Δε γνωρίζουμε πόσο ολιγομελές και ευέλικτο είναι ένα κυβερνητικό σχήμα με 40 υπουργούς και υφυπουργούς. Ευχόμαστε να αποδειχτεί ότι είναι πράγματι ευέλικτο, αλλά κυρίως αποτελεσματικό. Γιατί η επιτυχία ή η αποτυχία του δε θα έχει συνέπειες μόνο στους κομματικούς φορείς από τους οποίους προέρχεται, αλλά σε ολόκληρη τη χώρα. Μια χώρα που έχει ελάχιστα χρονικά περιθώρια στη διάθεσή της, λαμβανομένου υπόψη ότι η 28η Φεβρουαρίου, που σηματοδοτεί τη διακοπή της χρηματοδότησής της, βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής.
Του Δημήτρη Καρατζάνη
Μετά τα χαμόγελα λοιπόν και τις αισιόδοξες δηλώσεις των υπουργών, δικαιολογημένα και τα δύο λόγω της ημέρας, αρχίζει από αύριο ο κυβερνητικός βίος και πολλοί από αυτούς θα βρεθούν ''ενώπιος ενωπίω'' με την πραγματικότητα και τα προβλήματα που συνεπάγεται η εξουσία. Πολύ περισσότερο καθώς τα μηνύματα που μας έρχονται από την Ευρώπη κάθε άλλο παρά επιτρέπουν περιορισμένη έστω αισιοδοξία για τις εξελίξεις.
Αναπόφευκτα λοιπόν θα ξεκινήσει τις αμέσως επόμενες μέρες από κάποια ομάδα διαπραγματευτών - ευχόμαστε εθνικής σύνθεσης - μια μορφή διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους. Και δικαιολογημένα αναρωτιέται κανείς. Έχει η χώρα ισχυρά χαρτιά για να τα ρίξει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης και να αντιμετωπίσει τις πιέσεις που θα της ασκηθούν;
Αν θεωρήσομε ότι η εθνική ισχύς είναι το άθροισμα επιμέρους ισχύων, όπως η οικονομική, η διπλωματική, η στρατιωτική κ.τ.λ., μαζί με το πλέγμα των διεθνών σχέσεων και συμμαχιών που διαθέτει, ασφαλώς και η χώρα μας δε βρίσκεται στα καλυτέρα της. Έχει όμως, παρά ταύτα, ορισμένα στοιχεία που θα μπορούσαν να αποβούν ιδιαίτερα αποτελεσματικά στην επιχειρουμένη διαπραγμάτευση. Η πρόσφατη λαϊκή εντολή λόγου χάρη, σε μια Ευρώπη που θεωρεί απολύτως σεβαστή τη δημοκρατική έκφραση των λαών της, η ογκούμενη αμφισβήτηση της λιτότητας, όχι μόνο από τα αριστερά κόμματα και κινήσεις, αλλά και από σοβαρές φωνές σε όλο το πολιτικό φάσμα και τέλος η στάση της ατλαντικής υπερδύναμης, που φαίνεται να μην επιθυμεί "περιπέτειες" στην ευρωζώνη, φοβούμενη τις συνέπειες και στη δική της, ευάλωτη ακόμα, ανάπτυξη.
Μια ρεαλιστική συνεπώς πολιτική από μέρους μας, που θα στόχευε στην ελάφρυνση του χρέους και στη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων σε εφικτά επίπεδα, με αντάλλαγμα θεσμικές μεταρρυθμίσεις, ώστε να αποκλειστεί στο μέλλον η επανάληψη των ίδιων λαθών, έχει αρκετές πιθανότητες να περπατήσει. Υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι θα αποφευχθούν μονομερείς ενέργειες και μαξιμαλισμοί που κάποιοι βιάστηκαν να αναγγείλουν πριν ακόμα και από τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης.
Καλό θα είναι πάντως αυτοί να έχουν υπόψη ότι οι Ευρωπαίοι διαπραγματεύονται με διάλογο και επιχειρήματα. Δεν εκβιάζονται, όμως. Και αυτή είναι μια παράμετρος που θα ήταν τραγικό λάθος να παραβλεφθεί.
