Καλεσμένος χθες για φαγητό από μια φιλική οικογένεια είχα την ευκαιρία να κουβεντιάσω με τον εικοσάχρονο γιο τους. Μια ανοικτή συζήτηση χωρίς υπονοούμενα. Αλλά με πολλά νοούμενα. Λόγια λίγα, αλλά μεστά. Λέξεις από την καθημερινότητα αλλά με διαχρονικότητα.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Τι μου είπε: Το πολιτικό σύστημα δε μου λέει τίποτα. Οι πολιτικές δυνάμεις δε με αγγίζουν. Εμείς οι εικοσάρηδες θέλουμε κάτι καινούργιο. Όλα τα δικά σας έχουν τελειώσει. Δε μας αφορούν. Το καινούργιο θα έρθει από κάτω. Δε θα έχει τις δικές σας διαχωριστικές γραμμές. Θα το βρούμε απ' έξω. Κάτι ακούμε πως συμβαίνει σε κάποιες άλλες χώρες. Η Ευρώπη τελείωσε. Και το ευρώ θα τελειώσει. Κάτι άλλο θα γεννηθεί.
Τις σκέψεις και τις κουβέντες του εικοσάχρονου δεν τις έχω καταγράψει με τη σειρά. Ούτε τις έχω κατατάξει σε ενότητες. Όμως, εντυπωσιάστηκα. Για την καθαρότητά τους. Την ειλικρίνειά τους. Και για ένα πρόσθετο λόγο: μου εξήγησε και με έπεισε ότι πάρα πολλοί νέοι συμμερίζονται τις απόψεις του. Και κάτι σημαντικό: μου δικαιολόγησε την άρνηση της νέας γενιάς να ακούει ή να βλέπει ειδήσεις. Δεν έχουν κάτι να της πουν.
Αυτόν τον εικοσάρη θέλω να τον ξανασυναντήσω. Όχι για να τον μεταπείσω. Ούτε για να καταδείξω τη δήθεν ανωτερότητα των δικών μου απόψεων και των απόψεων της γενιάς μου. Έχω ένα φιλόδοξο στόχο: να αποκαταστήσω μαζί του και μεταφορικά με όλη τη γενιά του ένα κώδικα επικοινωνίας.
Κάτι ελπίζω να μάθω. Κάτι να μπορέσω να του μεταφέρω. Η δική μου γενιά δεν είναι χαμένη. Ούτε έχασε όλες τις μάχες. Και η δική του γενιά μπορεί να καταφέρει αρκετά από εκείνα που εμείς αστοχήσαμε.
