Με ενοχλούν τα συνθήματα για πολιτική σταθερότητα. Και ο λόγος είναι απλός. Οι πληγές στον κορμό της κοινωνίας είναι μεγάλες και ανοιχτές.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Είναι η ανεργία. Αφόρητη στις σημερινές της διαστάσεις. 1,5 εκατομμύριο άνεργοι είναι τρομακτικά πολλοί. Και οι άνεργοι νέοι, που είναι πάνω από τους μισούς, προκαλούν φρικιαστικό τρόμο. Φεύγουν κατά χιλιάδες. Την ώρα που η πατρίδα μας έχει επενδύσει τεράστια κεφάλαια μέχρι τη φυγή τους.
Είναι η φτωχοποίηση του πληθυσμού. Που οδηγεί σε απόγνωση. Που στερεί από πολλούς τα αναγκαία φάρμακα, τις αναγκαίες και χρήσιμες σπουδές.
Είναι και η κατάρρευση της δημόσιας διοίκησης. Τον τελευταίο καιρό οι δημόσιοι υπάλληλοι αποφεύγουν να απεργούν. Δεν αποφεύγουν όμως την αδράνεια. Οι πολίτες δεν υπηρετούνται και δεν εξυπηρετούνται.
Από την άλλη, αυτή η Βαβέλ των δηλώσεων υψηλόβαθμων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί τόσο πελώρια ερωτήματα, που αποκλείουν την κατανόησή τους.
Πότε βρίζουν τη Μέρκελ μπροστά στα ελληνικά ακροατήρια. Πότε εκλιπαρούν την ευμένεια του Γερμανού εκλογέα, διαβεβαιώνοντάς τον ότι δε θα του ζητήσουν ούτε ένα ευρώ δανεικά. Και ούτε θα πληρώσει εκείνος τα χρέη της Ελλάδος.
Πότε σηκώνουν ουρανομήκεις κραυγές διαμαρτυρίας κατά των αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης για παρεμβάσεις στα εσωτερικά μας πράγματα. Πότε συμπαρατάσσονται με τους Ισπανούς Podemos και τον αρχηγό τους, που αποκαλεί τους Έλληνες πολιτικούς (πλην του κ. Τσίπρα) «υπηρέτες της κ. Μέρκελ». Ενώ παράλληλα ενθουσιάζονται από τις δηλώσεις της κ. Λεπέν, αρχηγού της γαλλικής ακροδεξιάς, που διατράνωσε τον ενθουσιασμό της από την πρόσφατη τακτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ να διαλύσει τη Βουλή.
Μετά την κρατικοποίηση της ακτοπλοΐας, την κρατικοποίηση των τραπεζών και τις έμμεσα μονομερείς ενέργειες, τι άλλο θα ακούσουμε;
