«Με στραβό να κοιμηθείς το πρωί θα αλληθωρίζεις». Όταν φλερτάρεις με την ανοησία, λοιπόν, δε θέλει πολύ να γίνεις ανόητος. Γένους θηλυκού, η ανοησία μπορεί να παρασύρει εύκολα σε μονοπάτια που αδυνατείς να τα διακρίνεις. Εγώ θα τη χρησιμοποιήσω σε αυτό το άρθρο ως έλλειψη ορθής σκέψης, όχι ως έλλειψη εξυπνάδας. Άλλωστε και η εξυπνάδα μάλλον υποκειμενική έχει καταλήξει να είναι. Πολιτική ανοησία... Είναι της μόδας. Την έχουν κάνει της μόδας στην κεντρική πολιτική σκηνή. Και εξηγούμαι...
Της Νικολέτας Σφακιανάκη
Παρακολουθούμε πολιτικές εξελίξεις που θυμίζουν περισσότερο παιχνιδάκια ανάμεσα σε μικρά παιδιά που τσακώνονται για το ποιος θα παίξει το «γιατρό» και ποιανού το παιχνίδι είναι καλύτερο από του άλλου. Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση σφάζονται την ώρα που από το εξωτερικό βλέπουν τις μάχες αυτές ως την καλύτερη ευκαιρία για να ισχυροποιήσουν τη θέση τους επί της Ελλάδας. Άλλωστε, το «διαίρει και βασίλευε» ήταν πάντα μία επιτυχημένη συνταγή. Ο όρος «πολιτική συναίνεση» έχει απαξιωθεί και ακόμα και ο κόσμος τον ακούει χωρίς να του δίνει σημασία.
Όμως, σκεφτείτε πόσο πιο ισχυρή θα ήταν η θέση της Ελλάδος απέναντι στους δανειστές εάν κυβέρνηση και αντιπολίτευση κατάφερναν να βρουν μια κοινή γραμμή πλεύσης, χωρίς αυτό να ακούγεται ουτοπικό. Μακριά από την εσωτερική πολιτική κόντρα, διαπραγματευόντουσαν και το κοινό καλό του ελληνικού λαού. Ένα καλό που και οι δύο πλευρές προτάσσουν ως ζητούμενο, αλλά καμία δεν κάνει κάτι για να το εξασφαλίσει με το καλύτερο δυνατό τρόπο που δεν είναι άλλος από τη διαμόρφωση ενός κοινού μετώπου προς το εξωτερικό. Και μετά βλέπουμε και για τα εσωτερικά μας. Αυτό δε σημαίνει ήττα για κανένα από τα κόμματα. Αυτό σημαίνει κίνηση ματ από πλευράς της Ελλάδας στη διεθνή πολιτική σκακιέρα. Αυτό σημαίνει «κόβω τα πόδια» των δανειστών.
Όμως η πολιτική ανοησία τελικά κυριαρχεί. Ακόμη και για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας. Πού θα βρεθούν οι 180 που θα ψηφίσουν ή πού θα βρεθούν οι 120 που δε θα ψηφίσουν. Και οι δύο πλευρές χρησιμοποιούν τον ύψιστο θεσμό της Δημοκρατίας για να ισχυροποιήσουν τη θέση τους και για να τους «βγουν» τα πολιτικά και τόσο μικρά, τελικά, σχέδια. Είναι πολιτική ανοησία σε βάρος ενός λαού που 5 χρόνια τώρα δοκιμάζεται, υποφέρει και έχει κάνει θυσίες αρκετές για να αρχίσει να βλέπει «φως» από πολιτικές κινήσεις, οι οποίες όμως προϋποθέτουν έξυπνους πολιτικούς για να τις χειριστούν. Κάπου διάβασα: «Ακολουθώ το νόμο της εξέλιξης. Οι ηλίθιοι μένουν πίσω και οι τρελοί τρέχουν πολύ μπροστά».
Εις το επανιδείν (με λιγότερη ανοησία, θέλω να ελπίζω).
