Είχαμε κάγκελα. Δεν είχαμε λαό. Να το ξαναθυμίσω. Αυτή ήταν η εικόνα των παρελάσεων της 28ης Οκτωβρίου 2014. Όχι δεν επαναλήφθηκαν τα επεισόδια της 28ης Οκτωβρίου 2011. Τότε που διέλυσαν την επίσημη παρέλαση και προπηλάκισαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Με γνωστούς πρωταγωνιστές των επεισοδίων. Βουλευτές συγκεκριμένου κόμματος. Ευτυχώς ωρίμασαν. Ή υποκρίνονται ότι ωρίμασαν. Ή η προοπτική της εξουσίας τους επέβαλε αλλοιώσεις στην εξωτερική τους συμπεριφορά. Όμως αρκετά κομμάτια (ή τάσεις!) του ίδιου κόμματος συνεχίζουν με τη βία. Απόδειξη; Τα χθεσινά επεισόδια στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Μέχρι αργά χθες το βράδυ δεν μπόρεσε, ο συγκεκριμένος φορέας, να δηλώσει ότι κάπως αποδοκιμάζει αυτά τα επεισόδια. Προφανώς δεν ήθελε να δυσαρεστήσει κάποια τάση του.
Στον ίδιο πολιτικό φορέα δραστηριοποιούνται πάρα πολλοί σοβαροί άνθρωποι. Έχουν γνώσεις. Έχουν πείρα στα θέματα με τα οποία ασχολούνται. Έχουν δημοκρατικότητα. Και μπορεί να αποδειχτούν χρήσιμοι για την πατρίδα. Αν, φυσικά, τους επιλέξει ή εκλέξει ο λαός. Έχουν, όμως, δύο σοβαρά θέματα να αντιμετωπίσουν. Την κουλτούρα της βίας και το λαϊκισμό.
Η πρώτη αναδείχτηκε βασική αδυναμία της Μεταπολίτευσης. Ίσως γιατί η πολιτική εξουσία αποδέχτηκε, συχνά και άκριτα, όλες τις αξιώσεις μιας διασπασμένης οργανωτικά φοιτητικής νεολαίας. Ίσως, γιατί κάποιοι «γέροντες» θέλησαν, με στιγμιαίες εκρήξεις στοχευμένης βίας, να θεραπεύσουν τις βαθύτερες ματαιώσεις τους.
Το άλλο σοβαρό θέμα είναι ο διάχυτος λαϊκισμός, που διατρέχει όλη τη δραστηριότητα του πολιτικού συστήματος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ασέβεια προς το δημοκρατικό πολίτευμα από το λαϊκισμό. Ο λαϊκισμός εμπαίζει το λαό. Του κρύβει τις αλήθειες. Και την πραγματικότητα. Για να μας τιμωρήσει η τελευταία όλους μας.
