Η ελπίδα έρχεται. Μόλις τώρα στρίβει από τη γωνία, δεξιά μετά το περίπτερο, δίπλα στο φοίνικα που τον έχει φάει το σκαθάρι. Σας λέμε την αλήθεια. Πιστέψτε μας. Έχει βέβαια ένα ψιλοκυκλοφοριακό, αλλά φταίει το τρένο με το οποίο παίζει ο μικρός Αλέξης και ο κα(η)μένος ο πατέρας του προσπαθεί να το σώσει ώστε να μην εκτροχιαστεί από τις ράγες, διδάσκοντας στο μικρό πώς πρέπει να το κουμαντάρει. Μεγάλη εφεύρεση τα τρένα. Ειδικά τα καινούργια, οι υπερταχείες. Δεν έχουμε βέβαια εμείς εδώ στην Κρήτη και δε μας τα τάξανε σε αυτή την προεκλογική περίοδο, αλλά δε θα μας πιάσει το παράπονο. Μας έταξαν άλλα. Τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα. Μέχρι και ότι θα βρέξει λεφτά και ότι δεν πρέπει να κρατάμε ομπρέλα.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Μυστήριο πράμα οι εκλογές τελικά. Σου υπόσχονται χάντρες και καθρεφτάκια και μόλις τα πιάσεις στα χέρια σου βλέπεις ή ότι ζούσες ένα όνειρο (μη με ξυπνάτε αφήστε με να το απολαύσω) ή ότι ήταν made in China, από τα φτηνά, του κιλού, που χαλάνε αμέσως. Έτσι είναι τα παιχνίδια. Ό,τι πληρώσεις παίρνεις. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε χρυσοπληρώσει τις χάντρες και τα καθρεφτάκια που έδωσαν σε εμάς τους ιθαγενείς οι δανειστές με περισσή αλληλεγγύη και οι εγχώριοι με περισσή αγάπη αυτές τις είκοσι μέρες.
Και όχι τίποτα άλλο μας τελείωσε και ο Άγιος Βασίλης για να έχουμε μια ελπίδα ότι οι ευχές θα γίνουν πράξη. Εκτός και αν ποτέ δεν πιστεύατε ότι ο Άγιος Βασίλης φέρνει τα δώρα και ως εκ τούτου δε θα απογοητευτείτε έτσι ή αλλιώς.
Έρχεται η ελπίδα. Εγγυημένα πράγματα. Και με πολλούς εγγυητές. Γαλάζιους, πράσινους… Πολλές αποχρώσεις. Έτσι, για να έχει χρώμα η ζωή μας. Όπως τουλάχιστον μας λένε από οθόνης ολονυχτίς και ολημερίς οι αγαπημένοι μας πολιτικοί. Και δεν έρχεται μόνο η ελπίδα αλλά και ένας αστεροειδής, ο 2004 BL86.
Ενημερωθήκαμε πριν από την Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία, από το σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αποδείχτηκε "γάτα" και σε αυτό τον τομέα, καθώς πρόλαβε προτού το "αρπάξουν" οι άλλοι και αρχίσουν τα περί του τέλους των ημερών. Όχι δεν έρχεται ο Αρμαγεδδών. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Δε θα μας φάει το μαύρο σκοτάδι, δε θα εξαφανιστούν οι δεινόσαυροι που έχουν τον τρόπο τους να επιβιώνουν, δε θα αλλάξει η τροχιά του ήλιου και δε θα αναστραφεί το μαγνητικό πεδίο της Γης. Προφητεία των Μάγιας δεν υπάρχει για τις 26 Ιανουαρίου του σωτηρίου έτους 2015 (όπως είχε συμβεί το 2012) - το 'χω ψάξει το πράμα - και ο Νοστράδαμος δεν αναφέρθηκε σε καμιά από τις προφητείες στους γνωστούς του "Αιώνες" στις εκλογές της Ελλάδας.
Όχι, δε θα έρθει ο έξω από 'δω με τις λεγεώνες του. Δε θα καταποντιστούμε ως Ατλαντίδα. Γιατί πολύ απλά, όταν χρωστάς και χρωστάς πολλά, οι δανειστές δε σε αφήνουν σε ησυχία μέχρι να πάρουν πίσω μέχρι κεραίας τα όσα χρωστάς. Αυτό λέει η απλή λογική. Το αν θα αλλάξει κάτι από Δευτέρα, πέρα από τη σελίδα που θα γυρίσει το ημερολόγιο, όπως κάθε μέρα άλλωστε, θα το δείξει ο χρόνος. Ο γήινος και όχι ο συμπαντικός. Ο δικός μας, σε αυτήν τη γειτονιά του ηλιακού συστήματος, και όχι ο θεωρητικός, ενός παράλληλου σύμπαντος όπου οι νόμοι της Φυσικής δουλεύουν διαφορετικά.
Η Δευτέρα μ.κ. (μετά κάλπης) δε θα δει τον ουρανό να είναι ούτε πιο γαλανός, ούτε τα φύλλα των δέντρων πιο πράσινα. Δε θα μοσχοβολούν μανουσάκια και τροπικά ιλάνγκ ιλάνγκ, δε θα ανοίξουν οι πηγές της μυθικής Σάνγκρι Λα να ρέουν ανθόνερο και φρέσκο γάλα για σπα, καθαρή επιδερμίδα και νεανικό σφριγηλό δέρμα. Ούτε θα ανακαλύψουμε το Ελ Ντοράντο επί Ελλάδας. Θα πάμε κανονικά στις δουλειές μας, θα νιώσουμε απλά ένα ελαφρύ μούδιασμα ή μια ευφορία, αναλόγως του αποτελέσματος, μαυρίζοντας ή ασπρίζοντας υποψηφίους και κόμματα και ξανά προς τη δόξα τραβάμε.
Μέχρι να κατασταλάξει η κατάσταση, θα περάσουν μέρες και μέχρι να δούμε πού πάει το πράμα θα κυλήσουν τέρμινα. Ομπρέλα πάντως προσωπικά δε θα κρατάω. Αφού θα βρέχει χρήματα από τις Βρυξέλλες, όπως υπήρξε η υπόσχεση εκ των καθήμενων εκ δεξιών προφητών, δε βρίσκω το λόγο να κρατάω προσωπικά ομπρέλα.
Ελπίζω απλώς να μη βραχώ πολύ και πουντιάσω. Γιατί μια ευαισθησία στο κρύο και τη σιχαμένη την υγρασία την έχω.
Άντε, καλή κάλπη. Καλή ψήφο και καλή ετυμηγορία του κυρίαρχου λαού. Μια στα τέσσερα χρόνια νιώθουμε έτσι (πλην των εξαιρέσεων των πρόωρων εκλογών, καλή ώρα). Να μην το χαρούμε;
