default-image

Εγώ και η δάφνη...

Απόψεις
Εγώ και η δάφνη...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βασικά οι σχέσεις μου με τη δάφνη δεν είναι οι καλύτερες δυνατές. Όχι, δεν αναφέρομαι σε κάποια κυρία, αλλά στη γνωστή νύμφη της μυθολογίας, την ιστορία της οποίας θα σας πω αργότερα. Αυτή που έγινε δέντρο τέλος πάντων, για να σας βάζω στο κλίμα. Προσωπικά δε μ' αρέσει ούτε στο στιφάδο, ούτε στη φακή - η δάφνη πάντα - αλλά αυτό δε νομίζω ότι σας απασχολεί ιδιαίτερα. Δε γράφω άλλωστε κάποια συνταγή μαγειρικής. Σε άλλες... "συνταγές" αναφέρομαι. Αυτό που ίσως έχει κάποιο ενδιαφέρον πέραν του προσωπικού είναι η σχέση με τη δάφνη ως σύμβολο δόξης για την κατασκευή στεφανιών μαζί με τα μακεδονικά - κυρίως - φύλλα βελανιδιάς, που είναι και επίκαιρα λόγω Αμφίπολης. Η οποία επίσης είναι σαν τη δάφνη. Πάει παντού σαν μυρωδικό, όπου και όπως θες να μιλήσεις για τον πολιτισμό.

Του Σταύρου Μουντουφάρη

Σε αυτή λοιπόν τη χώρα, ενίοτε και παιδική χαρά, η δάφνη είναι το απαραίτητο μπαχαρικό για να δέσει η συνταγή. Όποτε πέφτει ζόρι, κόβουμε και ένα κλαδάκι από το στεφάνι της ένδοξης ιστορίας μας και το κραδαίνουμε μπροστά στους βάρβαρους άλλους λαούς, θυμίζοντάς τους ότι εδώ ξεκίνησε ο πολιτισμός και η ιστορία και η δημοκρατία και τα συναφή, προτού γυρίσουμε πλευρό και συνεχίσουμε τον ύπνο του δικαίου που μας χαρακτηρίζει. Ή ραίνουμε την επικαιρότητα με φύλλα δάφνης για να σταματήσει να μας δείχνει την άγρια πλευρά της και να παραπέμπει σε πιο ένδοξες μέρες του παρελθόντος και εκείνες που περιμένουν στη στάση το λεωφορείο να έρθει, ήτοι του μέλλοντος. Δάφνες για επιτυχίες και success stories (σας είπα πόσο λατρεύω την ένδοξη γλώσσα μας, τα Ελληνικά;) για ηρωικές προσπάθειες ενός ηρωικού λαού που στέφονται (φυσικά με φύλλα δάφνης) με επιτυχίες που μόλις στρίψεις στη γωνιά, δεξιά, πίσω από το κυπαρίσσι στη μέση του δρόμου, μετά το περίπτερο, θα τις δεις. Δάφνινα στεφάνια με τα οποία θα καλυφθεί το τριχωτό της κεφαλής μόλις κλείσει τον κύκλο του το τρισκατάρατο τέρμινο της κρίσης και ξορκιστεί με σκόρδο το μνημόνιο προτού ανακυκλωθεί (επίσης να θυμηθώ να κρατήσω ένα φύλλο δάφνης για την πράσινη οικολογική μας πολιτική) με τη μορφή μιας «πιθανής προληπτικής γραμμής στήριξης της Ελλάδας». Το οποίο αποτελεί και το "κλου" της διαπραγματευτικής μας δεινότητας για τη μετά memorandum εποχή (όπως και να το κάνεις, ένα Λατινικό δίνει άλλο κύρος στο γραφέν, σωστά;).

Και να σου οι δάφνες με το κιλό (μάλλον με το κυβικό, όπως πάνε πια και τα ξύλα θέρμανσης) για τα επιτεύγματα που θα ανοίξουν ένα νέο δρόμο στη ζωή μας. Μόνο που από την πολλή δάφνη έχω αρχίσει να παθαίνω κάτι σαν αλλεργία και από την άλλη φοβάμαι ότι με τόσο φύλλο η όλη ιστορία έχει αρχίσει να θυμίζει κατάθεση στεφάνου αντί για στέφανον δόξης. Προτιμώ λοιπόν τα φύλλα ελαίας που ούτε τόσο πολύ χρησιμοποιημένα είναι σε ανάλογες περιπτώσεις (πλην της ανάκλησης της αρχαίας δόξης σε ολυμπιακά αθλήματα) και παραπέμπουν στη βεντέμα που μας περιμένει φέτος. Μπας και τη βγάλουμε λίγο... λάδι από την κρίση.

Και για να μη σας αφήσω παραπονεμένους, μια που σας το υποσχέθηκα στην αρχή, να σας πω και την ιστορία της Δάφνης. Η εν λόγω νύμφη λοιπόν ήταν θυγατέρα του ποταμού Λάδωνα ή κατ' άλλους του Πηνειού και της Γαίας. Η νύμφη γυάλισε στο μάτι του Απόλλωνα, ο οποίος την ερωτεύτηκε και την πήρε στο κυνήγι. Μη μπορώντας άλλο το ασταμάτητο κυνηγητό, η Δάφνη παρακάλεσε τη μάνα της, τη Γη, να τη βοηθήσει και εκείνη τη μεταμόρφωσε σε δέντρο. Και μάλιστα τη στιγμή που πήγε να την αγκαλιάσει ο Απόλλωνας, ένα στιγμιότυπο που έχει αποτυπώσει με μοναδικό τρόπο ο Μπερνίνι στο διάσημο άγαλμα που βρίσκεται στη βίλα Μποργκέζε της Ρώμης.

Τότε λοιπόν ο απαρηγόρητος Απόλλωνας έκοψε ένα κλαδί, με το οποίο στεφανώθηκε, κάνοντας τη δάφνη το ιερό φυτό του.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News