Μπορεί η ιδέα να ξεκίνησε ως απάντηση στη Ρωσία μετά τα γεγονότα της Ουκρανίας, όμως αποδεικνύεται μια χρυσή ευκαιρία για την Ελλάδα ώστε να παίξει επιτέλους μπάλα στην εξωτερική πολιτική. Την έριξε στο τραπέζι ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και αφορά στη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού, ο οποίος επιτέλους θα δώσει νόημα και προοπτική στη μόνο τύποις ως τα σήμερα κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Το ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι συναντά θερμή υποδοχή από το Βερολίνο, αλλά και άλλες χώρες, ενώ η διευκρίνιση του Γιούνκερ, ότι «αυτός ο στρατός θα μπορεί να δρα με επιτυχία και αξιοπιστία εναντίον απειλών που έχουν τα 28 κράτη-μέλη ή γειτονικά φίλια κράτη», είναι αυτό που επιθυμεί εδώ και χρόνια η Ελλάδα ώστε να ξεμπερδεύει με τις απειλές και τους λεονταρισμούς της Άγκυρας. Από την άλλη, με μια σειρά δεξιοτεχνικές κινήσεις προς ΗΠΑ και Ουάσινγκτον κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αλλάξει άρδην το τοπίο στην ανατολική Μεσόγειο, αφού η Αθήνα θα μπορούσε να εμφανιστεί ως αξιόπιστος ειρηνοποιός ανάμεσα στη Ρωσία και τη Δύση ως μεσολαβητής μεταξύ Μέσης Ανατολής και Ισραήλ, κρατώντας την ευρωπαϊκή σημαία. Και βεβαίως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί αυτή η δυνατότητα και στο Κυπριακό.
Την ίδια στιγμή, η υλοποίηση ενός τέτοιου στόχου θα έδινε επιτέλους αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη σε αυτές τις πιο κρίσιμες ώρες στη σύγχρονη ιστορία της, μια προοπτική ενοποίησης που θα έχει τουλάχιστον στοιχειώδη οραματικό χαρακτήρα. Και λέω στοιχειώδη γιατί φυσικά και δεν είναι εύκολο να υλοποιηθεί κάτι τέτοιο από τη στιγμή που η πρώτη και ουσιαστική αντίδραση αν η πρόταση Γιούνκερ περάσει από την ιδέα στο στάδιο της πραγμάτωσης θα έρθει από την Ουάσινγκτον, η οποία βεβαίως και δε θέλει να αποδυναμωθεί με οποιονδήποτε τρόπο το ΝΑΤΟ. Και εκεί είναι ένα ακόμα στοίχημα τόσο για το Γιούνκερ όσο και για την ίδια την - τύποις - ενωμένη Ευρώπη. Έχοντας ένα ευρωπαϊκό στρατό, δε θα χωρούν πλέον δικαιολογίες των ίσων αποστάσεων και του Ποντίου Πιλάτου, αφού τα σύνορα της Ελλάδας θα είναι και σύνορα της Ευρώπης όχι μόνο πολιτικά και γεωγραφικά, αλλά και στρατιωτικά, και οι φίλοι και σύμμαχοι Ευρωπαίοι θα αναγκαστούν να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα της τουρκικής επιθετικότητας απέναντι στη χώρα μας, σταματώντας να κλείνουν τα μάτια και τα αφτιά, τακτική που έχουν υιοθετήσει εδώ και δεκαετίες για τους δικούς τους φυσικά λόγους που "ακούνε" σε πολλαπλά συμφέροντα.
Η πρόταση Γιούνκερ δημιουργεί μια ευκαιρία που η Αθήνα δεν πρέπει να αφήσει να πέσει κάτω, αλλά να σηκώσει το γάντι και να προσπαθήσει να την εντάξει στη ρητορική και την πολιτική της. Επειδή δεν έχουμε δει κάποια ακόμα θερμή ανταπόκριση, κάτι που θα έπρεπε να είναι το πρώτο πράγμα που όφειλε να κάνει το υπουργείο Εξωτερικών και Άμυνας της Ελλάδας, ελπίζουμε να μη βρεθούμε και πάλι ουραγοί αντί για πρωτοπόροι. Όχι μόνο γιατί η υλοποίηση επιτέλους του ευρωπαϊκού στρατού και της ευρωπαϊκής κοινής εξωτερικής πολιτικής, θα φέρει τους Ευρωπαίους ενώπιον των ευθυνών τους απέναντι στη χώρα μας αλλά και γιατί θα αποτελέσει ένα πολύ σημαντικό βήμα για την προώθηση της ενιαίας Ευρώπης, στόχος που έχει βρεθεί στα τάρταρα μετά τις περιπέτειες του ευρώ. Και επειδή ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ούτε καινούργιος ούτε τυχαίος είναι, κάτι παραπάνω θα ξέρει και θα έχει βολιδοσκοπήσει για να ρίξει στο τραπέζι την πρόταση. Δεν τα πετάς κάτι τέτοια στον αέρα χωρίς αφορμή και αιτία και χωρίς κάποιο σχέδιο. Συνήθως, τουλάχιστον.
