Η υπόθεση της εξαφάνισης του Βαγγέλη Γιακουμάκη είναι συγκλονιστική. Αναδεικνύει το πρόβλημα της σχολικής βίας. Και της αδυναμίας ή αδράνειας της κοινωνίας απέναντι στο φαινόμενο αυτό.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Και με αυτό δεν περιορίζομαι μόνο στους γονείς ή συγγενείς των παιδιών που είναι θύματα της σχολικής βίας. Η κοινωνία συμπεριλαμβάνει και το διδακτικό προσωπικό. Δεν πρέπει βέβαια να είμαστε υποκριτές. Και στα παλιότερα χρόνια υπήρξαν ακραίες εκδηλώσεις βίας μέσα ή και έξω από το σχολείο. Σήμερα όμως έχει καταστεί μαζικό φαινόμενο.
Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι έτσι ωριμάζουν τα παιδιά. Και μέσα από τις αντιπαραθέσεις, τους τσακωμούς και τους αμοιβαίους ξυλοδαρμούς τους. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Πολλά παιδιά θύματα της σχολικής βίας "αναχωρούν" από την οργανωμένη σχολική κοινότητα με πολλά βαρίδια. Με πολλά τραύματα.
Υπάρχει και ένα άλλο στοιχείο, το οποίο θέλει μια ξεχωριστή προσοχή. Η αρνητική επίδραση της σχολικής βίας δεν περιορίζεται μόνο στα θύματά της. Διαμορφώνει μια γενική αντίληψη στο σύνολο της μαθητικής κοινότητας ότι δεν υπάρχουν κανόνες στην κοινωνική συμβίωση. Και πως η μόνη αξία είναι η βία. Έτσι δημιουργούνται πολίτες που εθίζονται στην ανομία. Και ακόμα περισσότερο δημιουργούνται πολίτες που δε διεκδικούν, που υποτάσσονται εύκολα, που είναι χειραγώγιμοι.
Η αντιμετώπιση της σχολικής βίας πρέπει να ενταχθεί στην πολιτική αποτροπής και περιορισμού της ενδοοικογενειακής βίας. Πρόκειται φυσικά για διαφορετικά κοινωνικά φαινόμενα. Αλλά η φύση της αντιμετώπισής τους είναι περίπου η αυτή.
Θέλουμε να έχουμε πολίτες ή να διαμορφώνουμε πολίτες με έντονο το αίσθημα της ατομικής αξιοπρέπειας.
