Η επιλογή της Κυβέρνησης για τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν πρέπει να έχει και πολλή τύχη. Έτσι, τουλάχιστον, φαίνεται. Ενδιαφέρον όμως έχουν οι αντιδράσεις πολλών πολιτικών μας. Όχι μόνο των βουλευτών μας.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Άλλοι παραμένουν παραδοσιακά γραφικοί. Άλλοι προδίδουν την επιθυμία τους να αποδείξουν την ένταξή τους στο γνωστό κόμμα Ο.Φ.Α. Δηλαδή, Όπου Φυσάει ο Άνεμος. Άλλοι είναι πονηρούληδες. Αλληθωρίζουν προς όλες τις μεριές. Τόσο συχνά, που δεν μπερδεύουν μόνο εμάς. Μπερδεύονται και οι ίδιοι. Άλλοι είναι μονίμως παπαρολόγοι. Χρησιμοποιούν τις λέξεις σαν σφαίρες και με τέτοια ταχύτητα που δύσκολα παρακολουθείς την τροχιά τους. Στο τέλος δεν μένει τίποτα. Άλλοι εκστασιάζονται μπροστά στα Μέσα. Προφανώς και δεν έχουν καμία ικανότητα να κατανοήσουν τους πιο αργούς ρυθμούς της ιστορίας.
Οι δημοσκοπήσεις έχουν ένα θετικό και ένα μείον, ταυτόχρονα. Το θετικό: Συνιστούν μία καλή φωτογραφία της στιγμής. Το μειονέκτημα: Δεν αποκαλύπτουν εύκολα το τι πραγματικά σκέφτεται ένας λαός. Και το χειρότερο από όλα. Οι δημοσκοπήσεις ποτέ δε γράφουν ιστορία.
Έτσι, λοιπόν, παραφράζοντας ένα άλλο μεταφυσικό ερώτημα, πρέπει να ρωτήσουμε μερικούς από δαύτους: «Τι ψυχή θα παραδώσετε στην Ιστορία;». Ή αν θέλετε, πιο πεζά: «Τι όνομα θα αφήσετε στην Ιστορία;».
Το ερώτημα είναι σπαραχτικό. Ειδικά για ορισμένους. Και σε ορισμένους.
Ειδικά για τους γραφικούς. Και κυρίως εκείνους που δεν έχουν συναίσθηση της γραφικότητάς τους. Που θεωρούν την υπερδραστηριότητά τους (τον πολιτικό ακτιβισμό τους) ως επαναστατική πάλη. Και, δήθεν, αντίσταση. Που δηλώνουν απνευστί «αντί». Σε κάθε ευκαιρία. Ενώ κουβαλάνε όλους τους κουβάδες του διαχρονικού συντηρητισμού.
