Μας χάλασε λίγο τη... σούπα η αλλαγή της ώρας. Γιατί, αν οι δείκτες πήγαιναν μια ώρα μπροστά, όπως στη θερινή, θα μπορούσαμε να έχουμε έναν επιπλέον λόγο να νιώθουμε ότι κάτι πάει μπροστά σε αυτή τη χώρα. Ατυχώς όμως, η χειμερινή ώρα μας τα έκανε μαντάρα. Πήγαμε πίσω. Και αυτό είναι ένα γεγονός που ουδείς μπορεί να το αρνηθεί.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Μ' αυτά και μ' αυτά, πάντως, ψάχνω τριγύρω μου να δω τι έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια (προς το καλύτερο), ώστε να επιβεβαιωθεί το ρηθέν, ουχί υπό των προφητών αλλά υπό των κυβερνώντων, ότι η χώρα έχει κάνει άλματα, έχει μπει σε μια νέα πορεία, είναι ένα βήμα πριν την κορύφωση της προόδου και της ανάπτυξης και άλλα όμορφα και εύπεπτα. Αρκεί να τα σηκώνει το στομάχι σας. Κυρίως για τη μετά μνημόνιο εποχή, που έχει ήδη πάρει και τίτλο, ήτοι η εποχή της «προληπτικής γραμμής στήριξης». (Ήθελα να 'ξερα ποιος το σκέφτηκε, να του δώσω συγχαρητήρια για τη γλωσσοπλαστία). Στο Δημόσιο, για παράδειγμα. Τι ακριβώς άλλαξε; Βλέπετε κάποια ουσιαστική διαφορά προς όφελος του πολίτη και του κράτους (που στην τελική είμαστε όλοι εμείς μαζί και χώρια); Φυσικά και όχι. Το ακριβώς αντίθετο.
Δε δούλευε που δε δούλευε τίποτα και ο πολίτης ήταν μια ζωή στον τοίχο, προσπαθώντας να βρει το δίκιο του ή μια άκρη, ήρθε και η κρίση να τα κάνει ακόμα χειρότερα με πειραματισμούς και αλχημείες που μεγέθυναν το πρόβλημα προσφέροντας και ένα άλλοθι, το ελάχιστο προσωπικό που δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τους ούτως ή άλλως δυσαρεστημένους και καταταλαιπωρημένους εδώ και χρόνια από τη γραφειοκρατία και τον παραλογισμό του κράτους πολίτες. Στην εκπαίδευση τι βλέπετε να έχει αλλάξει με όλες αυτές τις «καίριες» παρεμβάσεις και μεταρρυθμίσεις; Κατά το κοινώς λεγόμενον, «πράμα» προς το καλύτερο. Προς το χειρότερο όμως πολλά. Τα ίδια προβλήματα παραμένουν και έχουν γιγαντωθεί, για να προστεθούν στην πορεία και νέα. Η δημόσια παιδεία, όπως η δημόσια υγεία και οι άλλες λοιπές δωρεάν παροχές, πνέουν τα λοίσθια, με όλους εμάς να ψάχνουμε να βρούμε πώς ακριβώς έχουν διορθωθεί τα κακώς κείμενα, όπως λένε οι φίλοι μας οι δανειστές και η πολυαγαπημένη μας κυβέρνηση.
Γιατί, αν είναι θέμα οπτικής, πρέπει να το ψάξουμε λίγο με κανένα οφθαλμίατρο. Για τη δε οικονομική μας κατάσταση, ας το αφήσουμε καλύτερα, όπως και για την αλλαγή των κακώς κειμένων στην καθημερινότητα και στη νοοτροπία μας (το περίφημο πια μεσογειακό ταμπεραμέντο στο οποίο χρεώνουμε τα πάντα). Πώς λοιπόν, μετά από σχεδόν μια δεκαετία κρίσης, έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό και πού βρίσκεται αυτό; Με απλά λόγια, σταράτα και ξεκάθαρα και όχι με πολιτικάντικες αλχημείες και ωραιοποιήσεις. Γιατί, ωραίοι οι λόγοι στη Βουλή ή σε ποικίλες εκδηλώσεις, όμως επί της ουσίας δε δίνουν ούτε απαντήσεις ούτε σχέδιο που να μας παρέχει ένα στοιχειώδες κίνητρο για να έχουμε σε κάτι να ελπίζουμε. Γιατί ξέρετε κάτι; Το βασικό στη ζωή είναι το κίνητρο.
Η προοπτική. Να κοιμάσαι έχοντας να ελπίζεις κάτι για το πρωί ή να ξυπνάς και να έχεις κάτι να περιμένεις, κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις καλά, αν όχι ακόμα καλύτερα. Όμως, ατυχώς, σε αυτή τη χώρα κοιμόμαστε. Συνεχώς, βαριά, ροχαλίζοντας και αποφεύγοντας να βλέπουμε όνειρα. Κάθε τύπου. Παρά μόνο εφιάλτες. Και η ζωή συνεχίζεται. Με αυτά και με αυτά πάντως, έχω μια απλή απορία. Αν με κάποιο μαγικό τρόπο, με ένα μαγικό ραβδάκι, καταφέρναμε κάποια στιγμή να γίνουμε Σκανδιναβία ή Ελβετία, όπου όλα θα κυλούσαν ρολόι καλοκουρδισμένο και πάντα στην ώρα του, νομίζετε ότι θα το αντέχαμε; Κι αν ναι, για πόσο; Είστε σίγουροι ότι θα θέλατε να έχετε την απάντηση; Πολύ φοβάμαι πως όχι.
