Με φίλους στα Χανιά. Χθες το βράδυ. Και από το νησί και την υπόλοιπη Ελλάδα. Και με φίλους απ' έξω. Γεμάτο όλο το παραλιακό μέτωπο. Με Έλληνες και ξένους. Στην ύπαιθρο. Και όχι μόνο. Ο καιρός της Κρήτης αποδείχτηκε θαυμάσιος και φιλόξενος. Άλλη μια ευλογία της θείας φύσης προς εμάς. Σε λίγα χρόνια η Κρήτη θα είναι αγνώριστη. Χωρίς να το έχει θελήσει η πολιτική τάξη. Αυτή βυθίστηκε στην πελατειακή νοοτροπία, στα ρουσφέτια και στα βολέματα. Που δεν απέτρεψαν αυτή τη βαριά και οδυνηρή κρίση.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Κάτι τέτοια βράδια οι κουβέντες δεν είναι μόνο σπάταλες. Ειδικά το φθινόπωρο. Τα βράδια του καλοκαιριού είναι πιο χαλαρά. Και τότε παίζουμε με τη φαντασία και το όνειρο. Δεν είναι έτσι όσο πλησιάζει ο χειμώνας. Οι κουβέντες είναι όμορφες μαζί με τις αγωνίες που ξεπηδούν στην επιφάνεια. Πού πάμε; Τι πράττουμε; Πώς θα θέλαμε τον τόπο μας; Τι θα θέλαμε να αφήσουμε στα παιδιά μας; Και η ταυτότητά μας; Και το ιδεολογικό μας στίγμα και DNA;
Φέτος η Κρήτη ήταν πιο αισιόδοξη από τα άλλα μέρη της Ελλάδας.
Συνειδητοποιήσαμε πως οι ξένοι μας αγαπούν. Μας θέλουν. Θέλουν να μας μάθουν. Θέλουν να εργαστούν μαζί μας. Θέλουν να μοιραστούν μαζί μας αυτόν τον αμύθητο και αναντικατάστατο πολιτισμό και κληρονομιά μας.
Αρκεί να πετάξουμε από πάνω μας ό,τι πιο σάπιο έχει εγκατασταθεί από το παρελθόν μας. Αρκεί να μην καταλήξουμε ζητιάνοι στις πόρτες των αυλών της Ευρώπης.
Αρκεί να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας.
