Και αυτό που περίμεναν όλοι (μα όλοι!) συνέβη: η Γαλλία αμφισβήτησε ανοιχτά τη γερμανική πολιτική "δημοσιονομικής πειθαρχίας" και βρήκε... παρέα την Ιταλία! Ο γαλλικός προϋπολογισμός ξεκαθαρίζει σε απόλυτους και μη επιδεχόμενους αμφισβήτησης (πολλώ δε μάλλον συζήτησης) τόνους ότι «ξεχάστε το στόχο για έλλειμμα κάτω του 3% του χρόνου, πάμε για το 2017 και αν...».
Του Γιώργου Ψαρουλάκη
Στην ίδια κατεύθυνση και η Ιταλία, με τον Ρέντσι να μηνύει στη Γερμανία: «Μη μας μεταχειρίζεστε σαν μαθητούδια», και την ίδια ώρα την Πορτογαλία να έχει κάνει... εμπράκτως (και δίχως τυμπανοκρουσίες, αντίθετα με τη Γαλλία και την Ιταλία) τη δική της μικρή δημοσιονομική "επανάσταση", μεταθέτοντας κι εκείνη για δύο χρόνια την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων που έχουν τεθεί.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ορισμένοι ενθουσιωδώς αρχίζουν ήδη (έστω και... δειλά) να μιλάνε για "μέτωπο του Νότου", για "επανάσταση" και για "αλλαγή πορείας" - ακόμη και για "αντιγερμανικό μέτωπο" και "προοπτική σύγκρουσης".
Θα μου επιτρέψετε να τα θεωρήσω όλα αυτά... γραφικά. Και όσους τα εκφράζουν, το λιγότερο αιθεροβάμονες. Και θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί.
Η Ευρώπη ήδη με το Μάαστριχτ (και τη συμπλήρωση των συμφωνηθέντων στο Άμστερνταμ το 1997 και τη Νίκαια το 2001) είχε δεχτεί a priori τη γερμανική απαίτηση περί αυστηρότατων δημοσιονομικών κανόνων, στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, που η Γερμανία θεωρούσε ότι είναι "το μέλλον" της Ευρώπης. Η Γερμανία είχε θέσει ως προαπαιτούμενο την αποδοχή αυτών των κανόνων - τους οποίους είχαν εκπονήσει οι "οικονομικοί εγκέφαλοι", που εκφράζουν τα συμφέροντα της γερμανικής πλουτοκρατίας - προκειμένου να δεχτούν τη συμμετοχή του (πανίσχυρου τότε) μάρκου στο υπό διαμόρφωση "καλάθι" νομισμάτων που θα δημιουργούσαν στη συνέχεια το ευρώ και βεβαίως τη συμμετοχή της Γερμανίας στο κοινό νόμισμα που σχεδιαζόταν τότε.
Με αυτό το δεδομένο ξεκινάμε, ότι οι γερμανικές απαιτήσεις περί "δημοσιονομικής πειθαρχίας" δεν είναι... παραξενιά της Μέρκελ και του Σόιμπλε (όπως ανοήτως υποστηρίζουν κάποιοι), αλλά κανόνες που έχουν ενσωματωθεί στα κείμενα που αποτελούν τις συνθήκες πάνω στις οποίες έχει δομηθεί τόσο η Ε.Ε., όσο και η ευρωζώνη.
Θα μου πείτε, «μα, αφού τα λένε αυτά οι συνθήκες, γιατί δεν εφαρμόστηκαν ούτε καν στη δημιουργία του ευρώ, αλλά υπήρχαν τόσες παρεκκλίσεις;». Η απλή απάντηση είναι «διότι, αν δεν υπήρχε μια χαλαρή αντιμετώπιση, δε... θα υπήρχε ευρώ». Χρειάστηκε να έρθει η κρίση του 2008 για να μπορέσει η Γερμανία να επιβάλει τη δρακόντεια λιτότητα που προβλεπόταν.
