Πρόσωπα σκυθρωπά, προβληματισμένα, χαμένα "στον κόσμο τους". Εκφράσεις τρομαγμένες, κινήσεις επιφυλακτικές. Βήματα βιαστικά, αγχωτικά, νευρικά, κρυφοκοιτάγματα πίσω από την πλάτη και σχεδόν ψυχαναγκαστική επιμονή στο κοίταγμα του ρολογιού σε ένα τρομακτικό συγχρονισμό που θυμίζει περισσότερο μηχανές παρά λογικά, συναισθηματικά όντα, όπως αρέσκονται να αυτοχαρακτηρίζονται οι άνθρωποι.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Εικόνες καθημερινές που θα έπρεπε να βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας του προβληματισμού μας. Γιατί αυτό που είμαστε πια δεν έχει καμιά σχέση με εκείνο που μας χαρακτήριζε ως λαός. Εύθυμους, έξω καρδιά, φιλικούς, εγκάρδιους, δεκτικούς, "ανθρώπινους" και όχι ρομπότ. Η μιζέρια της κρίσης χαραγμένη στα πρόσωπα όλων. Των νέων που σαν αποβλακωμένοι... μαζεύουν ήλιο στις καφετέριες, σε παρέες, αλλά μόνοι, σκυμμένοι πάνω από τα τάμπλετ και τα "έξυπνα" κινητά, πίνοντας καφέ με φίλους αλλά στην πραγματικότητα με την εικονική πραγματικότητα.
Μεσήλικες, λέξη φοβερή και τρομερή για όσους ξαφνικά συνειδητοποίησαν πως πέρασαν τα χρόνια που ζουν ή μάλλον απλά επιβιώνουν - αν το κάνουν και αυτό - προσπαθώντας να κρατήσουν τη λογική στη θέση της, μέσα στο άγχος για το αν θα έχουν αύριο δουλειά, αν θα μπορέσουν να καλύψουν τα έξοδα, αν θα είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και να αντιμετωπίσουν τα "στραβά" που ανά πάσα στιγμή μπορούν να τους συμβούν. Φίλοι που δεν είναι πια φίλοι αλλά απλοί επιδερμικοί γνωστοί, επιφυλακτικοί και μάλλον απρόσωποι, συγγενείς χαμένοι μέσα σε έναν λαβύρινθο κοινωνικών συμβάσεων "πρέπει" και "μη" που έχουν γίνει πια επίμονα, καθώς προσπαθούν να κρύψουν όλο και περισσότερες σκόνες κάτω από το χαλί, να μην τσαλακώσουν όση "αξιοπρέπεια" έχει απομείνει, κρύβοντας μαζί και τους ογκόλιθους των προβλημάτων της επιβίωσης, πίσω από εφτασφράγιστες πόρτες.
Κάποτε έβγαινες για καφέ και έβλεπες τόσους φίλους και γνωστούς που δεν προλάβαινες να ανταλλάσσεις "καλημέρες" και κουβέντες. Να κερνάς και να σε κερνούν. Σήμερα, απλά προσπερνάς. Ίσως πολύ απλά γιατί βρέθηκες να λες τα ίδια και τα ίδια, να γκρινιάζεις και να μιζεριάζεις στο ίδιο ακριβώς μοτίβο. Κάποτε δε φοβόσουν να ανοίξεις το σπίτι σου για να υποδεχτείς ένα φίλο, ένα γνωστό, ένα γείτονα. Να μιλήσεις, να φλερτάρεις, να διασκεδάσεις, να ζήσεις. Σήμερα, ακόμα και οι σχέσεις έχουν γίνει πια ανούσιες. Όλοι ψάχνουν κάτι παραπάνω από ένα τέταρτο ηδονής, χωρίς όμως να δίνουν τίποτα για να το κατακτήσουν. Στην πραγματικότητα όλοι φοβούνται να ρισκάρουν να επιτρέψουν στον εαυτό τους να το δοκιμάσει. Το σεξ είναι πια σαν ένα φανταχτερό προϊόν στο σούπερ-μάρκετ, το οποίο το βρίσκεις παντού τσάμπα, ή ακόμα και σε καλή τιμή. Γιατί όλα πια πουλιούνται. Μισοτιμής. Στις εκπτώσεις. Σκέψεις, συναισθήματα, όνειρα, ζωές. Πακέτο προσφοράς μαζί με περιουσίες, όσο κι όσο, για να ξεπληρωθούν χρέη. Αυτή είναι η ζωή μας.
Αυτή η πραγματικότητα. Εκείνη την οποία βλέπουμε κάθε φορά που αντικρίζουμε τον καθρέφτη ή την αντανάκλαση του ειδώλου μας στις θολές κόρες των ματιών των άλλων. Η εικόνα που βλέπουμε σαν σκιά, ρίχνοντας ένα κλεφτό βλέμμα πίσω μας όταν νιώθουμε ότι κάποιος βρίσκεται στο δρόμο μας, αναρριγώντας από επιφύλαξη ή φόβο στη σκέψη ότι μας παρακολουθεί, όλα αυτά που συνθέτουν τη ζωή μας είναι πια μια ψυχαναγκαστική συνήθεια, όπως όλα εκείνα τα πράγματα που άλλαξαν, μεταλλάχθηκαν, παγιώθηκαν σε αυτά τα χρόνια της κρίσης. Και εκεί βρίσκεται το πιο μεγάλο από τα στοιχήματα της νέας κυβέρνησης.
Να αλλάξει πρώτα απ' όλα η ψυχολογία του κόσμου. Να αποκτήσει περιεχόμενο η ελπίδα. Γιατί το τραγούδι λέει ότι «πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης». Και αυτό που πρέπει να κάνει ο Αλέξης είναι να δώσει νόημα στην ελπίδα. Να την κάνει πράξη. Να αποκτήσουμε και πάλι την αισιοδοξία μας. Να ξαναβρούμε το χαμόγελό μας. Να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε με όρους επιβίωσης, αλλά ζωής. Και να πάψουμε να κοιτάμε γύρω μας τρομαγμένοι. Ακόμα και από την ίδια τη σκιά μας. Μένει να δούμε αν θα γίνει πράξη.
