Πενήντα περίπου ημέρες έχουν περάσει με το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και, κανονικά, θα 'πρεπε να είχαν ήδη αρχίσει να διαμορφώνονται μπροστά στα μάτια των πολιτών συγκεκριμένες προοπτικές από τη νέα διακυβέρνηση. Κάτι τέτοιο όμως δε συμβαίνει. Ακόμα και οι ίδιοι οι υπουργοί, αν μας μιλήσουν ειλικρινά, δεν είναι σε θέση να μας πουν προς τα πού ακριβώς οδηγούμαστε. Αν, δηλαδή, πράγματι είναι αποφασισμένη η κυβέρνηση να προχωρήσει σε ένα πραγματικό συμβιβασμό με τους δανειστές ή αν, στην πίσω πλευρά του μυαλού της ηγετικής ομάδας των κυβερνώντων, κερδίζει έδαφος το ενδεχόμενο μιας ρήξης και, κατά συνέπεια μιας «ηρωικής» εξόδου από το ευρώ, ίσως υποχρεωτικής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Του Κώστα Τριγώνη
Σ' αυτές τις πενήντα ημέρες είναι αλήθεια πως οι πολίτες ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ήταν φυσιολογικό κι αναμενόμενο αυτό, δεδομένων των διαφορών θέσεων, προθέσεων, πρακτικών και διακηρύξεων, των νυν από τους πρώην. Είναι επίσης αλήθεια πως ο ΣΥΡΙΖΑ, προεκλογικώς, με τις διάφορες θεωρίες που πρόβαλε, είχε δημιουργήσει τόσο αισιόδοξες προοπτικές, ώστε το σύνολο των οπαδών του, ακόμα και πολλοί μη ψηφοφόροι του, περίμεναν την ανατολή μιας, αν όχι ηλιόλουστης, τουλάχιστον πιο ανέφελης μέρας. Αντίθετα, από την πρώτη κιόλας εβδομάδα, η ατμόσφαιρα στην Ελλάδα έγινε πιο θολή. Τα σύννεφα πύκνωσαν. Το κλίμα φόβου, που προεκλογικά είχε κατά κόρον καλλιεργήσει κυρίως η Ν.Δ., δεν αποβλήθηκε, αλλά εξακολούθησε να αιωρείται. Και με την πάροδο των ημερών, η εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στην αποτελεσματικότητα της νέας κυβέρνησης άρχισε να δοκιμάζεται ή και να αμφισβητείται.
Η κυβέρνηση της λεγόμενης Αριστεράς στερείται κυβερνητικής εμπειρίας. Ως εκ τούτου, ήταν φυσικό να περιπέσει σε σφάλματα τακτικής και πρακτικής. Από την πρώτη μέρα που ανέλαβε την εξουσία, με άδειο το κρατικό ταμείο και με μια σειρά προθεσμιών να της σφίγγουν το λαρύγγι, έπεσε σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, προσπαθώντας να μάθει κολύμπι. Τα αγριεμένα κύματα την πετούσαν πότε από 'δω και πότε από 'κει. Σωσίβιο σωτηρίας δεν της πέταξε κανείς, ούτε αναμενόταν κάτι τέτοιο. Με επακόλουθο, να κινδυνεύει, κάθε ώρα και κάθε στιγμή, να πνιγεί! Για να το αποφύγει, άρχισε τις αβαρίες. Άρχισε, δηλαδή, να πετά από πάνω της καθετί που της έκανε πιο δύσκολη την προσπάθεια να κρατηθεί στην επιφάνεια. Ακόμα και το περίφημο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» βρέθηκε να βουλιάζει στα αφρισμένα νερά...
Είχε υποτιμήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τις δυσκολίες διακυβέρνησης της χώρας, στην παρούσα φάση; Είχε υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις της; Μάλλον και τα δυο συνέβησαν. Η ουσία είναι πως η μετεκλογική κυβερνητική πρακτική, προς το παρόν, ούτε τις προσδοκίες του κόσμου δικαιώνει, ούτε θετικές προοπτικές δείχνει να δημιουργεί. Τα γνωστά προβλήματα παραμένουν. Και οξύνονται. Οι οικονομικές αντοχές της χώρας εξαντλούνται. Οι συμμαχικές και εταιρικές σχέσεις μας δοκιμάζονται. Και η αβεβαιότητα, που έχει γίνει πλέον κυρίαρχο αίσθημα των Ελλήνων πολιτών, επιτείνεται από τη διαπίστωση πως, στη δύσκολη τούτη συγκυρία, δεν υπάρχουν ούτε στην αντιπολίτευση αξιόπιστες δυνάμεις που θα ήθελαν ή θα μπορούσαν να ενισχύσουν τον αγώνα της χώρας να συνεχίσει την ευρωπαϊκή πορεία της. Όλα κι εκεί είναι διαλυμένα ή τουλάχιστον αυτή η αίσθηση δίδεται.
Όταν όμως κυβερνώντες και κυβερνώμενοι χάνουν το μπούσουλα και το κουράγιο τους, τίποτε θετικό δεν προοιωνίζεται για τον τόπο. Με δεδομένη μάλιστα και την έλλειψη «εθνικής συνεννόησης», αφού τα τελευταία χρόνια υπερτερούν καταφανώς τα διχαστικά κηρύγματα σε όλες τις πτέρυγες του πολιτικού φάσματος, η εξεύρεση λύσεων γίνεται ακόμα πιο δύσκολη.
Τι θα απογίνουμε λοιπόν; Να καθίσουμε σε μια άκρη και να θρηνολογούμε; Ή να περιμένουμε να πέσει το μάννα εξ ουρανού; Εκεί όπου έχουμε φτάσει σήμερα, μόνο η ψυχραιμία και η λογική μπορούν να μας σώσουν. Όταν είμαστε ψύχραιμοι, κι όταν βαδίζουμε στο δρόμο της λογικής, αποκλείεται να μη βρούμε τις λύσεις που απαιτούνται ή, αν θέλετε, τις λύσεις που μας επιβάλλουν οι σημερινές, κρίσιμες περιστάσεις. Για το ποιες είναι οι λύσεις αυτές, υπάρχουν στην Ελλάδα σοφότεροι άνθρωποι από εμάς που θα μας τις υποδείξουν. Και τέτοιοι ικανοί άνθρωποι υπάρχουν, ευτυχώς, μεταξύ του πολιτικού προσωπικού μας. Εντός αλλά και εκτός κυβέρνησης. Υπό την προϋπόθεση, όμως, ότι, παράλληλα, θα απομονώσουμε όσους κακούς δαίμονες μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα.
