Ο υπουργός Δικαιοσύνης προέβη σε μια σημαντική δήλωση. Μελετά το ενδεχόμενο να επιτρέψει την εφαρμογή της απόφασης του Αρείου Πάγου, με την οποία έγινε αμετάκλητη η απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς. Και με αυτή τη διαδικασία να προχωρήσει στην κατάσχεση περιουσιών του γερμανικού δημοσίου που βρίσκονται στην Ελλάδα. Βέβαια, σε επόμενες δηλώσεις του έδωσε κάποιο χρόνο στον εαυτό του να το μελετήσει σε βάθος το θέμα, γιατί, όπως ο ίδιος ομολόγησε, το θέμα είναι περίπλοκο.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Η δήλωσή του προκάλεσε εντύπωση σε όλη την Ευρώπη. Για δύο λόγους. Πρώτον γιατί οι διμερείς σχέσεις Ελλάδας και Γερμανίας δε βρίσκονται στην καλύτερή τους φάση. Και δεύτερον γιατί το περιεχόμενο της δήλωσης είναι τουλάχιστον... πρωτότυπο.
Το ζήτημα δεν είναι καινούργιο. Το καλοκαίρι του 2000 ο δικηγόρος Γιάννης Σταμούλης, εκπροσωπώντας τις τραγικές οικογένειες των θυμάτων του Διστόμου, επεχείρησε να κατασχέσει το κτήριο του Ινστιτούτου Γκαίτε στην Αθήνα. Κατέβασαν τους μαθητές και το διδακτικό προσωπικό στο δρόμο. Δικαστικοί επιμελητές μετρούσαν τις διαστάσεις του κτηρίου. Και τα θρανία! Για να τα βγάλουν όλα σε πλειστηριασμό. Φυσικά και η όλη διαδικασία δεν ευοδώθηκε.
Τι παρέλειψε να πει ο αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης; Εκτός αν δεν το ξέρει το θέμα. Ή δεν έχει επαφή με τον αρμόδιο κλάδο του Δικαίου. Η απόφαση του Αρείου Πάγου δεν ισχύει! Το 2002 το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο της χώρας μας εξέδωσε απόφαση με την οποία κατήργησε την απόφαση του Αρείου Πάγου, αφού προηγουμένως δέχτηκε ότι οι ελληνικές Αρχές δεν μπορούν να αγγίξουν τα περιουσιακά στοιχεία ενός άλλου κράτους.
Αυτά δεν τα ήξερε ο υπουργός Δικαιοσύνης;
