Τελικά ο Έλληνας πρέπει κάποια στιγμή να αποτελέσει αντικείμενο επιστημονικής έρευνας. Διότι, ναι μεν είμαστε ωραίοι ως έθνος - κατά το γνωστό moto - αλλά είμαστε και "μια ολιά" διπολικοί. Αυτό μάλλον το οφείλουμε μεταξύ όλων των άλλων και στο μεσογειακό μας ταπεραμέντο, το οποίο "στοιχειώνει" κάθε κύτταρό μας. Διότι δε γίνεται από τη μία να "φτύνουμε" όλους αυτούς που συστηματικά ψηφίζαμε τόσα χρόνια - ακόμη και το διόλου μακρινό 2012 - και την επόμενη κιόλας μέρα των πρόσφατων εκλογών να συμπεριφερόμαστε σαν... ψεκασμένοι και όλοι μαζί να βρισκόμαστε σε κατάσταση υπερδιέγερσης και άκρατης ευδαιμονίας. Μέση κατάσταση σε αυτή τη χώρα δε θα υπάρξει ποτέ; Κάτι ανάμεσα στο ζενίθ και το ναδίρ; Κάτι πιο μετριοπαθές και πιο προσγειωμένο; Όχι τίποτα άλλο, αλλά, αν... βρέξει πάλι "αγγούρια", να είναι πιο ομαλή η προσγείωσή μας από τα σύννεφα στο έδαφος. Μην... γκρεμοτσακιστούμε πάλι.
Της Κατερίνας Σαλαπάτα
Δε λέμε, καλή η ψυχολογική ανάταση αλλά γιατί βιαζόμαστε να δώσουμε "λευκή επιταγή" στην κυβέρνηση; Όποιος καεί απ' το χυλό φυσά και το γιαούρτι, λέει ο θυμόσοφος λαός και δεν είναι τυχαίο. Ας δούμε πρώτα δείγματα γραφής και όταν λέμε δείγματα γραφής δεν εννοούμε υπουργούς που ντύνονται φυσιολογικά, μιλούν φυσιολογικά και λειτουργούν ως... φυσιολογικοί άνθρωποι... Από πότε το φυσιολογικό έγινε... καινοτομία και την αποθεώνουμε κιόλας; Ας περιμένουμε να δούμε τα αποτελέσματα της ψήφου μας. Τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων στην πραγματική οικονομία. Αυτό μας "καίει" τώρα.
Πραγματικά ανήκω σε αυτούς που επιθυμούν οι προσπάθειες της κυβέρνησης να πιάσουν τόπο. Άλλωστε, ποιος δε θέλει το καλό της χώρας του; Ελπίζω, μόλις "κάτσει η μπίλια" των διαπραγματεύσεων, να ανασάνουν τα μεσαία στρώματα και οι Έλληνες να βγουν επιτέλους από τον πάτο που τους πέταξε η γερμανική γαλότσα ανθελλήνων πολιτικών. Διότι όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης η αλήθεια είναι μόνο μια... Δεν είδαμε ούτε ένα μέτρο υπέρ της κοινωνίας. Κανένα. Ούτε ψήγμα. Μόνο ευχαριστημένους τροϊκανούς να σουλατσάρουν στα υπουργεία και να αποδίδουν τα εύσημα σε υπουργούς όταν "έπιαναν τους στόχους" (βλ. περίπτωση Άδωνι). Ψέματα; Επειδή όμως τα μάτια μας (και ιδίως των μεγαλυτέρων από εμάς) έχουν δει πολλά, ας ελπίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαψεύσει τους σκεπτικιστές, οι οποίοι τον "βλέπουν" να εξελίσσεται αργά και σταθερά σε μια "μεταμοντέρνα" εκδοχή της Ν.Δ. ή του - πάλαι ποτέ ισχυρού - ΠΑΣΟΚ.
Η νέα κυβέρνηση έχει σίγουρα ένα μεγάλο αβαντάζ. Σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο απολαμβάνει μια ανεπανάληπτη αποδοχή της κοινής γνώμης, αντίστοιχη με αυτή του μακρινού 1981, επί ημερών Ανδρέα Παπανδρέου. Ας ελπίσουμε ότι δε θα πατήσει πάνω σε αυτό για να ασκήσει επικοινωνιακή πολιτική, να μας χρυσώσει το χάπι και εν συνεχεία να μας επαναφέρει το μνημόνιο από την πίσω πόρτα με... άλλο όνομα.
Δε γνωρίζω αν η κυβέρνηση οφείλει να μιλήσει πιο συγκεκριμένα και να εξηγήσει με αριθμούς ποιες είναι οι προοπτικές μας, οι τυχόν εναλλακτικές που έχουμε ή τι μας περιμένει αύριο. Ίσως και να μην είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή, ιδίως όταν η διαπραγμάτευση βρίσκεται σε εξέλιξη. Ένα είναι σίγουρο: τώρα δεν είναι η ώρα των ανέξοδων "επαναστατικών" ιαχών. Είναι ώρα του... «σεμνά και ταπεινά». Ναι, είναι γεγονός, η διαπραγμάτευση επί της ουσίας τώρα ξεκίνησε. Ας ελπίσουμε μόνο στο τέλος να μην έχει γίνει "πολύ κακό για το... τίποτα". Μέχρι να δούμε αποτελέσματα στις τσέπες μας, στα σπίτια μας, μέχρι να δούμε ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα όπου τα βάρη θα κατανέμονται δίκαια, ας αφήσουμε στην άκρη τα πρόωρα... ζήτω. Δεν ήρθε ακόμα η ώρα. Όσοι παιδεύτηκαν στα χρόνια της κρίσης το ξέρουν καλά αυτό. Οι εταίροι και δανειστές έδωσαν το τελεσίγραφο τη στιγμή που η κλεψύδρα αδειάζει επικίνδυνα. Είτε θα συμφωνήσει η κυβέρνηση για παράταση του μνημονίου είτε όχι. Ένα μνημόνιο που τώρα δεν το λέμε μνημόνιο, αλλά πρόγραμμα... Οψόμεθα...
