Άκουσα με προσοχή τις δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών, μετά το ναυάγιο του χθεσινού Eurogroup. Κατέληξα σε τρεις διαπιστώσεις.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Η πρώτη: Ο Έλληνας υπουργός είχε αποδεχθεί ένα προηγούμενο κείμενο ως κοινή απόφαση του Eurogroup. Που περιείχε παράταση του μνημονίου, ή... του προγράμματος. Και με αναφορά σε μια δεύτερη δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης.
Καμιά μονομερής ενέργεια από την πλευρά της Ελλάδας. Και σε αυτό οι Ευρωπαίοι εταίροι περιλάμβαναν και τη μη τροποποίηση όλων των προγραμμάτων που είχαν αποτυπωθεί στα νομοθετήματα των τελευταίων ετών. Χωρίς, φυσικά, προηγούμενη συνεννόηση με τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα.
Η δεύτερη διαπίστωση: Το τελικό κείμενο που του επέδειξαν να υπογράψει κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του Eurogroup ήταν σκληρότερο από το πρώτο. Και αυτό, με τίποτε δεν μπορούσε να το δεχτεί.
Η τρίτη διαπίστωση: Επέδειξε εξαιρετική προθυμία για να υποβάλει, στο όνομα της ελληνικής κυβέρνησης, αίτηση παράτασης. Και αυτό, πριν από την αυριανή ημέρα. Με έμφαση αναφέρθηκε στις προσεχείς 48 ώρες. Ομολόγησε, έτσι, αρκετά εύκολα ότι αυτό που φοβάται είναι η ενδεχόμενη απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να διακόψει την παροχή ρευστότητας προς τις ελληνικές τράπεζες, μιας και το Διοικητικό Συμβούλιό της συνεδριάζει την Τετάρτη το απόγευμα. Ο Έλληνας μάλιστα υπουργός με τα άψογα Αγγλικά του χρησιμοποίησε τον όρο, που εμείς τον αποδίδουμε Ελληνικά: «Πάση θυσία». Πάση θυσία, λοιπόν, θα υπογράψουμε το αίτημα παράτασης.
Λυπάμαι. Η θεωρία των παιγνίων, που αρέσκεται να διδάσκει ο Γιάνης Βαρουφάκης στους φοιτητές του, δεν τον βοήθησε καθόλου. Έδειξε, αυτός και η παρέα του, πως δε γνωρίζουν πώς παίζεται το "παιχνίδι" στη θεσμικά οργανωμένη Ευρώπη.
