Το πιο αγαπημένο άθλημα στον ευρωπαϊκό χώρο είναι το ποδόσφαιρο. Και προσωπικά το πιο αγαπημένο μου. Ατέλειωτες ώρες στις αλάνες της Κρήτης και της Αθήνας. Τότε κλοτσούσαμε τόπια. Και, πιο σπάνια, πέτρες και λαστιχένιες κούκλες. Τα τόπια έσκαγαν εύκολα. Και κάθε φορά, πάνω στο σκασμένο τόπι χτίζαμε το παιδικό όνειρο για μια τρίφυλλη μπάλα.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Χωριζόμασταν σε γειτονιές. Βγάζαμε αρχηγούς. Ξεχωρίζαμε τους επιθετικούς από τους αμυντικούς. Και για το πόστο του τερματοφύλακα ψάχναμε να βρούμε τον πιο ηρωικό. Αυτόν που θα έπεφτε στα πόδια του πιο επιθετικού της αντίπαλης ομάδας. Αγνοώντας τους όποιους κινδύνους και την πιθανή επίσκεψη στον πιο κοντινό ορθοπαιδικό γιατρό. Και, πολύ συχνά, σε έναν πρακτικό. Με γνώσεις δημοτικού.
Αυτό που θυμάμαι ξεχωριστά είναι η άτυπες διαδικασίες ανάδειξης των αρχηγών και των άλλων παικτών. Σπάνια κάναμε μεταξύ μας ψηφοφορίες. Λέγαμε στα σοβαρά πως αυτός ή ο άλλος συμμαθητής μας θα ήταν ο καλύτερος κυνηγός. Έτρεχε γρήγορα. Ελισσόταν πιο δυναμικά από τους άλλους συμπαίκτες. Και αποδεικνυόταν ως ο καλύτερος γκολτζής της παρέας.
Γιατί αυτές οι σκέψεις και αναμνήσεις; Παρακολούθησα τους αγώνες του Μουντιάλ. Και κυρίως δύο αγώνες. Όχι βέβαια από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο. Τον αγώνα Βραζιλίας με Γερμανία. Και τον τελικό. Μεταξύ Γερμανίας και Αργεντινής.
Τα συμπεράσματά μου. Και οι παρατηρήσεις μου. Πραγματικά άξιζε η Γερμανία το κύπελλο. Και ξεπέρασε και λύγισε διάφορους ήρωες του ποδοσφαίρου. Γιατί; Με εντυπωσίασε η συλλογικότητά τους. Κανένας δεν κρατούσε την μπάλα για πολύ. Είχαν σχέδιο. Είχαν τακτική και στρατηγική. Καλά γυμνασμένοι. Μετέφεραν την μπάλα από το ένα άκρο του γηπέδου στο άλλο με μεγάλη άνεση. Έτσι δουλεύουν σε όλα τους.
