Ώστε λοιπόν, οι παρελάσεις είναι εκδηλώσεις στις οποίες, κλίνοντας την κεφαλή, τιμούμε τους κυρίους εκπροσώπους μας με τα "αρμάνι" τα κοστούμια τους και τις κυρίες εκπροσώπους μας με το μαλλί το φρέσκο από το κομμωτήριο...
Του Γιώργου Παπαδάκη
Είναι ένα "ιβέντ", μια ευκαιρία να βάλουμε τα καλά μας μικροί-μεγάλοι, να πάμε βόλτα στο κέντρο της πόλης να καμαρώσουμε πως παρελαύνουν τα παιδάκια μας, που κάναμε κι έξοδα να τους πάρουμε τη στολή και μετά να πάμε οικογενειακώς να γεμίσουμε ταβερνάκια και καφέ τηρώντας την "παράδοση"...
Και τα τελευταία χρόνια, για τους πιο αγανακτισμένους από εμάς, είναι η απόλυτη ευκαιρία να κράξουμε τους εκπροσώπους της εξουσίας για τα δεινά που μας συσσώρευσαν. Ενίοτε, να ρίξουμε και κανένα γιαουρτάκι κι αν είμαστε και πολύ αγριεμένοι και κανένα μπουκάλι, πλαστικό ή γυάλινο, με περιεχόμενο ή όχι...
Φέτος, βέβαια, από τούτα τα τελευταία δεν γίνανε πολλά. Αλλά τα κάγκελα ανάμεσα στους παρελαύνοντες, στον κόσμο και στους εκπροσώπους του κράτους υπήρχαν...
Αν είναι έτσι παιδιά, ναι, να τις καταργήσουμε μια και καλή. Αφού τις έχουμε μεταβάλει σε επετείους συλλογικού ρεντίκολου...
Εξάλλου, μόνο εμείς σαν λαός το 'χουμε τούτο το προνόμιο. Να ξεχνούμε τον πραγματικό λόγο του γεγονότος.
Να τις καταργήσουμε τις παρελάσεις. Ακούω, εξάλλου, μύριες φωνές για αυτό.
Να κρατήσουμε όμως τις αργίες. Δεν άκουσα κανέναν να ζητά την κατάργησή τους.
Γιατί το 'χουμε παράδοση να αποτίνουμε το μερίδιο του φόρου τιμής που μας αναλογεί σε ταβερνάκια, μπαράκια και κλαμπάκια ή έστω στους καναπέδες μας. Μια ημέρα ξεκούρασης, βρε παιδιά. Να τις καταργήσουμε διότι κοστίζουν τα καύσιμα για τα άρματα και τα αεροπλάνα και τα λεφτά που πληρώνουμε για τα σχολικά πουλόβερ.
Έπειτα, πληροφορούμαι ότι κανένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος ή "πολιτισμένο" κράτος εν πάση περιπτώσει δεν οργανώνει στρατιωτικές παρελάσεις. Μόνο κάτι τρικοκοσμικοί και "αραπάδες" κάνουν τέτοια...
Συμφωνώ. Οι Γάλλοι, π.χ., που κάθε χρόνο στις 14 Ιουλίου με τη μεγάλη στρατιωτική τους παρέλαση τιμούν την επέτειο της πτώσης της Βαστίλης είναι μάλλον "αραπάδες". Πάντα το υποψιαζόμουν. Οι Άγγλοι ομοίως, που έτσι τιμούν στις 8 Μαΐου τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. "Αραπάδες" και οι Ολλανδοί που με τη στρατιωτική παρέλαση της 5ης Μαΐου τιμούν την απελευθέρωσή τους από τους Ναζί. Όσο για τους Αμερικανούς, αυτοί είναι σαφώς τριτοκοσμικοί που έτσι τιμούν την 4η Ιουλίου την ανεξαρτησία τους από τη Βρετανία και το ίδιο και οι Ρώσοι που μετά τη στρατιωτική τους παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία ρίχνουν κάθε φορά τα ναζιστικά λάβαρα, που έπεσαν στα χέρια τους το 1945, στη λάσπη...
Όλοι αυτοί είναι αυτά που είπαμε. Εμείς σκάμε από την προοδευτικότητα...
Είτε πασπαλιζόμαστε πατσουλί να πάμε στην παρέλαση, είτε ρίχνουμε μολότοφ το ίδιο προοδευτικοί είμαστε...
Για αυτό να τις καταργήσουμε τις παρελάσεις...
Για να δίνουμε τροφή σε κάτι έγκλειστους να μονοπωλούν και να καταισχύνουν ό,τι έχει να κάνει με την πατρίδα μας...
Να την καταργήσουμε και την 25η και την 28η...
Να μην έχουμε ως λαός μνήμη για το πότε κηρύξαμε στην υφήλιο ότι έχουμε δικαίωμα να είμαστε ανεξάρτητοι και να έχουμε ταυτότητα. Και για το πότε κραυγαλέα - νικώντας μια τότε αυτοκρατορία - επαναλάβαμε αυτή μας την πεποίθηση...
Οι δυο αυτές επέτειοι, παιδιά, δεν είναι φιέστες για κανενός είδους εκδηλώσεις ούτε για διαδηλώσεις...
Είναι μνημόσυνα για 14.450 φαντάρους του 1940-1941 που δε γύρισαν ποτέ στα σπίτια τους. Ομοίως για τους 60.000 και βάλε νεκρούς που κόστισε ο αγώνας του 1821-1830.
Αλλά ποιος το θυμάται... Ούτε οι ρίπτοντες την γιαούρτην ούτε καν οι διοργανωτές πολλές φορές. Μόνο κάτι δάσκαλοι πότε-πότε και αυτοί υπό το φόβο να "χαρακτηριστούν".
