόν τον τρόπο;
Του Μάνου Δασκαλάκη
Ο θάνατος του Βαγγέλη είναι ένας θάνατος γροθιά στο στομάχι για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Μηνύματα παντού, δηλώσεις, συζητήσεις και δάκρυα, πολλά δάκρυα. Τελικά γιατί φτάσαμε ως εδώ; Γιατί σήμερα όλη η Ελλάδα κλαίει για τον Βαγγέλη;
Οι Κρητικοί είμαστε ένας υπερήφανος λαός και αυτό είναι κάτι που υπάρχει στο DNA του κάθε πολίτη αυτού του μοναδικού τόπου. Η Κρήτη έχασε ένα ακόμα παιδί που μέσα στο μυαλό του βίωνε το δικό του εφιάλτη. Έναν εφιάλτη που μπορεί να τον προκάλεσαν παιδιά της ίδιας ηλικίας. Όχι, δε θα κρίνω τις συνθήκες τους θανάτου, αυτό θα το κάνουν αυτοί που ξέρουν. Αυτό όμως που σίγουρα θα κρίνω είναι ότι ο Βαγγέλης είναι ένας από εμάς. Ένας άνθρωπος που, βυθισμένος στην δική του ψυχολογική άσχημη κατάσταση, έφτασε μέχρι το θάνατο.
Οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία έχουν να κερδίσουν ένα μεγάλο στοίχημα, οι γονείς στα σπίτια τους ένα ακόμα μεγαλύτερο, αλλά και η νεολαία πρέπει να δει το θάνατο του Βαγγέλη ως ένα μήνυμα για να μάθει επιτέλους αυτή η κοινωνία να ακούει τις φωνές-απογνώσεις νέων ανθρώπων. Ο Βαγγέλης βίωσε το δικό του εφιάλτη μόνος, όπως και μόνος ξεκίνησε το ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Σε αυτό το ταξίδι όλοι σήμερα απλώνουμε το χέρι, όμως δυστυχώς είναι αργά. Πού ήμασταν όλοι στη μοναχική διαδρομή του λεβέντη Ρεθυμνιώτη και άραγε πόσο θα κρατήσουν αυτά τα δάκρυα; Ο Βαγγέλης σήμερα είναι κομμάτι της επικαιρότητας, ίσως το πιο σημαντικό. Το θέμα είναι αυτό το περιστατικό να κρατηθεί στο μυαλό όλων μας. Γιατί, γι' αυτό είμαι σίγουρος, αν όλοι μας απλώναμε το χέρι στον κάθε Βαγγέλη, σίγουρα δε θα υπήρχε ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Καλό ταξίδι, Βαγγελάκο, και να θυμάσαι με την επιλογή σου έκανες την Κρήτη, την Ελλάδα, ολόκληρο τον κόσμο να ακούσει πολύ δυνατά την κραυγή σου, τόσο δυνατά που σήμερα μας πονά.
