Εν μέσω νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας, η νέα αριστερή κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα με τη ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων φορολογικών οφειλών και των 100 δόσεων προσδοκά να φέρει ζεστό χρήμα στο ταμείο του κράτους.
Της Γωγώς Αποστολάκη
Αλήθεια, πώς προέκυψαν αυτά τα χρέη;
Πολλά δημιουργήθηκαν από την ανεξάντλητη εφευρετικότητα όσον αφορά στους τρόπους φορολόγησης που επινόησε η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, όπως η κατάργηση του αφορολόγητου ορίου και η οριζόντια επιβολή 26% φορολογίας από το πρώτο ευρώ, από το φόρο του ΕΝΦΙΑ, που ξεκίνησε ως έκτακτος μέσα από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, από την «έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης» και από πολλούς άλλους αμέσους ή εμέσους φόρους.
Οι φόροι αυτοί, σε συνδυασμό με την κατάργηση και διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων, όπως η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η μείωση του κατώτατου μισθού, το "τσεκούρι" που έπεσε στις συντάξεις, μετέτρεψαν τη ζωή των μισθωτών του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, των συνταξιούχων, των μεσαίων επιχειρηματιών και πολύ περισσότερο των ανέργων σε αγώνα επιβίωσης.
Είναι χαρακτηριστικό πως ο ΕΝΦΙΑ ουδόλως συνδέθηκε με την παραγωγή εισοδήματος από το ακίνητο, ούτε και με την εν γένει εισοδηματική κατάσταση του πολίτη. Αν ο πολίτης αδυνατεί να πληρώσει, μια και δεν έχει εισόδημα από το ακίνητο, τότε αυτό καταλήγει απροκάλυπτα στη δήμευση και συνακόλουθα θέτει σε δοκιμασία την κοινωνικοοικονομική υπόσταση του πολίτη.
Ας υποθέσουμε όμως ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει καλές προθέσεις κι ότι από 'δω και πέρα θα δημιουργήσει ένα δίκαιο σύστημα φορολόγησης, που θα ελαφρύνει τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και θα επιβάλλει στις μεγάλες εταιρείες να καταβάλουν στο ελληνικό Δημόσιο ένα δίκαιο φόρο.
Δυστυχώς, αυτή η υπόθεση ανήκει περισσότερο στο χώρο της σουρεαλιστικής λογοτεχνίας παρά στην πραγματικότητα.
Ας δούμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:
Ο καπνός που παράγεται στη Γουατεμάλα αγοράζεται σε εξευτελιστική τιμή - λόγω μισθών πείνας - από μια πολυεθνική. Έπειτα τον καπνό τον στέλνει στη Μαλαισία, όπου και συσκευάζεται από μια εργολαβική εταιρεία που έχει συμβόλαιο με την πολυεθνική. Μετά ο συσκευασμένος καπνός, με το brand name της πολυεθνικής τυπωμένο στη συσκευασία, στέλνεται στην Ελλάδα για να καταλήξει στα ράφια των σούπερ-μάρκετ ή στα περίπτερα, απ' όπου θα τον αγοράσουν οι καταναλωτές. Αυτός ο κύκλος θα αποφέρει κέρδος δυσανάλογα υψηλό στην πολυεθνική λόγω νόμιμης αποφυγής καταβολής φόρων. Αντίθετα, ο καταναλωτής θα επιβαρυνθεί με το φόρο κατανάλωσης καπνού και το ΦΠΑ.
Πώς όμως η πολυεθνική αποφεύγει νόμιμα να καταβάλει φόρο επί των κερδών της στο κράτος που πουλάει τα προϊόντα της;
Γιατί η πολυεθνική έχει το δίκτυο αγορών στα νησιά Κεϊµάν, τις χρηµατοπιστωτικές υπηρεσίες της στο βρετανικό νησάκι Sark Lak των 575 μόνιμων κατοίκων, που δεν υπάρχει σε κανένα φορολογικό χάρτη, την έδρα της επιχείρησης µε το brand name στην Ολλανδία, το εξαγωγικό σκέλος στο φορολογικό παράδεισο του Λιχτεστάιν, ενώ η διοίκηση της πολυεθνικής εδρεύει στην Ελβετία, όπου το τραπεζικό απόρρητο προστατεύει από ελέγχους και τη θυγατρική της στις Παρθένες Νήσους.
Με αυτόν τον τρόπο η πολυεθνική μεταφέρει τα κέρδη της από τον έναν φορολογικό παράδεισο στον άλλο και το κόστος σε χώρες µε υψηλό συντελεστή φορολογίας, όπου μπορεί να εκπέσει από το φορολογητέο εισόδημά της.
Επιπροσθέτως, οι πολυεθνικές κατέχουν τεράστια οικονομική δύναμη ικανή να επιβάλει τις "σωστές" οικονομικές και φορολογικές πολιτικές στην όποια κυβέρνηση, προκειμένου να επενδύσουν στη χώρα. Δηλαδή απαλλαγή από την ενοχλητική φορολογία και άλλες περιττές υποχρεώσεις και επιβολές, όπως η συμμετοχή στις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων.
Μια κυβέρνηση, όσο αριστερή κι αν επαίρεται ότι είναι, αν δε συγκρουστεί απευθείας με αυτές τις πρακτικές, τότε το μόνο που της απομένει είναι τα ευχολόγια και οι εξαγγελίες. Και το λογαριασμό θα τον πληρώσουν ξανά οι αδύναμοι.
