Το... πείραμα με τη μη παραχώρηση, σε εθελοντική βάση, από τη Βουλή αυτοκινήτου, στους νεοεκλεγέντες βουλευτές, όπως αποδείχτηκε από τους αριθμούς, δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία. Από τους 135 βουλευτές μόνο οι 47 δεν έκαναν χρήση του δικαιώματος που τους έχει δώσει - απλόχερα είν' αλήθεια - η Δημοκρατία.
Του Δημήτρη Καρατζάνη
Κι αυτό παρά την προτροπή του ίδιου του πρωθυπουργού, που αναγκάστηκε να κάνει διπλή παρέμβαση μέσα σε δέκα μέρες. Αν πάμε όμως λίγο πίσω, θα θυμηθούμε ότι το προνόμιο αυτό των βουλευτών καθιερώθηκε την εποχή της υποτιθέμενης ευημερίας, περισσότερο γνωστής πλέον ως «εποχή της αστακομακαρονάδας». Σήμερα όμως, που ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων αγωνιά να εξασφαλίσει για τη μακαρονάδα του, όχι τον αστακό, αλλά το παραδοσιακό τυράκι, αυτές οι παροχές πρέπει να περάσουν από ψιλό κόσκινο. Όχι μόνο για λόγους οικονομίας, αλλά και γιατί στο σημερινό κοινωνικό κλίμα και ενοχλούν και προκαλούν.
Δεν είναι όμως μόνο η συγκεκριμένη παροχή που θα πρέπει να αναθεωρηθεί. Έχουμε τη γνώμη πως η νέα κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει το συντομότερο σε γενικότερη αναθεώρηση της οικονομικής λειτουργίας ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Μια αναθεώρηση που θα συμπεριλάβει όλα τα θεσμικά πολιτικά όργανα. Π.χ. χρηματοδότηση κομμάτων, μισθοί, προνόμια, φορολογία βουλευτών, προνόμια τέως παραγόντων του πολιτεύματος (πρόεδροι Δημοκρατίας, Βουλής, πρωθυπουργοί κ.λπ.), σύμβουλοι και υποστηρικτικό προσωπικό κομμάτων, υπουργών, βουλευτών, «πόθεν έσχες» κ.ά.
Γιατί, ειλικρινά, δεν αντιλαμβανόμαστε για ποιο λόγο ένα χρεωκοπημένο κράτος πρέπει να συντηρεί ένα «στρατό» από παρατρεχάμενους, όχι μόνο γύρω από σημερινούς, αλλά και πρώην αξιωματούχους, πολλοί από τους οποίους έχουν αποχαιρετήσει τα κοινά - λόγω επιλογής ή φυσικής αδυναμίας - εδώ και δεκαετίες.
Ίσως βέβαια ισχυριστεί κανείς ότι όλα αυτά μπορεί να είναι σωστά, δεν αποτελούν όμως θέματα προτεραιότητας. Πιστεύουμε ακριβώς το αντίθετο. Γιατί ο κόσμος σήμερα, πικραμένος και απογοητευμένος όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια, αναζητά από την «πρώτη αριστερή διακυβέρνηση" της χώρας, όχι μια διαχειριστική πολιτική, αλλά, απλώς, την πολιτική διαχείριση που του υποσχέθηκε.
