Είναι νωρίς για να βγουν τα πρώτα συμπεράσματα. Η κοινοβουλευτική αντιπαράθεση ξεκίνησε με "κορώνες". Με λέξεις που έχουν χάσει το περιεχόμενό τους. Με προτάσεις και αντιπροτάσεις που δεν είναι συγκρίσιμες. Ο καθένας λέει τα δικά του. Δηλαδή, δε λέει τίποτα. Επιμένω, είναι νωρίς. Ίσως τα πιο ουσιαστικά να λεχθούν την Παρασκευή.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Πρέπει, μέχρι τότε, να ξέρουμε τι προτείνει ο κάθε πολιτικός σχηματισμός για την ανεργία. Δε χρειαζόμαστε τους ξένους να μας πουν πόσοι δεν έχουν δουλειά. Πόσοι νέοι δεν έχουν δουλειά και φεύγουν. Πόσο βαριά χτυπήθηκε η μικρομεσαία τάξη. Πόσα λουκέτα κλείδωσαν επιχειρήσεις αυτοαπασχολουμένων ή και με ελάχιστους εργαζόμενους. Απλώς οι εκθέσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής πρέπει να σταλούν σε όλες τις κυβερνήσεις. Μια στις τέσσερις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που λειτουργούσε το 2008 έκλεισε. Και περιμένουμε να κλείσουνε ακόμη σαράντα χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Το πρόβλημα της ανεργίας είναι οδυνηρά ελληνικό. Εμάς μας πονάει πιο πολύ από όλους τους άλλους λαούς. Σιγά-σιγά πονάει και άλλες χώρες που τις θεωρούσαμε μεγάλες και οικονομικά ισχυρές. Το Βερολίνο έχει αντίθετη άποψη. Προτιμάει τη "λιτότητα". Και επιμένει. Σε βαθμό που μπορεί να προκαλέσει βαθιά ρήγματα στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Και στη ζώνη του ευρώ.
Με ευχολόγια και επικοινωνιακά "τρικ" δεν αντιμετωπίζεται η ανεργία. Πρέπει να αλλάξει η δομή της ελληνικής οικονομίας. Οι λέξεις προδίδουν βαθιές αλλαγές. Παλιά μιλούσαμε για "βιομηχάνους", "βιοτέχνες" και "εισοδηματίες". Ακολούθως ψελλίσαμε τη λέξη "επιχειρηματίας". Στον καιρό της μεγάλης "φούσκας" του χρηματιστηρίου μάθαμε τους πολλαπλασιασμένους "επενδυτές".
Κάπως έτσι ξεχάσαμε τη λέξη "παραγωγή" και "παραγωγός".
