Ο μήνας του μέλιτος τέλειωσε. Με την εξουσία-νύμφη δεν είχαν προηγούμενη γνωριμία. Γι' αυτό και ο πρώτος ενθουσιασμός έμοιαζε ανεξάντλητος. Για τους ίδιους. Για τους συγγενείς και τους δικούς τους. Για τους φίλους και τις παρέες τους. Για όλους τους προσκεκλημένους. Έτσι συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Η αδράνεια του ενθουσιασμού είναι πιο ευάλωτη από οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα. Στο πρώτο εμπόδιο σκοντάφτει εύκολα. Τώρα πια έχουν την ευθύνη να επιλύουν προβλήματα. Τις φραστικές αντιφάσεις να μην τις θεραπεύουν με λογικά και λεκτικά άλματα. Τα κενά και τα ελλείμματα στα προτεινόμενα προγράμματα και τις προτεινόμενες δραστηριότητες να μην τα διορθώνουν με ιδεολογήματα που τέρπουν.
Τα ξέχασαν όλα. Οι κόκκινες γραμμές πέφτουν η μία μετά την άλλη. Χθες πλήρωσαν κιόλας τα πρώτα χρωστούμενα στο επάρατο ΔΝΤ. Και τα e-mail προς τους θεσμούς διασταυρώνονται με εσωτερικές διαμαρτυρίες που δεν εισακούγονται. Έτσι είναι. Γι' αυτό και τους ενοχλεί όλο και πιο πολύ ο λόγος που τους αμφισβητεί.
Πρέπει όμως να πούμε και κάποια λόγια προς την άλλη πλευρά. Μην περιμένουν τη δική τους δικαίωση μέσα από τα λάθη αυτών που μας κυβερνούν σήμερα. Πρέπει να κατανοήσουν το βαθύτερο αίτιο της καταδικαστικής, σε βάρος τους, κρίσης του λαού μας στις 25 Ιανουαρίου 2015. Τους απέρριψε. Χωρίς να επενδύει στους σημερινούς καμιά σοβαρή ελπίδα.
Διαβάζω και ακούω για τα αίτια και την ανάγνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων. Πολύ μακριά από την αλήθεια. Αυτούς που καταψήφισε ο λαός δεν τους ήθελε άλλο. Για να δοκιμάσουμε και τους επόμενους.
Που, πάντως, μέχρι σήμερα δεν έχουν ικανοποιήσει καμιά ελπίδα που κρατάει.
