«Να 'τανε το '21» τραγούδησε πριν χρόνια ο Γιώργος Νταλάρας και το δανείστηκα, αλλάζοντας τη χρονολογία, για να θυμηθούμε την πολιτική ατμόσφαιρα της εποχής της "επέλασης" του Ανδρέα Παπανδρέου. Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότεροι διαπιστώνουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να αντιγράψει στο λόγο, στα συνθήματα και στο ύφος τον Ανδρέα. Βέβαια, πολλοί απ' όσους έχουν κάνει αυτή την επισήμανση συμπληρώνουν ότι ένας ήταν ο Ανδρέας και δεν αντιγράφεται, ήταν μοναδικός.
Του Γιώργου Χυντηράκη
Με μια διάθεση καλόπιστης κριτικής (κανένας πολιτικός δεν είναι υπεράνω κριτικής), θα ήθελα να θυμηθούμε και να πούμε κάποια πράγματα με το όνομά τους για το βίο και την πολιτεία του Ανδρέα και μετά να δούμε τις ομοιότητες, αν υπάρχουν, μεταξύ του 1981 και του 2014.
Ναι, ο Ανδρέας ήταν μοναδικός στο να λέει πράγματα που ο ίδιος δεν πίστευε και έκανε εμάς να τον πιστεύουμε.
Ναι, ήταν μοναδικός στο να κάνει ακριβώς τα αντίθετα απ' όσα μας έλεγε και εμείς να τον αποθεώνουμε.
Ναι, ήταν μοναδικός στο να ξεπερνά κάθε όριο κοινωνικής συμπεριφοράς και εμείς να τον επικροτούμε.
Ναι, ήταν μοναδικός όταν νομιμοποιούσε τις μίζες, λέγοντας στον τότε γενικό διευθυντή της ΔΕΗ: «Εντάξει, να πάρεις ένα δωράκι, το καταλαβαίνω, από την υπογραφή της σύμβασης, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια» (!)
Ναι, ήταν μοναδικός όταν παραχώρησε τη διακυβέρνηση της χώρας στο "γεροντοσεβντά" του, στη Δήμητρα Λιάνη, και στην αυλή της, με τους μάγους και σαλτιμπάγκους, και οι υπουργοί του (τεράστια ονόματα της εποχής) έσκυβαν το κεφάλι, την προσκυνούσαν και επιζητούσαν την εύνοιά της, κι εμείς παρακολουθούσαμε απαθείς τη γελοιοποίηση των θεσμών και κάθε έννοιας λειτουργίας δημοκρατικού πολιτεύματος.
Ναι, ήταν μοναδικός στο να μοιράζει "χουβαρντίστικα" λεφτά σε κάθε κοινωνική τάξη, λεφτά όμως που δεν ήταν δικά μας, ήταν δανεικά, και τώρα πληρώνουμε το λογαριασμό.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την τεράστια προσωπικότητά του ή τις αλλαγές που έφερε στη χώρα και ότι έβγαλε στο προσκήνιο τη γενιά των ηττημένων του Εμφύλιου, άσχετα αν ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων αυτής της γενιάς απεδείχθησαν στη συνέχεια κατώτεροι των περιστάσεων, με τις γνωστές συνέπειες για τη χώρα και για τους ίδιους.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ήταν σαγηνευτικός σαν άνθρωπος, τον γνώρισα προσωπικά και μπορώ να το επιβεβαιώσω. Όμως, αγαπητοί αναγνώστες, ο Ανδρέας με την κοινωνική αποδοχή που είχε τότε μπορούσε να κάνει 100 και έκανε μόνο 10, δυστυχώς για εκείνον και τους συνεργάτες του, αλλά κυρίως για εμάς, τους συνεπήρε η αλαζονεία της εξουσίας και η μεγάλη ζωή.
Ας δούμε τώρα αν η πολιτική ατμόσφαιρα του '81 ομοιάζει με αυτήν του 2014. Και ο Ανδρέας έλεγε και ο Τσίπρας επαναλαμβάνει ότι η «Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», ίσως με διαφορετική διατύπωση.
Και ο Ανδρέας έλεγε και ο Τσίπρας επαναλαμβάνει ότι «θα σκίσουμε συμφωνίες μόλις πάρουμε την εξουσία». Ο Ανδρέας θα έδιωχνε τις «βάσεις του θανάτου» και θα έφευγε από ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, και ο Τσίπρας λέει τώρα ότι θα σκίσει τα μνημόνια, δε θα πληρώσει μία από τα δανεικά και θα επαναφέρει το βασικό μισθό στις παλιές καλές εποχές (!).
Σημείωση: Ο Ανδρέας, βέβαια, ούτε τις αμερικανικές βάσεις έδιωξε στη συνέχεια, ούτε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ έφυγε.
Και ο Ανδρέας και ο Τσίπρας (ευτυχώς δε φτάσαμε ακόμα στο σημείο να τον αποκαλούμε σκέτο Αλέξη, σαν τις τραγουδίστριες με το μικρό τους όνομα) και ο Τσίπρας λοιπόν και ο Ανδρέας έχουν και είχαν στο "οπλοστάσιό" τους συνθήματα για «λαϊκή κυριαρχία».