Η Γερμανία, ούσα μία από τις λίγες πλεονασματικές οικονομίες της Ευρώπης και η μόνη που έχει κατορθώσει όχι απλώς να διατηρήσει, αλλά να ενισχύσει αποφασιστικά (με... τίμημα τη φτωχοποίηση των εργαζομένων της, οι οποίοι κάποτε ήταν οι "πλουσιότεροι" της Ευρώπης και σήμερα... αγκομαχούν στη 10η θέση της σχετικής ευρωπαϊκής κατάταξης) τα ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα. Οι Γερμανοί κεφαλαιούχοι έχουν υπερτετραπλασιάσει την περιουσία τους από το 2003 που μπήκε σε πλήρη εφαρμογή η "Ατζέντα 2010" (το... γερμανικό μνημόνιο, ούτως ειπείν), την ώρα που οι εργαζόμενοι έχουν χάσει μεσοσταθμικά το 30% των πραγματικών εισοδημάτων τους. Και αυτοί οι κεφαλαιούχοι, που ελέγχουν το σύνολο των μίντια στη Γερμανία και συνακόλουθα και τη γερμανική κυβέρνηση, δεν πρόκειται να δεχτούν "χαλάρωση" της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Κι αυτό διότι θα βρουν μπροστά τους τον... μπαμπούλα του πληθωρισμού, που για τους "έχοντες και κατέχοντες" είναι ο Μεγάλος Δαίμονας.
Και να σημειώσω ακόμη το διόλου ασήμαντο στοιχείο, ότι η "φρέσκια" γερμανική κυβέρνηση έχει εκλεγεί με τη "σημαία" της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Οι Γερμανοί, προκειμένου να δεχτούν τη δική τους φτωχοποίηση, "βομβαρδίζονται" εδώ και δύο δεκαετίες σχεδόν από τα μίντιά τους, ώστε να διαμορφώσουν την άποψη ότι οι Γερμανοί εργάζονται σκληρά για να συνεχίσουν να απολαμβάνουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής και ότι ΟΛΟΙ οι άλλοι είναι "τεμπέληδες" και "χαραμοφάηδες", που "δεν παράγουν τίποτε, αλλά θέλουν να ζουν σαν Γερμανοί". Βεβαίως όλα αυτά είναι μπούρδες, αλλά είναι μπούρδες που τις πιστεύει ο μέσος Γερμανός. Φαντάζεστε να χρειαστεί να "πουλήσει" σε ένα τέτοιο κοινό η Μέρκελ μια "δημοσιονομική ελάφρυνση", ακόμη και αν υποθέσουμε ότι έχει πάρει (που δεν το έχει πάρει) το "ΟΚ" από τη γερμανική πλουτοκρατία;
Έχω μπει σε πολλές λεπτομέρειες, αλλά θεωρώ ότι ορισμένα στοιχεία είναι απαραίτητα, ώστε να γνωρίζει ο καθένας τι ακριβώς συμβαίνει και για να συνειδητοποιήσουμε ότι ΑΝΑΤΡΟΠΗ της πολιτικής λιτότητας ΔΕΝ προβλέπεται.
Εν ολίγοις, αυτό που θα συμβεί θα είναι λίγα πυροτεχνήματα, μια ανταλλαγή φιλοφρονήσεων, κάτι προϋπολογισμοί που θα πηγαινοέρχονται μεταξύ Βρυξελλών, Παρισίου και Ρώμης, και στο τέλος... κερδίζουν οι Γερμανοί (όπως στο ποδόσφαιρο).
Με μικρές και ήσσονος σημασίας "παραχωρήσεις" στους Ιταλο-γάλλους, προκειμένου να μπορέσουν κι αυτοί να "πουλήσουν" το παραμύθι στους δικούς τους ψηφοφόρους. Εξάλλου, και η "επανάσταση" δεν είναι καμιά... ανατροπή της λιτότητας. Απλώς λένε «εντάξει, θα τους φτωχοποιήσουμε κι εμείς, αλλά δώστε μας δύο χρόνια ακόμη». Μην τρελαθούμε κιόλας...
Ωραίο το παραμύθι, λοιπόν. Έχει και δράκο!
