Τελικά, πόσο δύσκολο είναι σε αυτές τις δύσκολες εποχές να υπάρχει ενότητα στις τάξεις της ελληνικής κοινωνίας και να μη σκεφτόμαστε πάντα με τη λογική του δικού μας συμφέροντος; Προσπαθώ να κατανοήσω τακτικές αλλά και σκέψεις πολιτών, που εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχουν την εντύπωση ότι ζουν σε μια χώρα που λειτουργεί μόνο για να καλύπτει τα δικά τους "θέλω".
Του Μάνου Δασκαλάκη
Όσες φορές και αν μπούμε στη διαδικασία και σκεφτούμε συλλογικά, πάντα κάπου εκεί στη μέση υπάρχει μια δικλίδα διαφορετική, που μας πάει πολλά χρόνια πίσω. Ναι, οι Έλληνες περνάμε δύσκολα και αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει, όμως η οικονομική κρίση που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία μάς έχει οδηγήσει κάποιες φορές να απομακρυνόμαστε από αξίες του παρελθόντος που μας έκαναν πάντοτε να ξεχωρίζουμε από τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς.
Ζούμε στη χώρα που γέννησε, λέει, τη φιλοξενία και αυτό καλούμαστε κάθε χρόνο να το αποδείξουμε μέσα από την τουριστική μας βιομηχανία. Αυτό όμως αρκεί;
Όσο εύκολο λοιπόν είναι να δώσουμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα, το ίδιο εύκολο είναι να αρχίσουμε, έστω και αργά, να αλλάζουμε τον τρόπο σκέψης, αλλά και τις ακολουθούμενες τακτικές. Θα μου πείτε, κατά πόσο ως προς αυτό βοηθά το κράτος; Και θα σας απαντήσω άμεσα ότι η βοήθεια είναι ανύπαρκτη. Τελικά, πόσο αρκεί μια τιμωρία στο πολιτικό σύστημα για να αλλάξουμε ως κοινωνία;
Ναι, είμαι κι εγώ πολύ θυμωμένος, όμως μέσα από την οργή λειτουργούμε πολλές φορές επικίνδυνα. Δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί έχουν τεθεί στην κοινωνία μας αυτά τα διλήμματα. Υπάρχει κάποιος που μας θέλει διαρκώς θυμωμένους ή πολύ απλά όλη αυτή η τακτική μάς βολεύει; Ας σκεφτούμε, έστω και αυτές τις δύσκολες ώρες, λογικά και ας μπούμε στη διαδικασία να αποφασίσουμε σε τι χώρα θέλουμε να ζούμε εμείς, αλλά και οι επόμενες γενιές των Ελλήνων.
Το σίγουρο είναι ότι, όπως η ελληνική Πολιτεία διαχρονικά έχει απαξιώσει τους πολίτες της, έτσι και οι τελευταίοι έχουν πάψει να σκέφτονται με σεβασμό. Γι' αυτήν την εξέλιξη σίγουρα δε φταίμε εμείς οι Έλληνες πολίτες, που όλο αυτό το διάστημα προσπαθούμε να σώσουμε ό,τι μπορεί να σωθεί.
Τελικά είναι δύσκολες αυτές οι σκέψεις, όσο δύσκολη είναι πλέον και η καθημερινότητά μας. Είναι αδιανόητο στην Ελλάδα του 2014 να φοβόμαστε για το αν εξακολουθήσουμε να έχουμε το σπίτι μας, είναι αδύνατο να βλέπουμε την απαξίωση σε υγεία και παιδεία να γιγαντώνεται, είναι αδύνατο να καταγράφουμε σχεδόν καθημερινά στο ρεπορτάζ ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια. Και κάπου εκεί υπάρχει και η Ευρώπη, που βλέπει μόνο αριθμούς και ανάλογα χαράζει πολιτικές - άλλωστε εμείς ως λαός μέσω των πολιτικών μας δώσαμε αυτό το δικαίωμα.
Τελικά τίποτα δεν έχει χαθεί, καθώς ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες εποχές μέσα από τη μιζέρια ξεπηδά η ελπίδα νέων ανθρώπων, που αποδεικνύουν ότι η Ελλάδα είναι ακόμα εδώ και πολεμά. Ας ενωθούμε λοιπόν επιτέλους και ας σκεφτούμε ότι οι ύβρεις, η οργή και οι ακραίες συμπεριφορές δεν οδηγούν πουθενά.