«Κοινωνική δικαιοσύνη» ακόμα και το «συμβόλαιο με το λαό» έγινε «μεγάλη πολιτική δέσμευση» κατά συριζαϊκή έκφραση.
Ο Ανδρέας μιλούσε με ατάκες που φανάτιζαν το κοινό του, με μια μακρόσυρτη μπάσα εκφορά λόγου, το ίδιο κάνει και ο Τσίπρας.
Και ο Ανδρέας και ο Τσίπρας είχαν και έχουν στο κόμμα οργανωμένες διαφορετικές απόψεις, μόνο που ο Ανδρέας διέγραψε εν μιά νυκτί τους αντιφρονούντες (Μελίνα, Φλέμιγκ, Κουτσοχέρα, Κωνσταντόπουλο, Νέστωρα, Φίλη κ.λπ.), ενώ ο Τσίπρας άντε να δούμε πότε θα διώξει, και αν μπορεί, τις «Αριστερές Πλατφόρμες» του Λαφαζάνη και τις διάφορες αντιδραστικές και αναχρονιστικές «Συνιστώσες» του. Η υποσχεσιολογία είχε το '81 και έχει το 2014 ξεπεράσει κάθε επιτρεπτό όριο, όπως και ο λαϊκισμός σε στυλ "Μαυρογιαλούρου".
Οι "πρασινοφρουροί" τού τότε έβγαλαν τα πράσινα και ντύθηκαν με την πολυχρωμία του "καφε-πρασινο-μόβ" και δε μένει παρά να ακούσουμε: για τα «περήφανα γηρατειά», το «Δραγασάκη δώσ' τα όλα» και «Εμπρός Αλέξη, κι ο ΣΥΡΙΖΑ θα φέξει».
Είναι πάρα πολλά όσα θυμίζουν σήμερα την πολιτική ατμόσφαιρα του 1981, μόνο που θα συμφωνήσουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι Ανδρέας Παπανδρέου και όσο πιο γρήγορα το καταλάβει ο ίδιος, τόσο καλύτερα και για εκείνον και για εμάς.
Το '81, κυρίες μου και κύριοι, σηματοδότησε μια επιβεβλημένη αλλαγή, που έφερε τα πάνω κάτω στο πολιτικοοικοινωνικό γίγνεσθαι της χώρας, άσχετα αν δεν έγιναν όσα μπορούσαν να γίνουν. Η σημερινή κατάσταση όμως είναι διαφορετική και απαιτεί λεπτούς χειρισμούς και όχι εφόρμηση ταύρων σε υαλοπωλείο και διάλυση των πάντων.
Υπάρχουν πάρα πολλοί που πιστεύουν στη νέα αλλαγή και υπάρχουν και άλλοι τόσοι επιφυλακτικοί, που τρομάζουν και μόνο στη σκέψη.
Ίσως οι δεύτεροι, αν δεν έβλεπαν όλο το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ να πηγαίνει στο ΣΥΡΙΖΑ, ίσως αν δεν έβλεπαν μερικά πρόσωπα εμπαθή και με ρεβανσισμό να στελεχώνουν τις τάξεις του, ίσως αν άλλαζε λίγο η "τσαμπουκαλίστικη" ρητορική του και προσγειωνόταν σε εφικτές εξαγγελίες, ίσως, λέω ίσως, η νέα αλλαγή να μην προκαλούσε φόβο και ανασφάλεια σε μεγάλη μερίδα πολιτών.
Θα μου πείτε βέβαια ότι, αν μαλακώσει και γίνει πιο ρεαλιστικός ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρόκειται να δουν εξουσία ούτε με τα κιάλια. Συμφωνώ, και σας λέω ότι μάλλον έχουν αυτοπαγιδευτεί και υποστηρίζουν ανέφικτα πράγματα, γιατί είδαν ότι έτσι μόνο ανεβαίνουν στις δημοσκοπήσεις.
Επίσης, θα ήθελα να κάνω και μια τελευταία ερώτηση: Μα, αν όλα είναι τόσο εύκολα όπως τα περιγράφει και τα εξαγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν τα κάνουν ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο και τον Χαρδούβελη και να μείνουν στην ιστορία ως σωτήρες της χώρας;
Τώρα, αν μερικοί που θα διαβάσετε αυτό το κείμενο σκεφτείτε: Μα καλά, αυτός τώρα μας βγαίνει από δεξιά; Θα σας απαντούσα πως όχι, οι παραπάνω επιφυλάξεις και διαπιστώσεις δεν έχουν καμιά σχέση με αριστερά, δεξιά ή κέντρο. Είναι σκέψεις που τις κάνουν χιλιάδες άνθρωποι, που βλέπουν καθαρά, χωρίς κομματικές παρωπίδες, φανατισμούς και εμπάθειες, την πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση του σήμερα και δεν είναι αιθεροβάμονες, ούτε αντιδραστικοί.
Η χώρα αυτή τη δύσκολη στιγμή χρειάζεται σοβαρούς και ρεαλιστές πολιτικούς για να τη βγάλουν από τη δύσκολη θέση και όχι "Μουτζαχεντίν".
